Toen ik mijn eerste blogje schreef voor Onder mama’s over de zeldzame genetische afwijking van ons zoontje Loris, eindigde ik bij het moment waarop we vertelden dat we eigenlijk heel graag een 2e kindje wouden. Nu, bijna 3 jaar later, kan ik het niet geloven want het is eindelijk zover: IK BEN ZWANGER. Het was een enorm hobbelig parcours waarbij we uiteraard de hulp van de wetenschap nodig hadden maar toch neem ik jullie graag mee in ons proces.
Naar de fertiliteitsafdeling
Toen we de knoop hadden doorgehakt dat we echt graag een 2e kindje wouden, stapten we voor het eerst de fertiliteitsafdeling binnen van het UZ gent. Zodra we daar te horen kregen dat het niet mogelijk was om te starten, stortte onze wereld in. We moesten eerst heel wat genetische testen afleggen en ook over Loris moest er meer duidelijkheid zijn zodat ons volgend kindje deze afwijking niet zou hebben. We zaten toen nog midden in de COVID-periode dus onze kinderwens stond even stil. Geen enkele afspraak ging door en dat woog enorm door.
Wachten op goed nieuws
Ondertussen werden er bij familie en vrienden heel wat kindjes geboren en dat doet uiteraard wel iets met je. Begrijp me niet verkeerd, Loris betekent nog steeds alles voor mij , maar we wachten al zoooo lang en onze kinderwens werd telkens groter en groter. Een dik jaar na ons eerste bezoek op de fertiliteitsafdeling, kregen we dan eindelijk telefoon met goed en slecht nieuws.
Er was een sprankeltje hoop dat we misschien toch zwanger konden worden, maar het slechte nieuws was dat ze ons geen garanties konden geven dat ons kindje geen afwijking zou hebben. Daarom moesten we een contract tekenen waarin we akkoord gaan met de behandeling en niet naar het gerecht konden gaan indien het fout zou lopen… tranen liepen over mijn wangen van blijdschap maar vooral ook van angst.
“Wat nu als het toch fout loopt? Dan hebben we 2 kinderen met een mentale en fysieke beperking, kunnen wij dit als gezin wel aan?”
Mama Loraly
Na een lang gesprek tussen mij en mijn man, hebben we besloten er voor te gaan. We wouden heel graag opnieuw ouders worden.
We hadden twee keuzes
Ten eerste konden we op de natuurlijke manier proberen zwanger raken en op 12 weken zwangerschap zouden de dokters dan heel wat testen afnemen. Als deze negatief zouden zijn dan zouden we de zwangerschap kunnen afbreken en het nog eens proberen. Uiteraard was ik hier tegen, ik zou dit nooit over mijn hart kunnen krijgen…
De tweede optie was om te werken via ICSI en IVF. Dit hield in dat we het ivf proces zouden doorlopen maar tussen de eicel-pickup en de terugplaatsing van embryo zou 3-4 maanden wachttijd zitten. De embryo’s die gevormd worden moeten allerlei testen ondergaan en uiteindelijk zou de embryo die niet ziek is, teruggeplaatst worden. Zo hadden we een grotere kans op een gezond kindje MAAR aangezien de dokters moeten gissen naar Loris zijn aandoening kon dit geen garanties bieden. Ze zouden uiteraard hun best doen zoveel mogelijk ziektes te filteren, maar dit gaf geen 100% uitsluitsel.
Starten met hormonen
We kozen voor de 2e optie, tekenden het contract en gingen nogmaals voor extra genetische testten langs. Toen we in november mochten starten met de hormonen voelde het opeens enorm echt. Eindelijk kwam de dag waar we al 3 jaar van droomden: de start van een nieuw leven. Ik heb een enorme angst voor spuitjes, laat staan als ik deze zelf moest zetten. Na een dag of 3 met 2 spuitjes per dag, keek ik er bijna naar uit. Mijn lichaam heeft afgezien en ik ben 6 kg bijgekomen.
“Mijn buik stond na 14 dagen vol met blauwe plekken en toch had ik echt het gevoel van oké dit is juist en ik wéét waarom ik dit doe.”
Mama Loraly
De pick-up
Gelukkig kreeg ik genoeg steun van mijn vriend, en waren mijn mama en mijn beste vriendin ook op de hoogte waardoor ik met hen kon ventileren. Na 14 dagen spuitjes zetten en eindeloos veel bloedprikken en inwendige echo’s , kwam de dag aan: 6 december. De dag waarop Sinterklaas bij Loris op bezoek kwam en de dag waarop ik eindelijk de pick-up had. Super zenuwachtig en helaas alleen (mijn man mocht niet mee naar binnen) zat ik te wachten tot het mijn beurt was.
We waren met een vrouw of 7 in de wachtkamer en we hadden allemaal maar 1 doel en dat verbond ons! Met enkele dames heb ik een praatje gemaakt en iedereen is zo lief en begripvol, helaas hoorde ik verhalen over de 7e pick up , of wensmama’s die al jaren bezig zijn… toen het eindelijk mijn beurt was, was mijn baxter al goed ingewerkt. De plaatselijke verdoving heb ik uiteraard wel gevoeld maar erna is alles eigenlijk 1 grote waas ik was echt weg van de wereld.
Het afvalproces
Toen de dokter me vertelde dat ik maar liefst 26 eicellen had was ik zo fier op mijn lichaam én op mezelf. Over 4 dagen zou ik telefoon krijgen hoeveel embryo’s overleefden. Ik ga eerlijk zijn, wij hebben geen fertiliteitsproblemen en we dachten van in begin dat de onderzoeken en de spuitjes het moeilijkste stuk zou zijn. Maar hoe fout was ik? Toen ik na 4 dagen telefoon kreeg en te horen kreeg dat er maar liefst 19 embryo’s het niet gehaald hadden stond ik wel even terug met mijn voeten op de grond. De andere 7 embryo’s moesten het nog tot dag 14 halen om dan 3 maanden lange testen te ondergaan. Uiteindelijk kreeg ik na die 14 dagen opnieuw telefoon dat er nog 4 embryo’s overbleven…
Mijn wereld stortte in, wat is de kans dat er van deze vier nog één gezond embryo is en deze dan ook nog tot een effectieve zwangerschap leidt? Op deze vraag kon de begripvolle verpleegster ook niet antwoorden, ze kon me alleen verzekeren dat ik nu moet doorvechten want we stonden immers al zo ver.
Het langverwachte telefoontje
Op 8 februari kreeg ik dan eindelijk telefoon, ik vreesde het ergste en voordat ik opnam dacht ik bij mezelf oké , alle embryo’s hebben de testen niet overleed en ik word gebeld om opnieuw op gesprek te komen zodat we asap terug kunnen starten met de hormonen. Toen ik daadwerkelijk na een grote ademhaling de telefoon opnam en te horen kreeg dat er 1 gezonde embryo was, kon ik het niet geloven.
“Ik wou het van de daken schreeuwen: we hebben 1 kans! Direct belde ik mijn man op om hem het goede nieuws te vertellen. We hebben 1 kans schreeuwde ik!”
Mama Loraly
Ook hij kon het niet geloven. Ik mocht die zelfde dag nog langskomen voor een nieuwe echo en een bloedafname en ik had geluk want ik zat bijna op mijn vruchtbare periode waardoor de terugplaatsing nog voor dezelfde week zou zijn. Op 13 februari werd ons embryo-baby’tje terug geplaatst en 5 dagen later op 19 februari had ik mijn positieve zwangerschapstest in handen. Ookal had ik me echt voorgenomen om niet te testen voor de officiële testdag, ik kon mezelf niet meer houden want ik voelde me anders. Eindelijk na 3 jaar een positieve test in handen, oké we hebben geen 3 jaar in het traject gezeten. Al bij al heeft dit maar een dik half jaartje geduurd maar we hebben wel 3 jaar lang de mentale rollercoaster ondergaan of we wel of geen kans maakten om te mogen starten. Ondertussen moet ik bijna bevallen van ons 2e zoontje en ik en mijn gezinnetje kunnen niet gelukkiger zijn.
Ik hoop met mijn verhaal te delen dat wensmama’s er moed kunnen uithalen: geef niet op! Geloof in jezelf maar geloof ook in de wetenschap. Want wat ben ik o zo dankbaar dit nog eens mag meemaken.
Hartelijk dank aan mama Loraly voor het delen van haar verhaal. Ook jouw verhaal delen op onze mamablog? Dat kan. Stuur een mailtje naar info@ondermamas.be en wie weet featuren we jouw ervaring op onze website.
