Ik heb altijd al een grote kinderwens gehad, maar toen ik op mijn 20 jaar een relatie begon met een man die 16 jaar ouder was, heb ik die kinderwens moeten opbergen. Hij had al 2 kinderen en zag het niet zitten om er nog meer te hebben. 10 jaar later kwam er een einde aan die relatie en het eerste wat ik dacht was dat mijn kinderwens misschien toch nog in vervulling zou kunnen gaan.
Ik wil mama worden!
Al gauw speelde ik met het idee om dit alleen te doen, maar niet iedereen in mijn omgeving reageerde hier positief op. Ik was toen nog maar 30 en had immers nog tijd genoeg om iemand te vinden. Maar zo voelde het voor mij niet aan, het daten liep anders zoals gehoopt en ik besluit na een tijdje om er alleen voor te gaan. Op de liefde staat geen houdbaarheidsdatum, op de eitjes in mijn buik jammer genoeg wel. Die partner die komt er hopelijk ooit nog, maar nu kan ik maar aan één ding denken, ik wil mama worden!
Nu de beslissing was gevallen, moesten er wel eerst een aantal zaken gebeuren. Ik ben op dat moment al meer dan 20 jaar actief in de paardensport en besef hoe langer hoe meer dat alleenstaande moeder worden niet samengaat met een sportcarrière. Ik verkoop mijn paarden en neem abrupt afscheid van iets waar ik al jarenlang dag en nacht mee bezig ben geweest.
Hoe word ik bewust alleenstaande moeder?
Uiteindelijk start mijn verhaal toen ik net 35 ben geworden. Ik open Google en tik het volgende in: “Hoe word ik bewust alleenstaande moeder?”. Na enkele verhalen te lezen van andere lotgenoten kwam ik erachter dat ik op zoek moest gaan naar een fertiliteitskliniek dat KID (kunstmatige inseminatie met donorsperma) aanbiedt. Na een eerste gesprek in de fertiliteitskliniek, verwijzen ze mij door naar de psycholoog waarvan ik uiteindelijk ook groen licht kreeg.
Kunstmatige inseminatie
Mijn verdere traject werd met mijn dokter besproken en zo werden onder andere ook mijn eierstokken en eileiders onderzocht. Alles bleek in orde en na mijn eerstvolgende menstruatie mocht ik langskomen om te zien of mijn eierstokken hun werk hadden gedaan. Ik diende mijzelf voor de inseminatie te injecteren met een medicijn dat pregnyl heet, dit zou dan vervolgens een eisprong uitlokken. Dan was het eindelijk zover en mocht ik aanmelden in het ziekenhuis voor de inseminatie. Ik neem plaats in de wachtzaal. Een zaal vol met lotgenoten, mensen met een ander verhaal maar allemaal met hetzelfde doel, een kindje krijgen. Mijn dokter bespreekt het aantal levensvatbare zaadcellen die ze gevonden hebben in het staal. Ik geloof dat het er een miljoen of 17 waren, dat heeft mijn donor goed gedaan denk ik bij mezelf. Ik mag mij uitkleden en ze kijkt eerst met de echo hoe het er daarbinnen uitziet. De zaadcellen gaan erin en ik mag mij meteen weer aankleden. De dokter wenst mij nog veel succes en zegt dat ik binnen 15 dagen een urinetest mag uitvoeren.
“Met toegeknepen benen loop ik terug naar de parking, belachelijk ik weet het, maar ik ben bang om onderweg een deel van mijn 17 miljoen zwemmers kwijt te raken. Ik stap in mijn auto en het wachten kan beginnen.”
Mama Katja
Die weken gaan eigenlijk verbazend snel voorbij. Het is dan ook nog maar de 1e poging en ik probeer zo goed als het kan weg te blijven van internetfora op zoek naar symptomen die ik eventueel kan krijgen als ik bevrucht zou zijn. Ik wacht dus braafjes tot ik mag testen en eerlijk gezegd voel ik mij tot nu toe niet anders dan normaal.
Een tijd laten ben ik nog niet ongesteld dus doe ik met een klein hartje een test. Ik zie op het eerste zicht niets verschijnen dus ik leg de test weer weg en val terug in slaap. Twee uur later word ik wakker, steek het licht aan en kijk voor de zekerheid nog eens naar de test. Ik wrijf in mijn ogen, knijp in mijn wang om er zeker van te zijn dat ik niet aan het dromen ben, maar ik zie 2 streepjes! De controlestreep is lichter dan de teststreep maar het is wel een streep! Ik spring uit mijn bed en doe een klein vreugdedansje. De volgende dag mocht ik al langsgaan bij mijn dokter voor een bloedafname en ook daaruit bleek dat ik zwanger was en dat ik mocht langskomen voor een echo. Ik zat op een roze wolk en niets kon mij er vanaf brengen.
Ben ik mijn vruchtje verloren?
“Maar dan gebeurt er iets wat mijn leven op zijn kop zet. Ik ga naar het toilet en zie dat ik wat bloed ben verloren, een paar lichtroze drupjes meer is het niet. Maar het bloedverlies wordt erger en ik heb af en toe last van menstruatieachtige krampen.’s Avonds krijg ik plots vreselijke buikkramp, ik spurt naar de wc en zie bloed, heel veel bloed, ik ben het vruchtje verloren…”
Mama Katja
Daar sta ik dan, met lege handen en heel veel verdriet. De dagen die volgen zijn lang en leeg. De afspraak met mijn dokter bevestigde wat ik al wist: mijn baarmoeder is leeg. Ze probeert mij te troosten want ik had niets kunnen doen om dit te voorkomen, het is niet mijn schuld. Na een tijdje heb ik mijn optimisme teruggevonden en heb ik mijn verdriet een plek gegeven. Een verloren veldslag is nog geen verloren oorlog. Volgende keer komt het vast en zeker goed.
De opstart van mijn IVF-behandeling
De maanden gaan voorbij en intussen ben ik op weg naar inseminatie nummer 5, want desondanks de voorgaande pogingen ben ik nog niet zwanger. Deze keer was het ook de laatste kans vooraleer we overgaan naar het volgende redmiddel: invitrofertilisatie. Ik heb er geen goed oog in dus ik maak alvast een afspraak voor de bespreking van het IVF-traject. Twee weken later volgt de bevestiging van wat ik al wist, geen enkele zaadcel is er in geslaagd mijn eitje binnen te dringen. De papieren voor de mutualiteit om IVF op te starten worden opgesteld, tijd voor het echte werk: de pick-up van mijn eicellen.
“Tijdens de punctie prikt de dokter met zijn lange naald in mijn buik en ik voel bijna niets. Dat was het dan, en nu wachten op de uitslag. Na een tijdje komt de embryoloog mij vertellen dat ze 15 eicellen hebben gevonden. 15 eicellen?! Wauw wat een resultaat, ik voel mij Aphrodite, Godin van de vruchtbaarheid. Maar goed kalm blijven en eerst zien of er morgen na de bevruchting nog iets van Aphrodite overblijft.”
Mama Katja
De volgende dag krijg ik telefoon, van de 15 eitjes waren er 13 rijp genoeg om te bevruchten en 10 zijn er effectief bevrucht. Omdat er zoveel bevruchte eitjes zijn wordt er gekozen voor de verlengde cultuur. Dit wil zeggen dat de embryo’s tot 5 dagen in de kweekkast worden gehouden totdat ze zich ontwikkelen tot een blastocyste. Dit geeft een aanzienlijk betere kans op succes na implantatie. Uiteindelijk blijven er na die 5 dagen nog 5 embryo’s over, eentje gaat er in mijn buik, de andere 4 gaan de diepvries in. Met zo een resultaat begin ik zelfs stilletjes aan te dromen van 2 kindjes.
Maar die droom wordt alweer snel doorprikt. Ik heb op de dag van de bloedafname alweer een positieve test in handen maar ik verlies bloed en wordt erna ook ongesteld. Het leven is niet eerlijk, maar we komen er wel. Ik heb immers nog 4 mooie embryo’s waarvan er vast en zeker eentje zal uitgroeien tot een betoverende baby.
Ik zit intussen aan mijn tweede terugplaatsing en heb al voor de 5e keer een positieve test in handen. En ik voel niks, helemaal niks. Ik denk dat het een soort zelfverdedigingsmechanisme is geworden, een bescherming tegen het slechte nieuws dat hoogstwaarschijnlijk straks weer in mijn mailbox verschijnt. En ik had het juist, want opnieuw doe ik een urinetest en die is spierwit. Zal het ooit goedkomen?
Nog 2 eitjes in de diepvries
Ik heb nu nog 2 embryo’s in de diepvries en de dokter stelt voor om deze samen terug te plaatsen. Ik hoop op een wonder. Ze zijn allebei voor 100% ontdooid en ik kies ervoor om ze beide te laten terugplaatsen. De kans is klein dat hier 2 baby’s van komen en als dat zo zou zijn dan overleef ik dat wel. En ja hoor, een paar dagen later zit ik weer op het toilet met een positieve test in handen, de 6e van dit traject ondertussen. Wat mij opvalt is dat deze vrij donker is ten opzichte van mijn vorige testen. Ik heb al mijn positieve testen tot nu toe bijgehouden dus doe ik een vergelijking. Ik begin weer te dromen van kleine handjes en trappelende beentjes. Ik was weer veel te enthousiast want ik verlies een beetje bloed, mijn buik doet pijn en ik heb vreselijke rugpijn. Alle tekenen dat ik binnenkort ongesteld ga worden.
Een week later heb ik ondertussen geen bloedverlies, buikpijn of rugpijn meer gehad, maar dit hoeft niks te betekenen. De hoge dosissen progesteron houden alles tegen en als kers op de taart ga ik door al die pillen de laatste week als een slaperige zombie door het leven. Of zou die vermoeidheid een zwangerschapssymptoom zijn? Ik durf er alleszins niet meer op te hopen. Tijdens het consult wordt er bloed afgenomen en wordt er een echo gemaakt. Wat ik op die echo te zien krijg had ik helemaal niet meer verwacht. Er is een vruchtzakje te zien dat overeenkomt met de termijn van 5 weken zwangerschap.
Is dat een hartje?
Na een paar dagen merk ik dat ik een klein beetje bloed verlies. Ik probeer niet meteen in de stress te schieten en ik consulteer mijn beste vriend Dr Google. Die zegt dat ruim 20% van de zwangere vrouwen bloed verliest tijdens het begin van de zwangerschap en dat het niet altijd iets ergs hoeft te betekenen. Maar dan voel ik tijdens mijn wandeling naar het werk dat het niet goed zit, ik ga meteen naar het toilet en het bloed stroomt er gewoon letterlijk uit. Voor de rest van de dag durf ik mij nog amper te bewegen, elk toiletbezoek is een opgave. Maar het bloedverlies mindert en na een paar dagen is het weer helemaal gestopt.
Ik ga opnieuw op consultatie bij mijn dokter en met een bang hartje neem ik plaats in de behandelstoel, daar gaan we.
“De dokter knijpt in mijn arm, ikzelf denk dat ik iets zie knipperen op het scherm en dan laat ze me het hartje ook horen. Ik weet niet hoe ik moet reageren, als verdoofd staar ik voor mij uit. Ik wil wenen, maar er komen geen tranen.”
Mama Katja
En dan komt het slechte nieuws, op de echo is een 2e vruchtzak te zien. Dit kindje heeft het niet overleefd en hangt als één bloederige massa vast aan het goede embryo. Dit verklaart dus het bloedverlies van afgelopen week. Ik mag beslist niet terug beginnen bloeden want de kans bestaat dat dan ook het goede embryo mee wordt uitgestoten.
Mijn eerste zwangerschapssymptomen
Ik krijg om te beginnen twee weken rust voorgeschreven en mag me weer elke dag prikken met Inprosub, een middel om de bloeding tegen te gaan. Ondertussen ben ik al een tijdje gezegend met een heleboel zwangerschapssymptomen. Misselijk ben ik van ’s morgensvroeg tot ’s avonds laat en zelfs ik nu een hele dag in de zetel moet blijven liggen sta ik elke ochtend nog steeds moe op. Ik ga gewoon keihard genieten van het wonder dat nu aan het gebeuren is, want een wonder dat is het in mijn ogen echt wel.
Een maand later heb ik mijn allerlaatste afspraak bij mijn fertiliteitsdokter en op de kop de 50e afspraak van dit traject. 50 afspraken van onderzoeken en controles, van inseminaties en van terugplaatsingen, 50 afspraken van hoop en wanhoop, van geluk en verdriet. Het kleine wondertje in mijn baarmoeder is geen embryo meer, maar een foetus. Ik zie op het scherm een klein mini-mensje met alles op en aan, met mini vingertjes en mini teentjes, een gevoel van gelukzaligheid overspoelt mij. Vandaag is de dag dat ik eindelijk durf te zeggen dat ik mama ga worden en ik ga mijn stinkende best doen om een goede te zijn. Ik verlaat voor de laatste keer de praktijk van de dokter en stap in mijn auto, op de radio speelt “I can see clearly now” en ik kweel uit volle borst mee.
Hartelijk dank aan mama Katja voor het delen van haar verhaal. Ook jouw verhaal delen op onze mamablog? Dat kan. Stuur een mailtje naar info@ondermamas.be en wie weet featuren we jouw ervaring op onze website.
