Geschreven door mama Fayruza
Dromen van ons eerste kindje
Mijn vriendin en ik begonnen met volle moed aan ons avontuur als toekomstige mama’s. Na veel wikken en wegen, babbelen over de toekomst en uitzoeken wiens lichaam van ons twee ‘gezonder’ was om de baby te dragen, besloten we dat ik de eer zou hebben om ons kindje te dragen.
Dankzij wat tips en ervaringen van andere ouders kwamen we erop uit om mij te laten behandelen in het Universitair Ziekenhuis van Leuven. Zo gezegd zo gedaan. We gingen eerst op gesprek bij een psychologe om af te toetsen of we klaar waren voor kinderen. Voor ons leek dit een absurde gedachte, natuurlijk hadden wij hier goed over nagedacht! Er werden enkele standaardonderzoeken uitgevoerd en alles was pico bello in orde. Mijn eileiders waren gezond en hadden een topsnelheid.
We moeten toegeven dat we het wel wat onderschat hadden, het proces om op een kunstmatige manier zwanger te worden. Ik moest elke dag over en weer rijden voor een echo en bloedafname. We kregen in het begin niet zoveel informatie waardoor we ons niet voorbereid voelden op wat er ons allemaal te wachten stond. Uiteraard zijn wij wel heel blij dat de geneeskunde al zo ver staat en dat deze weg om zwanger te worden voor ons als lesbisch koppel bestaat.
Kunstmatige inseminatie
Toen was het ineens zover, onze “eerste keer” proberen voor ons kindje. Ik kreeg ’s avonds een injectie om mijn eisprong op te wekken en later zou ik in het ziekenhuis via kunstmatige inseminatie geïnsemineerd worden met het sperma van onze zaaddonor. Ik had blijkbaar een bultje aan de ingang van mijn baarmoeder waardoor dit niet zo vlot verliep en er telkens een verpleegster bij moest gehaald worden om via de echo mee te kijken.
Na de eerste vier inseminaties was het helaas nog niet raak. Ik voelde elke keer opnieuw die enorme teleurstelling wanneer ik ongesteld werd.
Ik wou je
Ik wil je
Ik heb je
Dacht ik
Ik had je
Gevormd
Dicht bij mij
In mij
In mijn hoofd
In mijn hart
Na 4 inseminaties werd besloten om met hormonenspuiten te beginnen. Ook dit vond ik best beangstigend en moeilijk te regelen. De spuiten moeten namelijk telkens op hetzelfde tijdstip gezet worden. Kies je dus om dit ‘s avonds om 22u te doen dan moet dit elke dag zo.
“Zo moest ik een hormonenspuit zetten op een publiek toilet, op een trouwfeest, in de auto… Soms konden mijn vriendin en ik hier om lachen, andere keren moesten we hier om huilen.”
Mama Fayruza
Hé, alles oke?
In het UZ vroeg een verpleegster intussen hoe het met ons ging. Ik ben haar nog steeds dankbaar dat ze ons die vraag stelde. Want hoe simpel de vraag ook is, het deed ons zoveel deugd om na al die tegenslagen om zwanger te raken oprecht de vraag te krijgen hoe het met ons was.
We hadden intussen ook onze ouders en dichtste vrienden ingelicht dat we aan het proberen waren om zwanger te worden, we wilden dit in eerste instantie niet doen, maar na een tijdje word het te emotioneel en te zwaar om alleen te dragen.
“Ik kan dit aan iedereen die in een fertiliteitstraject zit meegeven, als het wat langer duurt licht dan je familie en vrienden in zodat je hier steun bij kan vinden”
Mama Fayruza
Iedereen was dolenthousiast dat ik en mijn vriendin bezig waren met zwanger worden, uiteraard was iedereen blij maar niemand besefte precies wat een zware weg dit al geweest was voor ons als koppel. Het voelde dus heel dubbel. Dankzij hun enthousiasme kregen we wel opnieuw moed en hoop. Ondertussen werd mijn schoonzus zwanger en ook enkele vrienden kwamen met hun blije nieuws. Dit was vaak heel moeilijk om te slikken. We waren blij, heel blij voor hen, maar het voelde zo oneerlijk voor ons!
Starten met ICSI
Na nog 4 mislukte kunstmatige inseminaties hebben we samen met de arts beslist om op ICSI (intracytoplasmatische sperma-injectie) over te schakelen. Dit is een vorm van IVF waarbij in het labo één spermacel in één eicel wordt ingebracht. Daarvoor moest ik vanaf nu ook ’s morgens een hormonenspuit zetten. Gelukkig wou mijn vrouw dit doen want ik durfde er niet aan te beginnen. Intussen moest zij ook al mijn driftbuien doorstaan want die hormonen deden echt wel hun werk!
De eerste pick-up vond eindelijk plaats: hierbij worden de gerijpte eicellen één voor één aangeprikt en leeggezogen. Daarna werden ze via ICSI bevrucht om ze 4 dagen later terug te plaatsen. Er waren 7 embryo’s gevormd dus we waren dolenthousiast!
Ben ik zwanger?
De dagen gingen voorbij en opnieuw was ik super zenuwachtig. Zou het nu eindelijk gelukt zijn om zwanger te worden? Een paar dagen later kreeg ik plots een bloeding. Opnieuw die teleurstelling. Het was wéér niet gelukt! De week erop moest ik nog een bloedafname laten doen om mijn dossier te kunnen afsluiten zodat we ons proces om zwanger te worden terug konden opstarten.
De verpleegsters bij het labo kenden me ondertussen ook al “ben je hier weer? Nog steeds niet gelukt?”. Nee anders zou ik hier waarschijnlijk niet zijn. In de namiddag kreeg ik telefoon van het UZ met de uitslag van mijn bloedafname: “Proficiat u bent zwanger!” “Whaaaaaaat???” Ik was door het dolle heen! Vroeg tot wel drie keer toe of ze het wel zeker waren omdat ik een paar dagen voordien nog een bloeding had gehad. Blijkbaar was dit een innestelingsbloeding. We waren zóóóó blij!
Het begin van een volgend hoofdstuk
Door de corona maatregelen verliep onze gender reveal een beetje anders dan gepland maar dankzij mijn vrouw, die fotografe is, hebben we hier toch iets leuks van kunnen maken.
Onze stiekeme wens werd ook werkelijkheid, want het klein mini mensje in mijn buik was een jongetje! Op zich had ik best een goede zwangerschap, ja de gekende zwangerschapskwaaltjes waren wel aanwezig maar die nam ik er met graagte bij. Als je kinderwens zo intens is en je weg naar zwangerschap zo lang, dan word de rest allemaal bijzaak en ben je ergens blij en dankbaar dat je al deze kwaaltjes mag meemaken…
Hartelijk dank mama Fayruz avoor het delen van jouw verhaal! Ook jouw verhaal delen op onze mamablog? Dat kan. Stuur een mailtje naar info@ondermamas.be en wie weet featuren we jouw ervaring op www.ondermamas.be