Geschreven door mama Lore
Na het lezen van de al die moedige ouders die hun verhaal delen, wou ik ook graag ons verhaal delen. Ik heb het niet over een bepaald onderwerp, maar wel over hoe het voor ons in het algemeen was om zwanger te geraken, zwanger te zijn en te bevallen.
Zwanger
Na onze trouw besloten we om ons gezinnetje uit te breiden, naast onze 2 katten. Diezelfde zomer stopte ik met mijn pil. Iedereen vertelde me: ‘Je gaat onmiddellijk zwanger worden, want uw mama was na één maand zwanger.’ Dus de hoop is gezet. Ik was heel stipt betreft mijn maandstonden, dus toen ik één dag overtijd was, wist ik het meteen. Zonder zelfs een zwangerschapstest te doen, ging ik onmiddellijk naar de dokter om mijn bloed te laten testen. De volgende dag ging ik naar het ziekenhuis voor de resultaten en die waren positief! Ik was zwanger! Toen ik terug naar huis fietste, had ik de grootste glimlach op mijn gezicht. Michael was nog aan het slapen toen ik thuis kwam, dus het was tijd voor een leuke verrassing! Als kleuterjuf zijnde heb ik altijd iets in huis om mee te knutselen. Ik had met een speciale stift aan de binnenkant van zijn koffietas geschreven ‘You’re gonna be a daddy!’. Toen Michael wakker werd, bood ik hem natuurlijk een lekker tasje koffie aan. Mijn man, de grote koffiedrinker, weigerde uiteraard niet. Wat duurde het lang vooraleer die koffie op was! Maar het was het wachten waard, want de blik op zijn gezicht, eenmaal zijn tas leeg was, was goud waard! Wat een heerlijk en intens moment!
Geen vruchtzakje meer te zien
Samen met een vriendin die ook zwanger was, genoten we van ons geheimpje en alcoholvrije cava. Diezelfde avond verloor ik voor het eerst een beetje bloed. Toen ik ‘s nachts wakker werd om naar het toilet te gaan, werd mijn grootste angst waarheid: ik verloor echt wel heel veel bloed! Helemaal in paniek begon ik me aan te kleden. Mijn man vroeg, half slapend, wat er aan de hand was. Ik zei dat ik bloed verloor en naar de spoed ging! Ik dacht er niet eens bij na hem mee te vragen. Mijn man dwong me even tot bedaren te komen, kleedde zich aan en samen vertrokken we naar de spoed. Drie dagen lang verloor ik bloed en pas op de derde dag kon de gynaecoloog me vertellen dat er inderdaad geen vruchtzakje meer te zien was. Alles rondom werd een waas. Hoe je van zo intens gelukkig naar zo intens triest kan gaan. Ik bleef twee weken thuis om alles op een rijtje te zetten.
Zwanger met IVF
We besloten al heel snel om gewoon terug opnieuw te beginnen: ”We hebben pech gehad, maar het is ons al eens gelukt, dus komaan, we can do it!”. De eerste maand kreeg ik mijn maandstonden, maar al na maand twee ging ik weer overtijd! Deze keer kocht ik een test, die jammer genoeg negatief was. Toch kwamen mijn maandstonden maar niet door. Na een bloedtest bleek ik nog steeds niet zwanger te zijn. Vreemd. Hier was meer aan de hand! Ik maakte een afspraak bij mijn gynaecologe. Het was al snel duidelijk; ik heb PCOS (Bij het polycysteus-ovariumsyndroom heb je geen eisprong of minder vaak. Je wordt niet elke maand ongesteld, soms maanden niet.) Door jarenlang de pil te gebruiken werd het syndroom onderdrukt. Maar door mijn zwangerschap en de grote hormoonverandering in mijn lijf, zijn ineens heel duidelijke symptomen naar boven gekomen. Met als gevolg dat ik niet meer op een natuurlijke manier zwanger zou kunnen worden. We begonnen al heel snel met medicatie, maar na enkele mislukte pogingen besloot onze gynaecologe ons niet langer te laten afzien en besloot zij heel snel om op IVF (In vitro fertilisatie) over te gaan.
In december begon ik aan mijn hormoonbehandeling en in januari had ik mijn eerste pick-up. Door mijn PCOS en de hormonen had ik heel veel rijpe follikels met als gevolg dat ze maar liefst 46 eitjes hebben kunnen weghalen. Van daaruit hebben we 10 embryo’s! Dus dat was allemaal super positief. In februari had ik mijn eerste terugplaatsing, maar zonder resultaat. Dit was even een domper, maar kijk, we hadden nog negen embryo’s! In maart kwam er een nieuwe terugplaatsing.
“Ik deed opnieuw een zwangerschapstest en deze was positief! Ik belde onmiddellijk naar Michael. Ik huilde, dus hij wist eerst niet of het goed of slecht nieuws was. Maar toen hij het woord ‘papa’ hoorde, hoorde ik hem aan de andere kant van de lijn ook huilen. Hoewel we ver van elkaar waren, was dit moment even intens als de eerste keer.”
Mama Lore
Angst voor verlies
Toen was het eindelijk zo ver. Ik mocht naar de gynaecoloog voor onze eerste echo. Ik had zo veel schrik! Wat als er toch iets verkeerd was gegaan? En Michael mocht toen niet mee naar binnen! Hij zou OF de eerste echo en hartslag missen OF niet bij mij zijn om me te troosten voor het geval dat de gynaecologe slecht nieuws had. Mijn hart klopte in mijn keel… Maar bij het horen van die eerste ‘technobeats’… Dat gevoel kan ik niet omschrijven! Ons kindje groeide goed en had een goede hartslag! Heerlijk! Ik was zo blij, maar toch namen mijn angsten het heel snel weer over. Ik was nog maar zeven weken! Er kon nog van alles misgaan. Ik heb er, als ik er nu op terugkijk, spijt van dat ik mijn angsten mijn zwangerschap heb laten overschaduwen. Ook al was elke echo goed, groeide ze goed, .. Toch bleef er ergens die ‘schrik’ zitten en ik ben er niet vanaf geraakt.
Ons prachtig milliemuisje
Toen ik 13 weken zwanger was kregen we te horen dat we een dochtertje zouden krijgen en al heel snel hadden we beslist dat ze de naam Millie zou dragen. Dit is de voornaam van onze gynaecologe. We hadden dit eerst voor de grap gezegd; Als zij ervoor kan zorgen dat we een kindje krijgen, vernoemen we hem/haar naar Milie (met één L). Maar uiteindelijk waren we zo hard fan van de naam, dat het effectief Millie is geworden. Ons Milliemuisje.
Ondertussen is Millie zes maanden en heeft ze al kennis gemaakt met de mensen die een grote rol in haar leven zullen spelen. Een prachtig minimensje was geboren. In het midden van een pandemie, kon voor ons de wereld niet mooier zijn!
Hartelijk dank aan mama Lore voor het delen van jouw verhaal! Ook jouw verhaal delen op onze mamablog? Dat kan. Stuur een mailtje naar info@ondermamas.be en wie weet featuren we jouw ervaring op www.ondermamas.be
