Geschreven door mama K.
“Wanneer beginnen jullie aan kindjes?”, “Denken jullie nog niet aan gezinsuitbreiding?”, “Je bent al bijna dertig hoor”. De laatste maanden kregen we heel vaak de vraag wanneer er kindjes zouden komen bij mij en mijn vriend. Natuurlijk denk ik daar aan, maar het leven verloopt nu eenmaal niet zoals je wil. Je kan pech hebben op liefdesvlak, je carrière, gezondheid en helaas geldt dit ook voor een kinderwens. Wanneer ik zo een reactie kreeg lachte ik het steeds weg, en zei ik dat we het nu toch te druk hadden met de bouw. “Dat komt wel” waren enkele van mijn antwoorden maar vanbinnen deed het pijn omdat ik wist dat zwanger worden niet liep zoals het hoorde.
1 op de 6 heeft vruchtbaarheidsproblemen
Ik werk in een crèche bij peuters dus dagelijks word ik geconfronteerd met kleine kinderen. Gelukkig sta ik in een peutergroep en heb ik minder het gevoel van baby’s om me heen. Uiteraard was er wel eens een mama die goed nieuws kwam brengen dat er een tweede of een derde kindje op komst was en elke keer opnieuw dacht ik dat ik wel de volgende met een zwangere buik zou zijn.
Je hoort er wel vaker van dat koppels niet spontaan zwanger kunnen geraken. Maar ik had nooit gedacht dat het mij zou overkomen. Mijn partner en ik hoorden bij de 1 op 6 koppels met vruchtbaarheidsproblemen. Na een jaar lang proberen om zwanger te worden besloten we een afspraak te maken op de fertiliteitsafdeling van een ziekenhuis. De dokter vroeg allerlei standaardvragen: hoelang we al aan het proberen waren om zwanger te worden, of een van ons rookte, of er gezondheidsproblemen waren… Het stelde me gerust dat ik mij volgens hem geen zorgen hoefde te maken aangezien ik nog maar 32 jaar was.
Vruchtbaarheidstesten
Voordat er een beslissing zou moeten genomen worden over IUI en IVF, moest er eerst een eileideronderzoek gebeuren om te kijken of er mogelijke problemen zijn die het zwanger worden bemoeilijken. Mijn vriend had enkele dagen voor het gesprek een spermaonderzoek laten doen en daaruit bleek dat zijn sperma onder het gemiddelde presteerde om goed te zijn.
Na het eileideronderzoek bleek alles normaal te zijn bij mij. Daardoor werd er besloten om IUI, kunstmatige inseminatie, te proberen. We kregen van de vroedvrouw veel uitleg: de eerste stap was dat ik moest bellen zodra ik mijn maandstonden kreeg. Een eerste controle volgt dan op dag 8 van de cyclus. De vroedvrouw neemt dan een inwendige echo en prikt bloed om te kijken wanneer je eisprong zal volgen. De dag van de eisprong moest mijn vriend sperma afgeven zodat ze er in het labo de beste spermacellen uit konden selecteren om die vervolgens een dag later bij mij in te brengen met een fijn buisje.
Kunstmatige inseminatie
Enkele dagen later was het eindelijk zover! We belden de fertiliteit en konden beginnen aan onze eerste IUI inseminatie. Ik kreeg van de vroedvrouw een hormoon mee die ik via een spuit door de thuisverpleging liet zetten. De dag nadien moesten we opnieuw naar het ziekenhuis. Ik wachtte op de gang tot mijn partner zijn ding gedaan had. Nadat hij zijn potje naar het labo gebracht had, hadden we enkele uren de tijd voor de inseminatie plaats zou vinden.
De inseminatie duurde op zich niet lang en was pijnloos. Opnieuw kregen we richtlijnen mee: ik moest 3 maal per dag pilletjes nemen met hormonen en als ik toch mijn menstruatie zou krijgen moest ik bellen naar het ziekenhuis zodat er een nieuwe IUI kon volgen. De dagen gingen voorbij en ik was een paar dagen overtijd. Het zou te mooi zijn om waar te zijn. Helaas kreeg ik toch mijn menstruatie en belde ik opnieuw naar de fertiliteitsafdeling voor een nieuwe datum. De achtste dag van de cyclus werden we opnieuw verwacht.
Steun van lotgenoten
Op mijn werk waren ze steeds erg begripvol over mijn fertiliteitstraject en kreeg ik veel steun. In mijn vriendenkring waren er maar enkele die het wisten. Het is gek hoeveel mensen we kennen die met een of andere fertiliteitsbehandeling bezig zijn. Mijn vriend en ik hadden besloten om dit niet aan de grote klok te hangen. We hadden geen zin om dan telkens na elke IUI of elke stap die we zetten een uitleg te geven. Degene die wel op de hoogte waren zaten jammer genoeg in hetzelfde schuitje en raakten ook niet zwanger. Drie koppels met elk hun eigen verhaal, met elk een kinderwens en eigen weg naar een zwangerschap. Één van hen is mijn beste vriendin Lotte die ik ken sinds de middelbare school. We hebben maar een woord nodig om elkaar te begrijpen.
“Toen mijn beste vriendin en ik jong waren, droomden we samen over zwanger worden. Hoe fantastisch zou dat toch zijn? Samen als mama naar de speeltuin gaan, de dierentuin bezoeken of naar een kindershow kijken.”
Mama K.
De natuur stak hier helaas een stokje voor waardoor deze droom een heel andere wending kreeg. We hebben gelukkig veel steun aan elkaar en ik ben er van overtuigd dat we op een dag samen als mama’s aan de speeltuin zitten.
Corona stak er een stokje voor
Na 3 mislukte IUI pogingen moesten we opnieuw op gesprek bij de dokter om onze situatie te bespreken. We hadden voor onszelf al besloten om over te schakelen naar IVF. Daar zaten we dan terug bij de dokter. Hij stelde ons voor dat het voor de helft IVF en de helft ICSI zou worden.
Maar helaas kwam toen corona alles verstoren. Omdat de besmettingen stegen in het ziekenhuis werden niet-dringende ingrepen uitgesteld en ook de dienst fertiliteit stond stil. We begrepen het ergens wel maar toch was het weer een verloren maand. Omdat IVF nog niet direct terug kon opgestart worden wegens voorrang aan terugplaatsingen, besloten we om nogmaals een IUI poging te doen. Je weet maar nooit dachten we. Maar het was zonder succes.
Eicelpunctie
Gelukkig konden we kort nadien starten met onze IVF behandeling. De eerste stap was opnieuw om te bellen als ik ongesteld was. Dan moest ik de dag nadien langsgaan voor een echo en om bloed te laten trekken. Met een bang hartje maar ook met nieuwe hoop begonnen we aan de behandeling.
Bij mijn eicelpunctie had de dokter 19 eicellen kunnen wegnemen. Deze zouden dan onderzocht worden en de beste eicellen zouden met de beste spermacellen van mijn partner bewerkt worden. De dag nadien kreeg ik een telefoontje dat er 12 van de 19 eicellen bevrucht waren, waarvan 10 met ICSI. Bij ICSI wordt één spermacel rechtstreeks ingebracht in een eicel. De komende dagen waren spannend en uiteindelijk kregen we bericht dat 6 embryo’s konden ingevroren worden.
Een paar weken later zaten we opnieuw in de kindjesfabriek voor een terugplaatsing. Het moment van de terugplaatsing duurde niet zo lang. Ik vond het wel ergens speciaal. Na een heel parcous dat mijn partner en ik hadden afgelegd gingen we naar huis met de kans dat ik binnenkort zwanger zou zijn. Ik kreeg een datum mee wanneer ik bij de dokter een bloedtest kon laten afnemen zodat ze konden controleren of ik zwanger was. Toen de dokter uiteindelijk belde na de bloedtest, zaten we vol spanning te wachten in de zetel. Ik had al op voorhand tranen in mijn ogen die ofwel in verdriet ofwel in vreugde zouden vloeien.
“De dokter wenste ons proficiat en ik kon het amper geloven”
Mama K.
We worden mama en papa!
We waren overweldigd door een gelukzalig gevoel en besloten om het nog even geheim te houden omdat het nog definitief moest vastgesteld worden door een gynaecoloog. Het was ongelooflijk om het hartje van onze kleine baby voor het eerst te horen en haar te zien op de echo. De avond na de eerste echo hebben we ook meteen onze ouders en broers het blije nieuws gebracht.
Ondertussen kreeg ik ook goed nieuws van een andere vriendin in een fertiliteitstraject, die na lange tijd proberen ook zwanger bleek te zijn. Toen we het bekend gemaakt hadden aan iedereen kregen we buiten felicitaties ook vaak te horen ”ik had het gedacht dat het niet lang ging duren, een nieuw huis en dan zwanger.” Heel cliché want ze moesten eens weten hoe lang het geduurd had en hoeveel inspanningen er voor nodig geweest waren. Wij weten wel beter.
Hartelijk dank mama K. voor het delen van jouw verhaal! Ook jouw verhaal delen op onze mamablog? Dat kan. Stuur een mailtje naar info@ondermamas.be en wie weet featuren we jouw ervaring op www.ondermamas.be