Home » Mamablog » Mamablog: wanneer je kinderwens niet in vervulling gaat

Mamablog: wanneer je kinderwens niet in vervulling gaat

Geschreven door mama Magali

Naast de grote treurigheid die deze periode heeft meegebracht is dit toch ook iets in mijn leven geweest dat veel heeft veranderd. Alles in mijn leven liep steeds op wieltjes, hoe ik het wou. Tot er ineens iets op mijn pad kwam waar ik geen vat op had en niet wou lukken, iets waarover de natuur beslist.

“Een lange periode waar ik één les aan heb overgehouden: leren in overgave gaan wanneer een bepaalde situatie zich aanreikt, en van elke gebeurtenis het beste maken. Dit inzicht maakt nog steeds elke dag uniek.”

Mama Magali

U wordt doorverwezen naar fertiliteit

Picture perfect zat het helemaal in mijn hoofd: op mijn 28 jaar zwanger worden, op mijn 29 jaar bevallen. Ik stopte met mijn anticonceptie en wachtte mijn eerste menstruatie af. Er kwam maar niets buiten af en toe eens een beetje bruinverlies. Telkens dacht ik: ‘Amai, innestelingsbloed, dat zou wel gek zijn zo snel’. Twee, drie zwangerschapstesten later bleek dit niet zo te zijn, er kwamen gewoon geen maandstonden. Na zes maanden geen menstruatie zei de gynaecoloog om op controle te komen. Ik vergeet nooit het moment toen ze mijn eierstokken op de echo zag… vol kleine follikels waardoor er niet eentje dominant kon worden om een eisprong te maken. De zwaarste vorm van PCOS. De eerste kleine klap maar oké, door pilletjes te nemen zou er een follikel dominant worden waardoor er een eisprong kan opgewekt worden.  

Enkele maanden lukte dit, maar na drie, vier maanden reageerde mijn lichaam niet meer op deze pilletjes. Toen is de echte klap gekomen voor mij: ‘Mevrouw, ik kan jullie niet meer helpen, ik verwijs u door naar fertiliteit.’ Het was nog steeds ons geheim dat we een kindje wouden, zodat we iedereen zouden kunnen verrassen met een aankondiging. Ondertussen bleven de zwangerschappen in de omgeving maar komen. Steeds enorm blij voor de personen in kwestie maar letterlijk een wereld onder mijn voeten die ik in elkaar voelde storten: waarom lukt het niet bij ons en wel bij die anderen? Het was niet eerlijk, frustraties begonnen te broeien.

Angst voor spuiten overwonnen

Met goede moed startten we aan de volgende fase. Deze ging van start met inwendige onderzoeken waarvoor ik onder narcose diende te gaan. Ook werd er een baarmoederdrilling gedaan die een spontane eisprong zou kunnen opwekken, maar helaas. Na deze onderzoeken werd er beslist dat ik zelf hormoonspuitjes in mijn buik diende te zetten om een eisprong mogelijk te maken. Mijn enorme angst voor spuiten werd overwonnen door de ongelooflijke drang naar een kindje. Er gingen 6 maanden voorbij van dagelijks spuitjes zetten tot de dag dat we hoorden dat er een eicel klaar zat om te springen. Een spuit pregnyl later wisten we dat het eitje zou springen en was het moment voor de daad aangebroken. Gepland maar toch nog op een natuurlijke manier.

op de fertiliteit

De emoties namen de bovenhand

Ik kan me nog goed herinneren dat ik aan zee was bij een vriendin en dat ik mijn hormonen had verstopt in haar ijskast om dan mijn prik te zetten terwijl zij douchte. Alleen daarvan zou je al stress krijgen… Op vakantie aan zee, op en af rijden naar Antwerpen voor een echo van 5 minuten om te meten hoe groot de follikels waren. Veel verschillende contexten, die eigenlijk absurd waren, maar ik ben er altijd zo positief mogelijk ingegaan. Ik gaf mijzelf dagelijks een ‘Motivational speech’ waardoor ik de dagen doorkwam.

Ondertussen merkten mijn vriendinnen dat er een laag van droefheid over mij kwam. Je probeert het beste te maken van alle momenten maar steeds voelde ik onderliggend zo’n verlangen dat maar niet werd ingevuld en waar je uw omgeving alleen maar in vooruit ziet gaan. De emoties namen overal de bovenhand. Ik kon er niet meer over zwijgen. Met iedereen ben ik erover beginnen praten en dat deed deugd, hoewel mijn partner Michael het hier heel moeilijk mee had. De grootste steun had ik van de mensen rondom mij die ook zoiets hadden meegemaakt. Anderen waren lief en medelevend maar elke keer dacht ik : ‘Jullie weten niet hoe het voelt om hier door te gaan.’

Na zes maanden protesteerde mijn lichaam weer. De spuitjes haalden geen reactie meer op. Heel mijn lichaam was op, mijn gewicht nam toe, moodswings van hoop naar teleurstelling. We gingen even een paar maanden pauze nemen en dan met goede moed starten aan de volgende stap: IVF.

Nieuwe hoop

Ik reageerde heel fel op de hormoonkuur ter voorbereiding van de pick up, we waren zo blij, eindelijk terug reactie van mijn lichaam! De grote dag was aangebroken… We reden ‘s morgens naar Leuven voor de pick up, helemaal excited want dit zou ons vooruithelpen, één van de komende maanden zouden we toch wel zwanger worden. Het was november, hoe leuk zou het zijn om met de feestdagen te kunnen zeggen dat we een kindje verwachten? Hoop hoop hoop, weer een doel in de tijd dat ik mezelf oplegde. Michael moest eerst zijn werk gaan doen om ervoor te zorgen dat er zaadcellen ter beschikking waren voor de bevruchting, nadien was het aan mij. Ik kreeg een cocktail van slaapmiddelen en ging volledig in een roes. Een uurtje later kwam ik terug bij bewustzijn en zei Michael dat de dokter direct zou komen met het resultaat.

“Meneer uw zaad is super, mevrouw, bij u slechts 2 eicellen uit de 16 follikels die we hebben kunnen aanprikken” Tranen waren niet tegen te houden. En pijn dat ik had! Ik was volledig overgestimuleerd, een sterke reactie op de hormonen”

Mama Magali

Na 3 dagen kregen we telefoon van het labo dat er 1 topembryo was doorgegroeid en ik naar het ziekenhuis kon gaan voor een terugplaatsing. De teleurstelling ging terug naar een piek van hoop en euforie: misschien dan toch! Superblij gingen we naar het ziekenhuis voor de terugplaatsing. Ik probeerde bewust stress te vermijden, dronk veel thee voor een warme baarmoeder, geen alcohol, alles om die innesteling te koesteren. Op een donderdagavond ging ik naar het toilet en daar waren ze… de maandstonden. Ik riep Michael en samen zijn we in tranen uitgebarsten, weer niets. Na bespreking met de dokter gingen we er nog eens voor gaan. Na deze pick up bleek het resultaat nog slechter, slechts 1 eicel. Deze werd teruggeplaatst maar heeft niet willen innestelen.  

Niet meer weten wat te doen

Na deze twee teleurstellingen gingen we naar de dokter en concludeerden we dat IVF niet aanslaat. Ik begon al meteen te denken aan eiceldonatie gezien ik toch geen eicellen kon maken. De dokter sprak ons over een nieuwe techniek die nog maar recent in België was en enkel in Jette kon worden gedaan: IVM. Bij deze techniek worden follikels heel klein uit de eierstokken genomen waarna ze groeien tot eicellen in een broedkast. Van zodra ze groot genoeg zijn worden ze via ICSI bevrucht. Een andere optie was nog eens met andere hormonen IVF proberen. We wisten niet meer wat te doen… Zowel lichamelijk als emotioneel was het te veel. We waren intussen 2 jaar bezig.

Immuniteitsziekte getriggerd door hormonen

Wat niemand wist was dat ik na 1 jaar hormonen pakken bloed kreeg in mijn stoelgang. Ik voelde dat dit niet klopte maar had schrik dat de behandelingen daardoor dienden stopgezet te worden. Na de tweede mislukte IVF poging besloot ik toch maar op onderzoek te gaan. Het één zou wel eens met het andere te maken kunnen hebben. Ik speelde open kaart met mezelf, met Michael en mijn omgeving. Na een coloscopie in februari 2019 bleek ik een chronische darmziekte te hebben: colitis ulcerosa. Deze immuniteitsziekte is getriggerd geweest door de hormoonkuren. Veel meer signalen om even met alles te stoppen kon het universum niet meer geven. Ook mijn gastro-enteroloog zei me heel streng: ‘Magali, je stopt ermee’. Dankzij hem heb ik het even kunnen loslaten. We gingen bijna verhuizen (de milestone van zwanger zijn voor de verhuis zou toch niet meer lukken), er waren leuke reizen gepland, de zomer kwam eraan. We gingen gewoon genieten.

Genieten was de boodschap

In die maanden heb ik me gestort op de genezing van mijn darmziekte. Dit liep niet van een leien dakje maar uiteindelijk zijn we wel tot een effectieve behandeling gekomen die nog steeds goed werkt. Daarnaast hebben we echt genoten: de verhuis naar ons droomhuis, tripje naar Marbella met z’n tweeën, festivals, naar Ibiza met de vriendinnen, … Het was een groot feest. Het woord eiceldonatie bleef wel in mijn hoofd maar ik probeerde het los te laten. De angst dat ik nooit eigen eicellen zou kunnen aanmaken was zo groot. Er waren zelfs vriendinnen die zeiden dat ze me een eicel zouden willen geven… Ik denk dat ze mijn verdriet sterk voelden.

Lees nu hoe het fertiliteitstraject van Magali verder verloopt in deel 2 van haar mamablog!


Hartelijk dank mama Magali voor het delen van jouw verhaal! Ook jouw verhaal delen op onze mamablog? Dat kan. Stuur een mailtje naar info@ondermamas.be en wie weet featuren we jouw ervaring op www.ondermamas.be



Deel deze post