Mijn appendicitis
Toen ik 8 was, moest ik met spoed mijn appendix laten verwijderen. Aan die operatie gingen meerdere bezoeken met intense buikpijn aan de spoedafdeling vooraf. Telkens stuurden ze ons terug naar huis met oplapmiddeltjes, een diagnose van constipatie of ‘aanstelleritis’. Dat kan ik de zorgverleners niet kwalijk nemen aangezien het in mijn geval om een chronische appendicitis ging waarbij de ontstekingswaarden toe- en afnamen.
Wat ik 22 jaar later wél nog steeds betreur is wat er volgde na mijn ‘appendectomie’. Je zou verwachten helemaal op te fleuren eens die ontstoken blindedarm weg is, maar ik ging zienderogen achteruit nadat ik uit de narcose ontwaakte. Mijn buik werd opnieuw onderzocht en voordat ik het besefte lag ik die dag nog opnieuw op de operatietafel. Dit keer moest alles open door middel van een verticale insnijding van zo’n 10 centimeter in het midden van mijn onderbuik. Het verdict: mijn appendix bleek de dag voordien tóch geperforeerd te zijn ondanks de verklaring van de chirurg dat dit niet het geval was. Het gevolg van de niet behandelde perforatie was dat al de inhoud van die ontstoken blindedarm in mijn buikholte terecht was gekomen en zo nog meer pijn veroorzaakte dan ervoor. Dat moest dus volledig opgeschoond worden onder algemene verdoving. Na die tweede ingreep verbleef ik nog een tiental dagen in het ziekenhuis met een drain in mijn buik.
Zwaard van Damocles
Maar wat heeft dat verhaal te maken met zwanger zijn en mama worden? Wel, er werd mijn mama ten gevolge van de spoedingrepen door de pediater op het hart gedrukt goed in de gaten te houden hoe ik zou gaan menstrueren als ik daar de leeftijd voor bereikte. Ze konden namelijk niet uitsluiten dat er bij zo’n urgente ingreep geen onopzettelijke schade aan de voortplantingsorganen was toegebracht. Het werd dus een beetje leven met het zwaard van Damocles boven het hoofd. En zelfs wanneer ik op normale leeftijd mijn eerste menstruatie kreeg, bleef de bezorgdheid bij artsen en mijn mama aanwezig.
“Bijgevolg werd me gedurende 22 jaar altijd ingeprent dat zwanger worden niet van een leien dakje zou gaan, want de kans dat er tijdens die twee spoedingrepen íets zou geraakt zijn, was erg reëel.”
Mama Gaëtane
Blijf ik kinderloos?
Onbewust beïnvloed door dat advies gingen er jaren voorbij waarin ik mezelf voorhield dat ik liever geen kinderen wilde. Waarschijnlijk een soort verdedigingsmechanisme om mezelf te behoeden voor de teleurstelling waar iedereen me zo op probeerde voor te bereiden.
Maar na 5 jaar samen te zijn met de liefste en meest zorgzame man groeide het verlangen om een mensje te mogen ontmoeten dat een mix van ons beide zou zijn. De nieuwsgierigheid naar hoe mijn partner de rol van papa zou vervullen en hoe ons leven een diepere dimensie zou krijgen door samen nieuw leven te creëren, groeide.
We besloten om het na de drukke werkzomer een kans te geven. Nooit had ik durven dromen dat ik ‘snel’ zwanger zou raken, laat staan zonder medische hulp, en toen dat wel het geval was, sloeg de angst om het vruchtje te verliezen toe. Met een klein hartje je broek naar beneden laten zakken wanneer je een plasje gaat doen of plots alles wat je doet of eet googelen om zeker te zijn dat het geen kwaad kan.
Ongeloof en angst
Ik kende geen moment rust voordat we een positief resultaat van de NIP-test hadden ontvangen en zelfs daarna bleef ik me mentaal voorbereiden op het ergste want de uitslag van mijn NIP-test gaf wel aan dat er irreguliere antistoffen aanwezig waren in mijn bloed. Ik ging, tegen beter weten in, op zoek naar informatie online en bezorgde mezelf zowat een hartverzakking. Het internet is NIET je beste vriend op zo’n momenten. Gelukkig kreeg ik duidelijke uitleg van mijn gynaecologe en werd mijn bloed maandelijks opnieuw getest om zeker te zijn dat de waarden niet omhoog gaan. De antistoffen moeten ontstaan zijn na een bloedtransfusie, hoogstwaarschijnlijk tijdens de spoedoperaties zoveel jaar geleden.
Loslaten en genieten
We hebben een enorm actieve baby die zich meermaals per dag laat voelen, zelfs op dit moment. Ik besef meer en meer dat angst en paniek niets zullen veranderen, integendeel. Dat, hoe cliché het ook mag klinken, je beter geniet van elk moment en de dingen waar je geen vat op hebt moet loslaten.
“Ik wil jullie graag een boodschap van hoop en positivisme meegeven. Al te vaak horen we de doemverhalen en de worst case scenario’s, maar soms kan het ook helemaal anders uitpakken, tegen alle verwachtingen in. Aan iedereen die wacht op die positieve test, groot verlies te verwerken heeft gekregen of in die angstige eerste weken zit; Hou de moed erin, heb vertrouwen in je lichaam en probeer zorgen zo veel mogelijk van je af te zetten. Ik hoop dat jullie binnenkort allemaal mogen genieten van een wonder dat zich binnenin jou voltrekt.”
Mama Gaëtane
Intussen is Gaëtane bevallen van een prachtige zoon Lucas en wensen we haar alle geluk van de wereld ✨
Hartelijk dank aan mama Gaëtane voor het delen van haar verhaal. Ook jouw verhaal delen op onze mamablog? Dat kan. Stuur een mailtje naar info@ondermamas.be en wie weet featuren we jouw ervaring op onze website.
