Geschreven door Anoniem
Toen wij besloten om aan kinderen te beginnen, wou ik, gewoon om zeker te zijn dat alles in orde is, een check-up doen bij de gynaecoloog. Dus ik maak een afspraak, de eerste waar ik terecht kom, wil me niet onderzoeken want hij vindt me te zwaar. “Ik moet eerst maar eens wat aan mijn gewicht doen, voor ik aan kinderen begin.” Compleet in tranen kom ik er buiten, met het idee dat hij gelijk heeft en ik geen gezonde kinderen op de wereld kan zetten.
Gezwel op mijn eierstok
Ik besluit, na verloop van tijd, om toch een afspraak te maken bij een andere gynaecoloog. Die wil me gelukkig wel onderzoeken want uiteindelijk bleek dat ik een goedaardig gezwel had op mijn eierstok, zo groot als een pompelmoes. Het zwanger worden, werd even on hold gezet want dat gezwel zou in de weg zitten bij een eventuele zwangerschap en moest dus eerst verwijderd worden.
Tijdens de operatie blijkt dat ze mijn eierstok niet kunnen redden en ik dus voortaan met maar 1 eierstok verder moet. Heel gek misschien, maar ik voelde me een tijdje minder vrouw. We wilden net kinderen en dan nemen ze een stuk weg waarbij ik dat nodig heb, een stuk van mijn vrouwelijkheid. Ik geef eerlijk toe dat ik daar toch wel even van in de put heb gezeten.
Na mijn operatie zegt de gynaecoloog ook dat we meteen met vruchtbaarheidsbehandelingen mogen beginnen. Dus zo gezegd, zo gedaan. Op onze eerste afspraak, in een privé praktijk willen ze ons niet helpen omwille van mijn gewicht. Daarna komen we in het Universitair Ziekenhuis van Antwerpen terecht. Daar wilden ze wel starten met alle onderzoeken omdat de reden waarom ik niet zwanger word, niks te maken heeft met mijn gewicht.
Overschakelen op ICSI
Bij de onderzoeken blijkt dan dat ik, in principe, met 1 eierstok gewoon zwanger kan worden, maar dat er iets mis is bij mijn partner en we dus best overschakelen op ICSI (Intracytoplasmatische sperma-injectie). Met 1 eierstok produceer ik natuurlijk minder eicellen bij de behandeling, waardoor we maar 1 keer een embryo konden laten invriezen en ik dus de ene hormoonbehandeling na de andere moest ondergaan.
Zwanger
Bij de 2de poging was ik zwanger maar had ik bloedingen en mijn hCG (zwangerschapshormoon) stond aan de lage kant dus moest ik bijna dagelijks bloed laten trekken om te zien of het wel bleef stijgen. Eerst deed het dat wel maar dan daalde het plots en steeg het weer dus dachten ze aan een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Op de echo konden ze geen vruchtje vinden dus als mijn hCG niet vanzelf terug zou dalen, zouden ze me een spuitje geven om alle sneldelende cellen te doden waarna ik dan weer 3 maanden niet zwanger zou mogen worden. Gelukkig daalde het wel vanzelf en gingen we meteen weer over naar de volgende poging.
Bij poging 4 waren we eindelijk zwanger! Ik had een fantastische zwangerschap, met de nodige kwaaltjes, maar daar trok ik me niks van aan. In het begin was ik wel heel bang dat het toch nog mis zou gaan en helemaal gerust was ik pas toen ik ons zoontje eindelijk in mijn armen kon nemen.
2de kinderwens
Al snel wilden we een tweede kindje, we hadden nog 2 terugbetaalde pogingen over en wilden deze benutten. We hadden altijd gezegd dat we na die 6 pogingen zouden stoppen. De eerste poging werd gestaakt want die verliep niet goed, maar doordat ze geen pick-up gedaan hadden, telde deze niet mee. Dus een nieuwe poging 5 volgde, met kort daarop poging 6. Toen we daarmee bezig waren, voelde ik een soort opluchting. “Dit wordt de laatste keer, daarna hoef ik nooit meer een spuit vol hormonen in mijn buik te zetten, gedaan met al die ziekenhuisbezoekjes, eindelijk verlost van dit alles.”
Nu poging 6 ook mislukt is, vragen we ons af of we het toch nog eens moeten proberen. Misschien dat het de volgende keer wel lukt, maar wat als het niet lukt, hoe vaak gaan we dit dan nog ondergaan, wanneer gaan we dan beslissen dat het genoeg is geweest?
Voorlopig blijven we dus een gezin van drie, al hopen we toch nog steeds een klein beetje dat er toch nog een broertje of zusje komt voor ons ventje. Want dat droombeeld loslaten, dat lukt voorlopig nog niet helemaal.
Hartelijk dank aan deze anonieme mama voor het delen van jouw verhaal! Ook jouw verhaal delen op onze mamablog? Dat kan. Stuur een mailtje naar info@ondermamas.be en wie weet featuren we jouw ervaring op www.ondermamas.be