Geschreven door mama Magali
Je leest het tweede deel van het fertiliteitstraject van mama Magali, lees zeker ook het eerste deel van haar verhaal “wanneer je kinderwens niet in vervulling gaat” waarbij ze 2 jaar lang probeerde om zwanger te geraken.
Nieuwe start met IVM
Uiteindelijk besloten we het over een volledig nieuwe boeg te gooien om zwanger te worden en zouden we starten met IVM in Jette: nieuwe dokters, een nieuwe omgeving, … een nieuwe start! Ik ging ook praten met een life coach voor emotionele steun, iets wat ik echt gemist heb vanuit de medische wereld. Haar eerste boodschap was: laat de mijlpalen vallen die je zelf zet. Ik wou zo graag een kat maar wou dit pas als de baby er was. Haar eerste advies was: ‘ga zo snel mogelijk een poesje kiezen en stop met druk te leggen op jezelf’. Dat deden we dan ook, onze 2 poezen Gaudi en Gambia kwamen bij ons inwonen!
We lieten terug alle basisonderzoeken doen en een aantal weken later konden we starten. Het innemen van hormonen was maar een beperkt aantal dagen, alleen dat was een aangenaam verschil met de IVF behandeling. De eicelpick-up was een beleving… Gezien IVM iets nieuw was, waarin een heel team opgeleid diende worden, kwam ik in een operatiekamer waar 8 man rond mij stond – ‘mevrouw u vindt het toch niet erg dat het team de ingreep meevolgt gezien de opleiding?’. Allemaal triggers waar je niet echt relax van wordt als je daar zo kwetsbaar met je benen open ligt. Maar ik hield me sterk en ging mee in de flow van wat er gebeurde op dat moment. De resultaten waren oké, we kwamen dankzij deze behandeling tot 3 embryo’s. Zoveel hadden we er nog nooit gehad! We besloten mijn lichaam te laten rusten na de eicelpick-up, terug een pil nemen om de regels op te wekken en zo een nieuwe cyclus te starten voor een terugplaatsing.
De terugplaatsing
Toen ik hormonen innam om het baarmoederslijmvlies te laten aandikken voor de terugplaatsing van het embryo kreeg ik al bruinverlies. De dokters hadden hier geen verklaring voor, ik reageerde fel op de medicatie maar het kon niet zijn dat we te laat waren. Ik vertrouwde op wat er werd gezegd hoewel het toch bizar aanvoelde. Vier dagen na de terugplaatsing kreeg ik mijn regels. Er was dus effectief een inschattingsfout gemaakt in terugplaatsen. Niets meer aan te doen maar ondertussen wel een embryo kwijt. Ik besloot zelf het heft in eigen handen te nemen en te vertrouwen op mijn gevoel. Bij de tweede poging heb ik zelf gestuurd om sneller op controle te mogen komen voor de check van mijn baarmoederslijmvlies. Ik reageerde alweer snel op de medicatie en de terugplaatsing gebeurde vroeger dan bij de gemiddelde vrouw.
Tranen van geluk
5 dagen na de terugplaatsing kreeg ik opnieuw bruinverlies… hoe kon het dat dit weer zo snel was? Wonder boven wonder stopte dit. Ik besloot om toch maar een zwangerschapstest te doen.
“Wat er toen die ochtend gebeurde was niet normaal. Een héél lichte streep, tranen van geluk – EINDELIJK!”
Mama Magali
Ik kon die maandag naar het ziekenhuis in Jette voor een bloedafname. Ik bleek effectief zwanger maar mijn waarden waren toch wat aan de lage kant dus moest ik na 4 dagen terugkomen.
Hoge kans op miskraam
Ik ging vrijdag terug en kreeg die avond bericht dat mijn innestelingshormoon heel laag stond wat een hoge kans op miskraam impliceerde. Het beste dat ik kon doen was Utrogestanpillen vaginaal inbrengen in de hoop dat het vruchtje zou blijven. Ik kan me zelfs niets meer herinneren van dat weekend… Zaterdag al huilend doorgebracht bij mijn zus en mama, ik kon niet meer. Ik was in afwachting dat de zwangerschap zou stoppen, durfde geen positieve hoop koesteren. De week nadien kreeg ik bloedingen. Nadien op kantoor werd dit heel heftig, het bloed stroomde letterlijk. Ik heb mijn collega’s moeten vragen om hulp, de helft wist dat ik zwanger was, maar op dat moment dus iedereen, ik kon het huilen niet tegenhouden. Michael is me meteen komen ophalen, ik heb me in de auto gelegd en we zijn naar Jette gereden.
Op de echo bleek dat ik het vruchtje nog niet kwijt was, plat liggen en rusten was de boodschap. Uit nieuwsgierigheid heb ik een paar dagen later onze initiële dokter gecontacteerd om mijn verhaal te doen. Ze zei dat ik onmiddellijk moest langskomen. Dankzij haar heb ik dagelijks spuiten gekregen van het Wit Gele Kruis om het innestelingshormoon te boosten en dus de kans te vergroten dat ik geen miskraam zou krijgen. Het bloeden was gestopt en ik ging stelselmatig terug naar kantoor, het Wit Gele Kruis kwam dagelijks. We begonnen er op termijn mee te lachen: ‘hier Maga, ze zijn er weer met uw spuit’. Na 12 weken was alles gestabiliseerd en heb ik uiteindelijk een heel mooie en goede zwangerschap gehad.
“Uiteindelijk is Noa in juli geboren, een heel gezond baby’tje van 3,6 kilo. Ik ben nog nooit zo gelukkig geweest als de moment dat ik haar in m’n armen kreeg. De roze wolk periode was begonnen…”
Mama Magali
Geen anticonceptie meer
Maanden hebben we genoten, zalig was het, eindelijk een kindje, een gezin, heerlijk. Ik had geen anticonceptie meer genomen na de bevalling. Op een zomerdag in augustus zat ik met Katrien in de tuin en zei ik tegen haar dat ik iets voelde in mijn lichaam. Haar reactie ‘Ja snoes zwanger zijn kan niet hé, dat weet je toch’. Ik vroeg toch aan Michael om een zwangerschapstest te halen. ’s Avonds hadden we een feestje met onze mama’s en hun partners. Het grootste wonder is toen gebeurd… een streep… ik was natuurlijk zwanger geworden tijdens onze vakantie aan zee. Niet te geloven. Het écht loslaten en het lichaam tijd geven heeft in ons geval geholpen.
Zwangerschap ging niet van een leien dakje
Hoewel het zwanger worden vanzelf is gegaan was deze tweede zwangerschap niet gemakkelijk. Ik weet nog dat ik in de auto zat en plots allemaal bloed zag op mijn benen. Ik heb meteen een u-turn gedraaid, naar de dokter. Gelukkig was zij aanwezig op haar praktijk om mij helemaal in paniek te ontvangen… Na een weekje platliggen waren de bloedingen gestopt. Naar het einde van de zwangerschap kwam er alwaar een onverwachte wending: op week 28 na een controle bij de gynaecoloog met spoed naar het ziekenhuis gebracht omdat mijn baarmoederhals nog maar 1,1MM was. Ik moest spuitjes krijgen voor de longrijping van onze zoon in geval van een eventuele vroeggeboorte. Na 2 nachten in het ziekenhuis mocht ik terug naar huis. Zes weken nam ik platte rust en moest ik onze speelse Noa van 1,5 jaar moeten afwimpelen. Ik mocht haar niet pakken, niet met haar spelen,… Enkel rusten en niet kunnen werken ligt niet in mijn aard, ik werd gek, ik moest bezig zijn.
Tijd om te bevallen?
Op 35 weken en 5 dagen voelde ik ‘s avonds iets in bed, iets vochtig: ‘Zijn dit nu de vliezen die breken? Dat is normaal toch een plas?’ Het ging heel traag maar toch was het bed nat. We gingen naar het ziekenhuis en terug werd ik opgenomen op de maternity intensive care. Het vruchtwater was beginnen lekken maar daarom moet je nog niet bevallen. Zo lang mogelijk de baby ophouden en plat liggen was de boodschap gezien de baby pas mee naar de kamer mag vanaf 36 weken. Vier uur nadat ik officieel 36 weken zwanger was, zijn de weeën begonnen en kon ik eindelijk bevallen. Onze zoon Maddox is geboren in april. Een speciale gebeurtenis maar toch ook weer een gezond kindje aan overgehouden dat ons gezin heeft verrijkt.
De drie belangrijkste levenslessen uit mijn fertiliteitsproces & zwangerschappen die ik graag deel met de wereld zijn:
- Ga in volledige overgave van de situatie die zich aanreikt en maak er het beste van.
- Vertrouw vooral op je eigen intuïtie. Experts adviseren maar jijzelf kent je lichaam het beste.
- Praat erover: in een veilige omgeving, met iemand die je vertrouwt, krop de dingen niet op.
Hartelijk dank mama Magali voor het delen van jouw verhaal! Ook jouw verhaal delen op onze mamablog? Dat kan. Stuur een mailtje naar info@ondermamas.be en wie weet featuren we jouw ervaring op www.ondermamas.be