Eicellen doneren
Enkele jaren geleden liep mijn relatie met mijn toenmalige jeugdliefde ten einde. Na een tijdje ‘self-work’ besloot ik wat meer dingen voor mijzelf te gaan doen. Het leek mij een mooie gedachte om iemands kinderwens in vervulling te laten gaan dus besloot ik om eicellen te doneren. Een kennis deed dit ook, ik was single en ik moest aan niemand verantwoording afleggen. Voor mij was dit hetzelfde als bloed doneren. Ik legde een afspraak vast om mij verder te informeren. Het gesprek met de arts had mij echt overtuigd om met de procedure door te zetten. Er volgde een bloedafname met wel negen buisjes bloed. En daarna moest ik drie maanden wachten om te zien of ik in aanmerking zou komen.
Een maand later kwam ik tijdens het uitgaan een toffe jongeman tegen met wie het meteen klikte. Vele dates en verliefde vlinders later, waren we een koppel. Maanden gingen er voorbij en plots waren mijn bloedresultaten binnengekomen. De arts vroeg mij om persoonlijk langs te komen voor een gynaecologisch onderzoek en om de resultaten te bespreken.
Vervroegde menopauze
Tijdens het gesprek liet mijn arts de woorden ‘vervroegde menopauze’ vallen. Die woorden vielen me enorm zwaar. Mijn vriend was op dat moment op vakantie en heeft mij dagelijks door de telefoon en door de tranen heen gesleurd. Geen seconde ging ik uit zijn gedachten. Eens hij terug in België aankwam zei hij: ‘Liefje, stop nu onmiddellijk met de pil en als je spontaan zwanger geraakt dan houden we deze liefdesbaby.’ Maar we waren nog niet klaar voor de race tegen de klok dus besloten we om vol voor andere zaken te gaan.
De wereld lag aan onze voeten tot ik elke maand meer last kreeg van lichamelijke kwalen zoals hormonale acné, opvliegers, carpal tunnelsyndroom, ontstoken en krakende gewrichten. Het was tijd om nog een bloedafname bij mijn huisarts te laten doen. Ondertussen was ik reeds 6 maanden gestopt met de pil zonder mij zorgen te maken, ik had niet één keer gemenstrueerd en ik was ook niet zwanger. Eens de bloedresultaten toekwamen schrok mijn huisarts van de lage eicelreserve en verwees hij ons door naar de fertiliteitsafdeling in Jette.
Niet veel later gingen mijn vriend en ik naar de eerste consultatie in Jette. De arts keek daar nog eens naar mijn bloedresultaten en zei: “Ik ga met de deur in huis vallen en dit komt als een shock, maar de kans dat u ooit nog op natuurlijke wijze met eigen eicellen zwanger geraakt, is onbestaand. U bent de menopauze zelfs voorbij. Het spijt mij verschrikkelijk.” Mijn hart begon steeds sneller te slaan, mijn handen trilden en de tranen vloeiden over mijn wangen. De enigste kans om zelf een zwangerschap te ervaren was via een eiceldonatie.
“Het verdict menopauze viel mij zwaar. Een tijdje geleden wou ik zelf nog mijn eicellen doneren en nu stond ik aan de andere kant van het verhaal.”
Mama Efka
De start van ons fertiliteitstraject
10 maanden later besloten wij om opnieuw een afspraak te maken en vol te gaan voor het fertiliteitstraject. Er volgende diezelfde maand heel wat onderzoeken zoals bloedonderzoeken, een gynaecologisch onderzoek, zaadonderzoek, een hysteroscopie en een biopsie. Buiten het hebben van geen eigen eicellen, letterlijk geen één, kwamen al onze resultaten positief terug. Hierna volgde ook nog een psychologisch onderzoek en het ondertekenen van de nodige documenten waardoor je nadien officieel op de wachtlijst voor eiceldonatie kwam te staan.
De wachtlijsten varieerden tussen de drie à zes maanden, maar na drie weken kregen we te horen dat ze een match hadden gevonden voor ons. De eicellen werden voor zes maanden gereserveerd, zo konden wij bij wijze van spreken zelf kiezen wanneer wij alles lieten gebeuren. Om externe stressfacturen uit te sluiten, zoals nog wat verbouwingswerken, besloten we om pas in juli van start te gaan.
Ter voorbereiding van een terugplaatsing moest ik wekenlang een heleboel medicatie nemen. Welgeteld zo’n tien pillen op een dag. Van de acht eicellen, ontdooide er slecht één en konden de andere zeven bevrucht worden tot mooie embryo’s. Vijf dagen later vond de terugplaatsing plaats. Heel spannend allemaal want ik kon wel eens zwanger zijn van de eerste keer.
Eerste keer zwanger, eerste keer een miskraam
Ik kon helemaal niet wachten op de bloedafname dus daarom kocht ik zelf al een zwangerschapstest. Toen ik de test deed zag ik al meteen een knalstreep. Mijn handen beefde en kon niet stoppen met wenen van geluk, ik was écht zwanger! Toen Alexander, mijn partner, het nieuws hoorden waren we beide door het dolle heen. We waren opslag verliefd op het idee dat er iets groeide in mij. Geen seconde heb ik getwijfeld aan dat ‘vreemde DNA’ in mijn lijf. Dit was ons kindje en ik voelde mij instant mama in wording. Een bloedafname bevestigde de zwangerschap en doordat mijn HCG dubbel zo hoog was, was er kans op een meerling. Vol ongeloof droomden we al van onze toekomst maar die avond nog liep het allemaal mis.
Ik keek ’s avonds laat nog wat tv tot ik plots lichte buikpijn kreeg en precies iets voelde ‘lopen’ in mijn slipje. Terwijl de buikpijn erger werd rende ik naar de wc, liet ik mijn slipje zakken en vloeide het bloed uit mijn lichaam lopen. Al snel riep ik mijn vriend: ‘Schat kom snel, ik denk dat ik een miskraam heb!’ Mijn vriend sprong uit de zetel, zag al het bloed en werd zelf lijkbleek. Hij ging van verontwaardiging op de grond zitten en vroeg wat we nu moesten doen.
“Het bloeden ging gepaard met slierten en klonters, zo heftig dat ik letterlijk uren gekluisterd zat aan de wc. Ik verplaatste mij van de wc op het gelijkvloers naar die boven in de badkamer zodat ik een maandverband kon aandoen en mijn tanden kon poetsen. We probeerde toch te gaan slapen, maar er kwamen opnieuw krampen waardoor we halsoverkop ’s nacht naar de spoed vertrokken.”
Mama Efka
Aangekomen op de parking zakte de moed dieper weg. Ik had nog nauwelijks de energie om mezelf aan te melden. Alles voelde zo zwaar aan daar beneden. Ik voelde mijzelf figuurlijk, maar ook vooral letterlijk leeglopen. Een paar gangen verder voelde ik zo’n hevige kramp waardoor ik zo goed als flauwviel. Alexander en een man in een fluo hesje liepen naar mij toe en zetten mij in een rolstoel richting de kraamafdeling. Het was gelukkig onmiddellijk aan mij. Na de echo bij de dokter bleek dat er nergens nog een vruchtje zat en toen besefte ik dat ik niet meer zwanger was...
Niet veel later volgde er een brief uit Jette met de melding dat er nog één embryo de vriezer heeft gehaald. Dit was ons laatste gouden ticket naar een nieuwe zwangerschap. Maar alvorens wij opnieuw mochten opstarten moest ik enkele maanden wachten tot al het laatste ‘restweefsel’ uit mijn lichaam weg was.
Huisje, tuintje, boompje en binnenkort een kindje
Drie maanden later mochten we terug naar Jette voor de terugplaatsing van ons laatste gouden eitje. Om eerlijk te zijn was ik er wel van overtuigd dat ik opnieuw zwanger zou zijn en vijf dagen later bleek dat ook het geval te zijn. Alexander en ik hadden de afspraak om de test samen te doen, maar ik was zo bang voor een slechte test dat ik het daarom alleen deed. Tijdens het avondeten vroeg hij of de test positief was. Ik wou nog even bluffen maar ik kon mijn glimlach niet bedwingen. Hij pakte mij eens goed vast en zei onmiddellijk proficiat.
Niet veel later kreeg ik op mijn werk een lichte bloeding, het was zeker geen fijn moment maar niets om naar het ziekenhuis voor te rijden. De dag nadien kreeg ik tijdens mijn werk een hevige bloeding. Opnieuw helderrood met heel veel dikke klonters. Mijn werkgever stelde voor om mij naar spoed te brengen, maar ik besloot om zelf naar Jette te rijden. Eens aangekomen namen ze mij met spoed tussen de afspraken door. De arts zag op het scherm een vruchtzak, een dooier en gelukkig nog een embryo. Ik had dan toch geen tweede miskraam, maar ik moest het wel kalm aan doen en platte rus was een must.
Aangezien ik steeds hevige bloedklonters verloor wouden ze een wekelijks controles uitvoeren. De week nadien kwam Alexander mee en zagen we voor het eerst het hartje kloppen. Ik zag de tranen in mijn vriend zijn ogen en het doet mij iedere keer opnieuw smelten.
We vertrokken op babymoon naar Punta Cana en door deze reis kon ik mijn angstige gedachten stilaan loslaten waardoor er ruimte was om te leren genieten van mijn zwangerschap. Op 17 weken voelde ik ons kindje voor het eerst bewegen en niet veel later op de gender reveal bleek ik zwanger te zijn van een meisje, mijn geluk kon niet op!
Wat een moeilijke start kende, is gegroeid tot fantastische en magische momenten waarvan ik nooit gedacht had dit allemaal te kunnen en mogen ervaren. Een geboortelijst aanleggen, haar kamertje inrichten, babyspullen zoeken, mijn vriendinnen die zelf een babyshower organiseerden voor mij, geboortekaartjes ontwerpen en doopsuiker kiezen.
Het mooiste aan mijn zwangerschap vind ik hoe mijn vriend hier allemaal mee is omgegaan. Ondanks dat hij ons kindje niet draagt, is hij ontzettend lief en zorgzaam. Elke avond wrijft hij over mijn buik en zegt hij dingen als ‘ik wil onze dochter nog eens voelen’ of ‘papa is hier’. Het klinkt zo cliché, maar ik ben opnieuw smoorverliefd op Alexander.
Intussen zijn we de gelukkige ouders geworden van ons dochtertje Olivia, en doen we niets liever dan over haar bolle wangetjes wrijven ❤️
Hartelijk dank aan mama Efka voor het delen van haar verhaal. Ook jouw verhaal delen op onze mamablog? Dat kan. Stuur een mailtje naar info@ondermamas.be en wie weet featuren we jouw ervaring op onze website.
