Mijn eerste zwangerschap was enkele jaren geleden. Ik werkte nog in de privésector als Marketing Manager en was mezelf dagelijks aan het ‘voorbijlopen’. Tijdens een vakantie in Griekenland werd ik zwanger. We waren euforisch, en ik straalde.
Terug in België ging ik opnieuw aan het werk. Ik kreeg vaak plotse krampen ter hoogte van mijn darmen en moest tot drie keer toe naar huis vluchten; ja, echt ‘vluchten’. Door onze verhuis was ik destijds van huisarts veranderd en deze verzekerde me dat er helemaal niets aan de hand was met de woorden ‘je bent zwanger é, madammeke’.
Heb ik een buitenbaarmoederlijke zwangerschap?
Mijn intuïtie vertelde me iets helemaal anders en ik ging angstig op zoek naar verhalen over buitenbaarmoederlijke zwangerschappen – ja, je leest het goed: Dr. Google to the rescue. En God wie weet hoe ik op die ‘term’ buitenbaarmoederlijke zwangerschap was gekomen?! (Later wist ik het: mijn intuïtie)
Er gingen nog drie weken voorbij met helse pijn ter hoogte van mijn darmen. En dan mocht ik eindelijk bij mijn gynaecologe gaan voor de eerste echo. Dolgelukkig was ik, waren wij – en tegelijk wist ik al dat dit faliekant ging aflopen. Daar aangekomen uitte ik mijn twijfel en zag ik de bezorgdheid van mijn gynaecologe heel duidelijk. Ze stelde een echo voor…
Wij zagen niets, en de gynaecoloog zei niets
Ik wist nu zeker dat het niet oké was. Seconden gingen voorbij als uren en toen kwam uiteindelijk een perfect vruchtje met een kloppend hartje op het beeld van het echotoestel tevoorschijn. Helemaal perfect… Behalve de locatie – achteraf kwamen we te weten dat ze zich had genesteld in mijn darm. Jeff kwam te laat voor de echo en kon het nieuws al aflezen op onze gezichten.
Nog voor we konden vatten of voelen wat er precies gebeurde, stuurde mijn gynaecoloog me meteen naar het ziekenhuis voor een spoedoperatie. De patiënten uit de wachtzaal mochten naar huis en zij reed achter me aan. Ik hield me zo sterk, uitte bijna geen emoties en dacht praktisch na: Wat moet hij halen voor mijn ziekenhuiszak? Wie moet ik opbellen?
Vanaf dan werd alles een waas. Ik herinner me nog dat ik op een bedje werd weggevoerd en overal foto’s van baby’s op de muren zag. Ik herinner me dat ik in de wachtzaal voor het operatiekwartier lag – helemaal alleen – en toen nog steeds al mijn emoties en tranen in het bedwang hield. Ik herinner me dat ik dacht dat ik mijn baby’tje ging ‘vermoorden’, maar dat ik dit ‘moest’ doen om mijn eigen leven te redden. Ik herinner me dat mijn gynaecoloog me nog kwam geruststellen en ook vertelde hoe het met Jeff ging. Ik herinner me dat ik al schreeuwend van de pijn wakker werd in de ontwaakzaal en dat ik dacht dat er tientallen mensen rondom me heen stonden (het was er maar één – de liefste verpleegster van het land). Ik weet dat de emoties pas – eindelijk – konden stromen toen mijn collega en hartsvriendin haar gevoelens over haar buitenbaarmoederlijkezwangerschap-ervaring uitte.
De dagen na het verlies
De dagen nadien waren hard, rauw, puur, teder en mooi. Ik had pijn, veel pijn: zowel lichamelijk, mentaal, emotioneel als spiritueel. Mijn hcg-levels daalden maar niet en de onzekerheid en onrust bleef weken aanslepen. Ik leefde in angst en kreeg paniekaanvallen. Mijn relatie met Jeff bleek stevig en gegrond. Ik kreeg zoveel steun uit onverwachte hoek én ik zocht zelf naar hulp. Mensen kwamen bij mij om over hun zwangerschapsverlies te praten – waar ze in elk geval afzonderlijk nooit eerder over hadden gesproken.
Zo werd bij mij dan ook het zaadje geplant voor de oprichting van mijn praktijk: studio durf. Want hallo: Waarom is dit nog steeds taboe? En waarom worden vrouwen die in het eerste trimester van hun zwangerschap een vruchtje verliezen niet gesteund met een vlinderdoos of dergelijke? Waarom kreeg ik maar zo weinig tijd om dit te verwerken?
Onthoud van mijn verhaal dat het verlies en het rouwproces groter of kleiner wordt naar gelang de betekenis die je vooraf geeft aan jouw/jullie baby’tje – bij ons was dat gigantisch. Weet ook dat je baby’tje – hoe klein ook – die erkenning en liefde verdient. Onthoud dat je nooit of te nimmer jouw gevoelens moet verdoven voor anderen of inhouden bij dergelijke ervaring. Laat het niet evolueren tot een trauma. Onthoud dat alles wat je voelt oké is. Ja, er zijn altijd ergere gevallen. Maar joehoe: jij bent de hoofdrolspeelster van jouw leven, dus YOU MATTER MOST.
“Gun jezelf tijd bij een miskraam, veel tijd. Je hebt het veel meer nodig dan dat je denkt. En vooral: volg altijd jouw intuïtie. Mommy knows best.”
Mama Aurelie
Een welgemeende dankjewel
Aan:
- (wens)mama’s of vrouwen die dergelijk verlies meemaken, you are never alone
- Jeff, ik hou van je: simpel, tijdloos en onvoorwaardelijk
- ons vruchtje, ik denk aan je – altijd
- Klara, bedankt om mijn klankbord te zijn. Je bent meer dan een vriendin
- Dr. Waterschoot, mijn reddende engel, gynaecoloog en zelfs een beetje psycholoog. Ik kon letterlijk alles bij jou kwijt
- Dr. Debekker, bedankt voor jouw luisterend oor en steun. Om mij meer rust te geven en gunnen
- Karin, mijn acupuncturiste om mij opnieuw in balans te brengen
- Ann, mijn therapeute om me terug te leiden naar wie ik écht ben
- mijn ouders, voor altijd en eeuwig liefde en dankbaarheid voor jullie twee
- en voor elk berichtje, bloemetje, kaartje en knuffel die ik toen kreeg.
Hartelijk dank aan mama Aurelie voor het delen van haar verhaal. Ook jouw verhaal delen op onze mamablog? Dat kan. Stuur een mailtje naar info@ondermamas.be en wie weet featuren we jouw ervaring op onze website.
