Na ons huwelijk zijn mijn man en ik beginnen praten over kindjes. Aangezien wij allebei enig kind zijn en de ruimte in ons huis maar één kindje toelaat, was de beslissing rap gemaakt. Stiekem had ik mij al voorbereid op een lange periode van ‘proberen’ zwanger te geraken omdat mijn lichaam altijd al tegendraads heeft gedaan, zo bleven mijn maandstonden soms wel negen maanden uit.
Ik ging langs bij de gynaecoloog voor een algemeen onderzoek om te zien of alles in orde was en om te starten met foliumzuur. Zij vertelde me dat het belangrijk was dat ik een bloedonderzoek zou laten doen om te kijken of ik al dan niet antistoffen had voor bepaalde kinderziekten maar gelukkig moest ik enkel opletten voor Toxoplasmose en een infectie in mijn bloed dat waarschijnlijk van mijn aanhoudende darmklachten kwam.
“Niet veel later stopte ik met anticonceptie. Ik was zo blij toen mijn eerste maandstonden er eindelijk waren. Mijn lichaam reageerde direct goed nadat ik gestopt was met de pil. Meteen dacht ik eraan om alles goed bij te houden. Ik noteerde alles: de start en het einde van mijn cyclus, het aantal menstruatiedagen, enz. Desondanks mijn darmklachten begon alles redelijk goed. Mijn maandstonden volgden elkaar mooi op en stiekem droomde ik al van een bol buikje.”
Mama Jessie
De eerste zwangerschapstest
Een paar maanden later hadden we een reisje naar Tenerife gepland, het leek volgens mijn berekeningen ook perfect uit te komen. Eén week voor vertrek zou ik mijn maandstonden krijgen en kon ik met een gerust hart op vakantie vertrekken maar plots was ik al twee dagen overtijd. Vol verwachting en hoop ging ik dan ook enkele zwangerschapstesten halen bij de apotheker maar het resultaat was negatief. Eén dag voor we op vakantie vertrokken was ik al vijf dagen overtijd en daarom besliste ik om nog een test te doen maar ook deze was negatief. Eenmaal vertrokken kreeg ik dan eindelijk mijn regels. Ik had dan toch geen regelmatige cyclus. Ik was zo teleurgesteld en dat zag je aan mijn humeur.
De mededeling van mijn man zijn neef dat zij in verwachting waren, kwam ook wel even binnen bij mij. Je bent natuurlijk super enthousiast voor hen en toch hoop je alleen maar dat je binnenkort hetzelfde kan zeggen. Is dat egoïstisch? Dat weet ik niet, ik kan alleen maar meegeven hoe ik mij op dat moment voelde. Ik kreeg letterlijk tranen in mijn ogen op het moment dat zijn neef daar stond met zijn T-shirt: ‘papa loading’.
Dan toch in verwachting?
Een paar maanden later was ik opnieuw 1,5 week overtijd en ja hoor er kwam een licht tweede streepje tevoorschijn. Het was een moment van blijdschap en euforie, maar ook een beetje van paniek in de zin van ‘wat nu?’. Ik had me voorgenomen om nog één dag af te wachten en de volgende ochtend opnieuw een test te doen, ik wilde mijn man niet blij maken met een vals positieve test. Die dag ging het leven zijn gewone gangetje maar in mijn hoofd was ik de zwangerschap al aan het verkondigen aan mijn man en kocht ik online nog een body die de volgende dag geleverd zou worden. En zoals voorgehouden heb ik de volgende ochtend opnieuw getest en tot mijn grote blijdschap was het resultaat weer positief!
Toen ik de body in ontvangst nam, stak ik ze samen met de twee zwangerschapstesten in een mooi zakje. Op het moment dat mijn man aan de ontbijttafel kwam, stond de verrassing klaar. Hij verwachte helemaal geen cadeautje en had dus geen enkel besef van wat er aan de hand kon zijn. Na het zien van de testen vroeg hij me vol ongeloof en blijdschap of ik serieus was en ik kon alleen maar enthousiast ja knikken.
“Er spookte zoveel gedachten door mijn hoofd. Wanneer ga ik het aan iedereen vertellen? Hoe zit met de alcohol die ik heb gedronken de afgelopen weken? Hoe zal de babykamer eruit zien? En hoe begin ik in godsnaam aan dit parcours?”
Mama Jessie
De volgende dag vertelde de huisarts mij dat ik al zes weken in verwachting was en de week erop ging ik opnieuw langs voor mijn zwangerschapsboekje. Ook nu was ik van plan om alles goed bij te houden. Ik noteerde mijn waarden en gewicht zodat de gynaecoloog bij de eerste afspraak al veel informatie had. Wat ik hier zeker wil meegeven is dat je moet vragen naar de noodnummers van de kraamafdeling. Bij mij was dit nergens te vinden op het boekje en dat kan in een latere periode van de zwangerschap toch wel handig zijn!
De zwangerschapsaankondiging
De zwangerschap aankondigen aan onze ouders moest in een versneld tempo gebeuren want mijn schoonmoeder ging voor meer dan zes weken naar het zuiden van Frankrijk en dan zou ik al 12 weken ver zijn. Alle hens aan dek dus! Vrijdag zijn we nog snel kleine spulletjes gaan halen voor onze verrassing (tutjes, babybody’s laten bedrukken, kraskaartjes, knuffeltjes,….). Het leek ons leuk om voor mijn ouders de aankondiging te doen op hun huwelijksverjaardag en voor mijn schoonouders en de overgrootouders nog hetzelfde weekend.
Zwangerschapskwaaltjes
De eerste 7 weken had ik gelukkig geen kwaaltjes maar tijdens mijn 5de training in de fitness zat ik na drie oefeningen al puffend op de grond. Ik kreeg het warm en mijn benen stopte maar niet met trillen. Het was te zwaar voor mij en dus besliste ik dat het gedaan was met trainen. Na de vermoeidheid speelde ook de misselijkheid op en werden dutjes een gewoonte. Ook had ik echt last van een ‘pregnancy-brain’. Als mensen iets zeiden dan nam ik het nooit op en reageerde ik vaak zo verstrooid dat ik het gesprek al na vijf minuten vergat.
Voor mijn man was dit ook geen gemakkelijke periode. Ik had maar weinig fut om dingen te doen zoals de dagelijkse taken in het huis. Maar ook even iets gaan eten of drinken met de vrienden of zelf een wandeling was er al te veel aan. Ik voelde mij daar heel schuldig over maar ik was gewoon echt op.
Wakker geschud door bloedverlies
Na 11 weken en vijf dagen werd ik wakker geschud. Ik ging naar het toilet omdat ik last had van witverlies maar die avond zag ik geen slijmpjes maar wel een gigantische plas bloed. In volle paniek riep ik meteen mijn man en vroeg ik of hij iemand kon bellen maar op dat moment weet je niet naar wie je moet bellen of wat je überhaupt moet doen.
“Toen we eindelijk de dokter van wacht te pakken kregen, zei hij dat een beetje bloedverlies geen kwaad kon en als er meer kwam zou het waarschijnlijk een miskraam zijn waar niets aan te doen valt. Mijn mond viel open van verbazing. Ik kon het niet geloven dat je zoiets te horen krijgt en niet eens wordt doorverwezen. We moesten dus nog vier dagen wachten tot de volgende afspraak met de gynaecoloog, eerder konden we nergens terecht.”
Mama Jessie
Vier helse dagen en nachten voelde ik elke keer opnieuw iets en ging ik veel sneller naar het toilet. Bij de gynaecoloog legden we uit wat de situatie was. Ze stond versteld dat wij geen noodnummers hadden meegekregen, door de huisarts bij het overhandigen van mijn zwangerschapsboekje of bij de eerste afspraak met mijn eigen gynaecoloog. Ze gaf me direct een sticker mee met de twee noodnummers en een roos baby-zakje met verschillende informatiebrochures. Alles zag er goed uit met ons kindje en we waren blij dat we het eindelijk aan de buitenwereld mochten verkondigen, want zwijgen over alles wat je meemaakt vond ik nog het moeilijkste.
NIP-test
Voor de resultaten van de nip-test mocht ik al 3,5 dagen later het labo opbellen. Alles was in orde met onze kleine meid! Volledig tegen mijn gevoel in, zijn we in verwachting van een meisje want ik dacht altijd dat ik een jongen ging krijgen 😊. Eindelijk konden we aan iedereen vertellen dat we zwanger waren!
Ik bleef nog een lange tijd in kleine hoeveelheden bloed verliezen, maar uit schrik de bloedingen te bevorderen besloten we het in bed rustig aan te doen tot de volgende consultatie van de gynaecoloog. In week 14 gingen de symptomen van het eerste trimester wat liggen en buiten de vermoeidheid voelde ik mij steeds beter en beter.
Na onze babymoon organiseerden we een gender reveal op de dag dat we 1 jaar getrouwd waren, want het geslacht verzwijgen tot aan de geboorte zou ons haast onmogelijk lijken! Ballonnenbogen, taart en confettipoppers, alles hadden we voorzien. De meerderheid dacht dat we een jongen verwachten maar iedereen was super blij en verrast met ons meisje. Het werd een vermoeiende maar super toffe dag, én nu moesten we ook niet meer zwijgen of geheimzinnig doen over het geslacht van onze baby.
20-weken echo
Toen volgde de 20-weken echo: mijn gynaecoloog vroeg hoe ik me voelde en hij keek maar raar op toen ik zei dat ik momenteel niet meer voelde dan enkele ‘plopjes’ van onze kleine meid. Niet de overtuigende schopjes die hij voorstelde. Het volledige onderzoek liep goed en alles was in orde volgens de echo. Van het hartje tot de hersenen en van kop tot teen werd ze goedgekeurd. Na de consultatie bleef ik wel wat sudderen op het feit dat ik zo weinig voelde. Ook de mensen rondom mij voelden hun kindje allemaal tussen de 17 en de 19 weken zwangerschap al bewegen terwijl ik al 2 weken verder zit. Nog even wachten dus hoe dit zal evolueren!
Hartelijk dank aan mama Jessie voor het delen van haar verhaal. Ook jouw verhaal delen op onze mamablog? Dat kan. Stuur een mailtje naar info@ondermamas.be en wie weet featuren we jouw ervaring op onze website.
