Ik heb altijd geweten dat ik mama wou worden. Als er in een vriendboekje gevraagd werd “wat wil je later worden ?” Dan antwoorde ik steevast mama. De wens om mama te worden is er dus altijd wel geweest, dat het zo’n moeilijke weg er naartoe zou worden dat had ik nooit gedacht 💔
Fantaseren over een baby
In oktober 2018 besloten mijn vriend en ik om de pil in de vuilbak te gooien want we voelden ons klaar om een gezinnetje te starten. We hoopten natuurlijk om snel zwanger te worden en we hadden geluk want in april 2019 was het al zover. De dag na de positieve zwangerschapstest vertrokken we op roadtrip naar Amerika. Hier konden we volop fantaseren ons baby’tje. Zou het jongen of een meisje zijn ? Op wie zou ze lijken ? Ook voelde ik al liefde voor het mini mensje dat in mijn buik groeide.
Ik was wel heel onzeker, ik had buiten het uitblijven van mijn menstruatie geen verdere klachten. We zouden pas een eerste echo krijgen met 12 weken maar zo lang kon ik niet wachten ik ben nogal een ongeduldig type. We kozen er dus voor om een pretecho te laten maken rond de 8 weken. Vol spanning gingen we de praktijk binnen en er was een kloppend hartje te zien! Wat waren we blij en verliefd op onze mini. We gingen met een gerust hart naar buiten maar toch bleef ik onzeker… misschien mijn intuïtie?
En dan stopt het hartje plots met kloppen
“Jammer genoeg kreeg ik eind mei wat last van bruinverlies dat later bloedverlies werd. Ik voelde aan alles dat dit niet oké was. Een echo bij de gynaecoloog bevestigde dit. Er was geen hartje meer. Met het stoppen met kloppen van het hartje van ons baby’tje werd ook ons eigen hart gebroken. Ik voelde de wereld van onder mijn voeten vandaan getrokken worden want ook al was het baby’tje nog heel klein, we waren zo verliefd op dit mini mensje. Al onze dromen werden aan diggelen geslagen…”
Mama Lize
Na dit moeilijke nieuws kreeg ik de keuze : de miskraam opwekken met medicatie of de natuur zijn gang laten gaan. Ik koos voor de laatste optie. Bij een controle bij de gynaecoloog enkele weken later bleek dat mijn lichaam zijn werk had gedaan. Ik was “leeg” en het vruchtje was weg.
Opnieuw zwanger!
Er volgde een moeilijke periode vol verdriet en ongeloof. We hadden het geluk om snel terug zwanger te zijn. In juli 2019 was ik zwanger en had ik terug een positieve zwangerschapstest in mijn handen. Deze keer met gemengde gevoelens. Enerzijds dolgelukkig met het nieuwe baby’tje in mijn buik, maar anderzijds bang om opnieuw een miskraam te krijgen.
Door de eerdere miskraam hadden we nu al eerder een echo bij de gynaecoloog. Op deze echo zagen we een mooi kloppend hartje. We waren gerustgesteld maar keken ook uit naar de periode voorbij de 12 weken zwangerschap aangezien je dan iets meer “safe” zit. Jammer genoeg hebben we deze 12 weken nooit gehaald. Opnieuw kreeg ik een miskraam rond de 8 weken zwangerschap. Bij deze miskraam liet mijn lichaam het vruchtje niet vanzelf los dus moet het opgewerkt worden met medicatie.
“Dit was emotioneel heel moeilijk omdat de medicatie die hiervoor gebruikt wordt, je zelf vaginaal moet inbrengen. Ik wist dus als ik deze medicatie inbreng ga ik niet meer zwanger zijn. De medicatie deed zijn werk en diezelfde dag ben ik ons baby’tje nog verloren.”
Mama Lize
Bang dat ik nooit mama zou worden
Deze tweede miskraam zorgde voor nog meer verdriet, de klap van de eerste was nauwelijks verwerkt of daar was de tweede al. Ook als koppel was dit moeilijk om een plaatsje te geven. Mijn vriend kon al snel de knop omdraaien en ging weer verder. Ik kon dit niet. Ik voelde me gefaald als vrouw, dat mijn lichaam niet kon doen waar het voor gemaakt is. Ik voelde me gefaald, machteloos en begreep er helemaal niks van. Maar ik was vooral bang, bang dat ik nooit mama zou worden, dat mijn grote droom nooit werkelijkheid zou worden. We kregen veel steun uit onze omgeving maar toch voelde ik me zo onbegrepen en alleen. Vooral opmerkingen zoals “je bent nog jong het komt wel goed” voelden voor mij aan als kwetsend. Mijn leeftijd heeft hier helemaal niks mee te maken en ook konden deze mensen mij niet garanderen dat het goed zou komen.
Na een korte periode van rust besloten we toch om terug zwanger te raken. Maar dit was zonder resultaat. Ook bleef ik me onzeker voelen en wou ik ons graag laten onderzoeken of er misschien een oorzaak was voor de miskramen. We kozen ervoor om naar het UZ Brussel te gaan, de dienst fertiliteit. In februari 2020 volgde er een periode van allerlei onderzoeken maar zonder resultaat. We bleken kerngezond en werd geen oorzaak gevonden voor de 2 eerdere miskramen. Enerzijds waren we blij dat we gezond waren en dat ze niks konden vinden maar aan de andere kant had ik liever een oorzaak gehad zodat ik wist waarom het was misgelopen.
Dan maar de natuur een handje helpen
Aangezien we al een tijdje bezig waren met zwanger worden kozen we ervoor om de natuur een handje te helpen met IUI. Bij de 3de poging was het raak en waren we opnieuw zwanger. Maar opnieuw liep ook deze zwangerschap mis. Ondanks de vele teleurstellingen kozen we er toch voor om ook IVF een kans te geven. Door corona en hierdoor ook de tijdelijke sluiting van de dienst fertiliteit was er een wachttijd ontstaan. We zouden pas aan IVF kunnen starten in februari/maart 2021.
Maar toen gebeurde er iets onverwachts, in december 2020 was ik plots overtijd. Snel een test gedaan en ja hoor, opnieuw zwanger! De zwangerschap werd bevestigd met een bloedafname op 24 december een mooier kerstcadeau konden we ons niet inbeelden. Door de voorgeschiedenis met de miskramen was ik doodsbang om dit opnieuw te moeten meemaken, er volgden moeilijke weken vol angst. De angst was met momenten echt verpletterend ik was zo bang om ook dit kindje te verliezen dus durfde mij niet te hechten aan het wondertje dat in mijn buik groeide. De angst minderde wel eenmaal we de 12 weken grens hadden overschreden maar toch kon ik niet wachten tot ik het kindje veilig in mijn armen zou kunnen houden.
In blijde verwachting
Mijn uitgerekende datum was in augustus, en dus begon ik al van in het begin van die maand af te tellen. De kleertje waren gewassen en alles stond klaar. Ik was super graag zwanger en had ook weinig klachten maar ik kon niet wachten om ons kindje eindelijk te ontmoeten.
Op 31 augustus was er een controle gepland in het ziekenhuis om aan de monitor te liggen. Deze controle was helemaal oké en de vroedvrouw stelde voor om te strippen. Ik stemde hiermee in en hoopte dat het de bevalling op gang zou brengen. Meteen na het strippen kreeg ik wat last van krampen. In de late namiddag merkte ik dat dit echt weeën waren en ondertussen poetste ik nog heel het huis. Want ik wou dat alles in orde was voor als de baby zou komen! Na het poetsen heb ik me nog gedoucht en de weeën bleven doorzetten ook kwam er meer regelmaat in dus zijn we naar het ziekenhuis vertrokken.
Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis werd mijn ontsluiting gecontroleerd. Ik bleek 3cm ontsluiting te hebben, ook was de pijn van de weeën nog heel goed te doen dus ik dacht nog totaal niet aan een epidurale verdoving. Maar blijkbaar was het heel rustig op de verloskamers want ik was de enigste mama die op dat moment aan het bevallen was. De vroedvrouw vertelde dus als ik een epidurale zou willen ik deze nu zou moeten nemen aangezien de anesthesist niet voor mij alleen ’s nachts uit zijn bed zou komen om een epidurale te zetten.
Ik vond dit een heel vervelende situatie want op dat moment was de pijn nog heel goed te doen. Maar ik wist natuurlijk niet wat er nog zou komen en ik had schrik dat als ik de pijn niet meer zou kunnen verdragen dat ik dan geen epidurale meer zou krijgen.
Ik koos er dus voor om toch een epidurale te laten zetten. Jammer genoeg werkte de epidurale helemaal niet zo goed waardoor ik nog steeds veel pijn had. Maar door de verdoving mocht ik het bed niet meer uit en moest ik de weeën in bed opvangen in lighouding. Dit heb ik echt als heel onprettig ervaren. Ik kroop helemaal in mijn eigen bubbel en probeerde de weeën zo goed mogelijk op te vangen met mijn vriend als steun aan mijn zijde.
Gelukkige vorderde de ontsluiting vlot en toen ik eenmaal 10cm ontsluiting had mocht ik beginnen met persen. Na een klein halfuurtje persen werd op 1 september 2021 om 05h19 ons dochtertje Ella June geboren.
Hartelijk dank aan mama Lize voor het delen van haar verhaal. Ook jouw verhaal delen op onze mamablog? Dat kan. Stuur een mailtje naar info@ondermamas.be en wie weet featuren we jouw ervaring op onze website.
