Geschreven door mama Vicky
Zoals veel vrouwen, begon op een dag mijn biologische klok te tikken. Mijn partner en ik hadden het er samen over en we beslisten vrijwel meteen om te stoppen met de pil. We waren klaar voor een nieuw avontuur, een avontuur als mama en papa.
Een jaar later, nog steeds niet zwanger. Na een bezoekje aan de gynaecoloog bleek dat zowel mijn partner als ik kerngezond waren. Maar toch geraakten we niet zwanger. 3 cyclussen en hormoonkuren later, nog steeds geen succes. We werden doorverwezen naar een fertiliteitsarts waar we te horen kregen dat we konden starten met inseminaties. En zo begon het straatje van echo’s, bloedonderzoeken, een lichaam dat anders aanvoelt van de hormonen, onwetendheid en hoop die telkens weer teniet gedaan werd na elke negatieve test.
We besloten om over te gaan naar IVF (in-vitrofertilisatie). In afwachting tot de papieren er waren, wou de gynaecoloog nog een laatste inseminatie doen zodat er geen cyclus verloren ging. 2 weken na de inseminatie, dacht ik bij mezelf: “oh ik zou wel eens een zwangerschapstest doen zodat ik me mentaal kan voorbereiden op het weer niet zwanger zijn”. Nu ja, de test was meteen positief. Ik kon het niet geloven. De dag nadien gingen we naar de gynaecoloog en in de namiddag kregen we het verlossende telefoontje dat we effectief zwanger waren!
De eerste echo
Na 2 weken afwachten was het eindelijk tijd voor de eerste echo, we waren zo benieuwd en keken er enorm naar uit. De gynaecoloog startte aan het onderzoek en zei: “Daar is er eentje, en daar is er nog eentje”. We waren allebei heel blij want stiekem wouden we eigenlijk wel een tweeling.
Van tweeling naar drieling
Enkele dagen later gingen we naar de vaste gynaecoloog om opnieuw een echo te laten doen. Omdat er over een tweelingzwangerschap werd gesproken, moest dit meer opgevolgd worden.
De gynaecoloog startte het onderzoek en zei: “Hier is het eerste vruchtje, met een goede hartslag”. En ging verder naar het tweede vruchtje waarbij hij “oei” zei. Ik dacht direct dat er een van de vruchtjes verdwenen was, omdat je dit wel vaker hoort. Maar neen, in de plaats daarvan zei de gynaecoloog: “je bent zwanger van een drieling”.
Mama Vicky
De gynaecoloog legde ons uit dat we zwanger waren van een kindje met een eigen vruchtzakje en moederkoek en 2 kindjes die samen in een vruchtzak zaten met een gedeelde moederkoek zonder vliesje ertussen. M.a.w. een twee-eiige drieling, waarvan eentje monoamniotisch monochriaal.
Een drielingzwangerschap houdt uiteraard meer risico’s in dan een zwangerschap van 1 kindje. Er werd ons aangeraden om 2 kindjes te laten weghalen en verder te gaan met eentje. Eenmaal terug in de auto begon ik te huilen. We hadden namelijk al 3 hartjes gehoord en om dan maar door te gaan met 1 kindje, was een hartverscheurend gevoel. Ons blije gevoel was opeens een gevoel van diepe bedroefdheid en een soort rouwgevoel omdat we er 2 weg moesten doen. Want op dat moment leek het voor ons alsof er geen keuze was.
Weer een aantal dagen later mochten we naar een gynaecoloog die hierin gespecialiseerd is. Daar kregen we ook alle risico’s te horen, maar wel heel helder en duidelijk. Het verschil was dat deze gynaecoloog eraan toevoegde dat als we de drielingzwangerschap wouden verderzetten, zij hier ons volledig in wou steunen. We kregen een gevoel van warmte en begrip. Mijn partner en ik beslisten dat we niet wouden leven met de gedachte hoe het zou geweest zijn met de andere 2 kindjes erbij.
Onze drielingzwangerschap
Het volgende bezoek aan de gynaecoloog was spannend. We beslisten dat om het even wat we gingen zien op de echo, we doorgingen met de zwangerschap. Vanaf dat we deze keuze gemaakt hadden, kregen we ook meer het gevoel dat alles wel zou goedkomen, dat alles was hoe het moest zijn en dat we dit wel zouden kunnen.
Op de echo bleek dat er zich toch een vliesje had gevormd tussen de tweeling, dus nu spraken we van een monochoriale diamnniotische tweeling. Nu hadden ze dus alle drie hun eigen vruchtzakje en vielen er al een aantal risico’s weg. Vanaf nu gingen we om de 2 weken naar de gynaecoloog. We wachtten telkens in spanning af van echo tot echo. Ergens heb je wel het gevoel dat alles goed komt, maar je blijft voorzichtig. Uiteindelijk hadden we heel de zwangerschap door goede echo’s en was er nooit iets verontrustend te zien. De gynaecoloog was ook altijd aangenaam verrast en positief over het verloop van de zwangerschap.
Ik heb ook zeker niet mogen klagen op vlak van zwangerschapskwaaltjes. Ik voelde wel dat mijn lichaam veel meer energie verbruikte dan ervoor, maar voor de rest voelde ik me wel oké. Vanaf 20 weken zwangerschap werd het lichamelijk steeds zwaarder en zwaarder. Naar het einde toe kon ik niet lang rechtstaan of rondlopen omdat ik veel last kreeg.
Bij de echo rond de 30 weken werd er een bevallingsplan opgesteld. Wat een goed gevoel! Eindelijk zekerheid waar en wanneer we zouden bevallen en een datum om naar toe te leven. We hebben het al tot zo ver gehaald! De bevalling werd ingepland op 34 weken en 3 dagen. De week voordien werd ik al opgenomen om te rusten. Wat net op tijd kwam want ik begon enorm veel vocht op te houden. Ik kon mijn benen amper plooien en had steeds heel hoge bloeddrukken. M.a.w. mijn lichaam had het bijna gehad.
Benieuwd naar de bevalling van mama Vicky van haar drieling? Lees deel 2: “Bevallen van een drieling” hier.
Hartelijk dank aan mama Vicky voor het delen van haar verhaal. Ook jouw verhaal delen op onze mamablog? Dat kan. Stuur een mailtje naar info@ondermamas.be en wie weet featuren we jouw ervaring op onze website.
