Na een lang en moeilijk fertiliteitstraject als alleenstaande mama, ben ik eindelijk zwanger en ik kan niet wachten om mijn kleine wonder te ontmoeten. Vanaf 12 weken had ik eigenlijk een droomzwangerschap. Door mijn voorgeschiedenis was iedere echo wel heel erg spannend, maar alles was telkens in orde. Vol verwachting en zo blij wat er te wachten stond, telde ik de dagen af.
Zo benieuwd wanneer je zal komen
In april volgde ik een zwangerschapscursus, de babykamer was al maanden klaar en mijn vluchtkoffer stond een maand ervoor al in de gang. Maar die baby heeft helemaal nog geen zin om te komen. Het is vandaag donderdag 30 juni en ik ben op de kop 40 weken zwanger en heb een afspraak bij de gynaecoloog. Omdat er daar beneden nog niet veel beweging is, word ik gestript. Dit is een techniek om de bevalling op gang te brengen, maar buiten wat gerommel in mijn buik gebeurt er dat weekend helemaal niets.
Word ik dan toch ingeleid?
Op dinsdag 5 juli mag ik terug naar het ziekenhuis voor een check-up. De monitor toont dat alles goed gaat met de baby en ik word nogmaals gestript. Als ik tegen donderdag nog niet bevallen ben, moet ik binnenkomen voor een inleiding. Ik zal dan 41 weken zwanger zijn.
Donderdagmorgen 7 juli, het strippen en alle acties die ik de afgelopen dagen heb ondernomen om de bevalling op gang te brengen hebben weer niets opgeleverd. Ik mag mij dus deze namiddag aanmelden bij het ziekenhuis om de bevalling in gang te zetten. Aangezien ik alleenstaande ben, gaat mijn mama mee naar het ziekenhuis om de bevalling bij te wonen. Ik kan het nog steeds niet bevatten dat ik nu eindelijk mama ga worden en vind het heel bijzonder dat ik dit samen met mijn eigen mama ga beleven.
Dondernamiddag 14u30, zenuwachtig neem ik plaats op het bed in de verloskamer. Er wordt een hormoonveter ingebracht. Deze veter bevat een hormoon dat het rijp worden van de baarmoedermond stimuleert. Tegen 20u30 stuur ik mijn mama naar huis, want het ziet er niet naar uit dat het vannacht nog gaat gebeuren. Slapen lukt echter niet door de harde buiken, maar de echte weeën zetten zich nog niet door.
Mijn water breken
’s Morgensvroeg 6u komt de vroedvrouw langs en stelt vast dat ik nog maar 3 centimeter ontsluiting heb. Mijn water wordt vervolgens gebroken en het is gelukkig helder vruchtwater. Tot nu toe gaat alles nog precies hoe ik het mij heb voorgesteld. Maar dan beginnen de weeën. Ik wandel heftig heen en weer, ga op de bal zitten, leun op de kant van het bad, maar niets lijkt te helpen. Ik probeer mij te herinneren wat we op de zwangerschapscursus hebben geleerd, maar poeh wat is dit heftig.
“Om 8u is mijn mama er en vraagt hoe het gaat terwijl ik op handen en knieën door de kamer kruip. Ik zeg haar dat ik misschien toch maar een epidurale ga nemen, want dit trek ik niet veel langer.”
Mama Katja
De weeën volgen elkaar kort op en ik heb nog steeds maar 4cm ontsluiting. Ik wou aanvankelijk zonder pijnstilling bevallen, maar ik had de pijn toch anders ingeschat. De vroedvrouw ziet ook dat het niet meer gaat en stelt voor om de epidurale te laten plaatsen. Door de inleiding zijn de weeën heel heftig, maar de ontsluiting komt maar traag op gang.
Epidurale
Om 11uur komt de anesthesist langs om de verdoving te plaatsen en ik krijg ook meteen een infuus met wat extra oxytocine. Achteraf vraag ik mezelf af waarom ik hier niet eerder naar gevraagd heb. Ik kan weer ademen en val zelfs eventjes in slaap. Maar na 24uur in het ziekenhuis is het bijna zover, ik heb 9cm ontsluiting en mag bijna gaan persen. De vroedvrouw legt uit wat ik moet doen. Ik was eerst erg bang voor dit moment, maar mijn lichaam weet precies wat het moet doen. Ik pers bij elke wee alsof mijn leven ervan afhangt. Ondanks mijn verwoede pogingen om zo hard mogelijk te persen, lukt het elke keer net niet. De baby lijkt groter dan aanvankelijk gedacht en ik krijg een knip. Daarna lijkt het vanzelf te gaan.
Daar is mijn perfecte meisje
De gynaecoloog ziet het hoofdje al en zegt me dat er mooie bruine haartjes te zien zijn. Ik pers nog één keer en het hoofdje is geboren, we zijn er bijna. Bij de volgende perswee voel ik de schoudertjes naar buiten glijden en precies om 14u30 is Marie geboren! Daar ligt ze dan op mijn borst. Het is totaal onwerkelijk, ze is zo mooi. Zo een perfect meisje, ik kan het nog steeds niet geloven. Mijn mama mag de navelstreng doorknippen en daarna wordt Marie gemeten en gewogen. Ze meet 51,5cm en weegt 3865 gram en ze is helemaal in orde.
En dan lig ik plots in de operatiekamer
Maar dan komt de placenta niet, de gynaecoloog moet deze handmatig verwijderen en ik verlies heel wat bloed. Na een uur is het bloeden nog niet gestopt en ik krijg een echo. Er blijkt nog een stukje achtergebleven te zijn dat verbonden is met een bloedvat. In allerijl word ik naar de operatiekamer gerold, uit mijn ooghoek zie ik Marie nog in de armen van mijn mama en er flitst van alles door mijn hoofd.
“Ondertussen is mijn lichaam in een soort shock-toestand terecht gekomen, het is buiten 30 graden maar ik lig te rillen als een blaadje.”
Mama Katja
Tijdens de operatie krijg ik een roesje en hoor ik de gynaecoloog nog zeggen dat ze de knip terug zal moeten openmaken. Ik denk bij mezelf, dit gaat straks pijn doen en val in slaap. Een uurtje later ben ik terug wakker, de operatie is goed verlopen, maar ik voel me ellendig.
Melkproductie komt niet op gang
Ik ben al meer dan 24u wakker en heb veel bloed verloren. Daardoor lukt de opstart van de borstvoeding niet. Mijn lichaam zet in op mijn herstel en de melkproductie komt daardoor niet op gang. Gelukkig heb ik al wat prenataal afgekolfd en Marie krijgt deze melk via een flesje toegediend. De volgende dag krijg ik 2 zakjes bloed en ik begin me gelukkig steeds beter te voelen. Tussen de voedingen kolf ik om de productie op gang te krijgen. Het is zwaar, maar telkens als ik in dat wiegje kijk, weet ik waar ik dit allemaal voor doe. We moeten uiteindelijk maar een dagje langer blijven en mogen naar huis. Hier heb ik zo lang van gedroomd. Ik ga naar huis samen met mijn dochter!
Het gaat zo snel
Ik kreeg bij mijn kraamperiode vaak te horen: “Geniet er maar van, want het is zo voorbij”. En dit klopt helemaal, ondertussen staat er alweer een doos in de gang met kleertjes die te klein zijn. Aan de andere kant vind ik het ook leuk dat Marie steeds meer kan. Het moederschap is intens mooi en pittig tegelijk. Zeker door dat ik er alleen voor sta vind ik het best wel zwaar om altijd “aan” te staan. Je kan ’s nachts eens geen keertje een voeding overslaan of niet reageren wanneer ze begint te huilen. Ook mentaal is het zwaar, je maakt je zorgen om de kleinste dingen. Maar het afgelopen half jaar leerde me ook om zoveel geluksmomenten te zien. Ik ben nog iedere dag dankbaar dat ik ondanks het moeilijke traject mij nu eindelijk mama mag noemen.
Hartelijk dank aan mama Katja voor het delen van haar verhaal. Ook jouw verhaal delen op onze mamablog? Dat kan. Stuur een mailtje naar info@ondermamas.be en wie weet featuren we jouw ervaring op onze website.
