Geschreven door mama Laurence, @les_nouvelles_de_laurence
Op mijn 24ste ging mijn grootste wens in vervulling, ik was zwanger en dan nog wel van een meisje! Er kwam een beetje medische hulp aan te pas, maar al bij al heeft het niet erg lang geduurd alvorens het raak was. In mei kwamen we het te weten en in september zouden mijn vriend en ik eerst nog trouwen. Mijn vrijgezellenfeest stond dus ook nog op de agenda maar dat zou duidelijk een kalme editie worden!
Extreme misselijkheid
In het vroege begin van de zwangerschap leek ik nergens last van te hebben. Tot ik een 6 à 7-tal weken ver was, toen kwam plots de misselijkheid opzetten. Het was geen ochtendmisselijkheid zoals wel vaker voorkomt bij zwangere vrouwen maar volgens de dokter was het extreme misselijkheid. Vanaf het moment dat ik opstond, tot ik ging gaan slapen was ik niet goed. Ik woonde letterlijk in het toiletkamertje met mijn hoofd boven de pot. Als ik niet aan het overgeven was sliep ik naast het toilet, ik had me zelden zo ziek gevoeld. Op een bepaald moment moest mijn man mij naar de spoed brengen omdat ik niks kon binnenhouden. Ik was zo uitgedroogd dat ik amper op mijn benen kon staan.
Ook mijn lichaam is zwanger
Toen ik 13 weken was doofde de misselijkheid uit. Gelukkig maar, want ik was bang dat het de volledige negen maanden zou duren. Toen de misselijkheid van mijn zwangerschap eindelijk over was begon ik mij in iets anders zorgen te maken. Sinds mijn 18de kamp ik met een eetstoornis. De details zal ik jullie besparen maar op een gegeven moment in mijn leven sloot ik een deal met mezelf dat ik een bepaald gewicht mocht hebben. Door die deal mocht ik niet onder dat gewicht gaan en al zeker niet erboven. Door mijn eetstoornis heb ik een angst ontwikkeld om dik te worden, dit zit zo diep in mij dat ik er nu aan mijn 30ste nog last van heb.
Op het moment dat ik stopte met mijn anticonceptiepil wist ik dat er een moment zou komen waarop je effectief zwanger bent en je dus zal bijkomen. Nu was het zover en hoewel ik gelukkig was dat het me gegund was om zwanger te zijn en dat er een mini mensje in mij zou groeien, was ik ook in paniek omdat ik niet wist wat er zou gebeuren met mijn lichaam. Door mijn eetstoornis was ik jarenlang vertrouwd met hoe mijn lichaam er uitzag, hoe het al jarenlang hetzelfde aanvoelde en welk getal er op de weegschaal stond. Dit zou nu allemaal gaan veranderen.
Eetstoornis neemt het over
In het eerste trimester van mijn zwangerschap viel ik af door de extreme misselijkheid. Ik vond dat geweldig en op die manier had ik een beetje marge opgebouwd. In het tweede trimester kwam ik bij en kon ik plots niet meer in mijn broeken.
“De eerste keer dat mijn knop niet meer dicht geraakte, huilde ik van frustratie. Ik zou en ik moest in mijn kleren blijven kunnen maar de realiteit was anders.”
Laurence
Ik woog me in die tijd elke dag en elke ochtend had ik stress over welk getal er op de weegschaal zou staan. Zou ik bijgekomen zijn? Hoeveel dan? Wordt het niet te veel? Waar eindig ik aan negen maanden? Krijg ik het gewicht er ooit weer af? Door mijn eetstoornis had ik zoveel vragen die continu door mijn hoofd spookten en dat maakte de zwangerschap net dat tikkeltje minder mooi.
Moeite om de controle los te laten
Mensen begonnen mijn buik nu ook echt te zien en zeiden dat ook tegen mij “Amai, nu begin je het goed te zien hé!”. Helaas was dat voor iemand met een eetstoornis niets positief, ik wou helemaal niet dat je ‘het’ begon te zien. Ik wou het liefst van al een zo plat mogelijke buik. Kon ik maar zwanger zijn en even met mijn vingers knippen en zo de baby in mijn schoot hebben. Maar zelfs het kleinste kind weet dat dit niet kan.
Hoe verder in de zwangerschap, hoe moeilijker ik het kreeg met mijn pregorexia en hoe banger ik was om aan te komen tijdens mijn zwangerschap. Ik zocht online op hoeveel je na bepaalde tijd gemiddeld mocht bijkomen tijdens de zwangerschap en hoelang het na de bevalling zou duren om weer op je oude gewicht te komen. Ik ben nu eenmaal iemand die me graag vasthoudt aan feiten en cijfers.
Ik besloot zelf om borstvoeding te geven omdat dat zodanig veel energie van je vraagt dat je er sneller van afvalt dan wanneer je geen borstvoeding geeft. Eerlijk? Ik wou eigenlijk veel liever met flesjes werken. Dan wist ik tenminste hoeveel ze zou drinken en kon iemand anders eens aflossen. De borstvoeding was een totale catastrofe en na twee weken schakelede ik toch over op flesjes.
Een onderdeel van mijn eetstoornis is compenseren. Je kan compenseren door extreem te gaan sporten, maar je kan ook compenseren door je eten over te geven. Bij mij geldt die laatste manier. Dit heb ik nog nooit toegegeven maar ik gaf ook over tijdens mijn zwangerschap. Heel erg, want ik wist dat er een baby in mijn buik zat die mijn voeding broodnodig had. Hoe egoïstisch van mij dat ik dit niet kon laten, zelf niet voor mijn eigen kind. Alles om mijn lichaam toch zo weinig mogelijk te doen veranderen. Alles wat ik overgeef, komt er alvast niet bij. Dit dacht ik door mijn eetstoornis. Maar dat was zo fout. Doordat ik weet dat sommige vrouwen heel de zwangerschap misselijk zijn en overgeven, dacht ik dat het dus zo erg niet kon zijn.
Genieten boven alles
Ik had geen striemen, geen spataders, kwam uiteindelijk slechts 8 kg bij en kreeg ze er zo goed als meteen weer terug af. Als ik dit hier allemaal teruglees dan denk ik “Laurence, waar jij je zo druk over gemaakt hebt”. Mama worden is een van de mooiste dingen in het leven, de zwangerschap zelf hoort daar bij. Hoeveel je wel of niet bijkomt, hoe je lichaam ook verandert, dat stelt toch allemaal niks voor in vergelijking met wat je in ruil krijgt.
Aan iedereen die het ook lastig heeft met dat veranderend lichaam, weet dat dit het echt niet waard is om er zo hard mee bezig te zijn. Probeer te genieten van elke dag van je zwangerschap, want het vliegt zo voorbij. En voor je baby maakt het niet uit hoe dik of dun mama is. Die wil gewoon een gelukkige en liefdevolle mama.
Hartelijk dank mama Laurence voor het delen van jouw verhaal! Ook jouw verhaal delen op onze mamablog? Dat kan. Stuur een mailtje naar info@ondermamas.be en wie weet featuren we jouw ervaring op www.ondermamas.be
