Op sommige dingen kan je je gewoon niet voorbereiden en dat was bij mijn bevalling niet minder waar…
In november 2020 nam ik eindelijk de beslissing om voor mijn grote droom te gaan, alleenstaande mama worden. Na een traject van onderzoeken, inseminaties, wachttijden, … was ik na de 5de poging eindelijk zwanger van mijn kleine mannetje. Mijn zwangerschap verliep heel goed, buiten die vervelende bekkeninstabiliteit. Maar och, dat heb ik er met alle plezier bijgenomen. Gedurende mijn hele zwangerschap heb ik me nooit zorgen gemaakt over de bevalling. ‘Ik zie wel hoe het loopt’ zei ik steeds. Ik wist dat ik naar duizenden verhalen kon luisteren, maar geen enkel verhaal zou evenaren aan mijn eigen bevalling of mijn eigen ervaring. Iedereen is anders en ieder lichaam is anders, dus ook elke bevalling zal anders zijn.
De start van een helse bevalling
Op 28 januari, toen ik 38 weken en 5 dagen zwanger was, voelde ik om 12u ’s middags iets wat naar mijn gevoel op een wee leek. Voor zover je dat kan weten natuurlijk, aangezien ik dit nog nooit had meegemaakt. Maar wanneer het gevoel rond 16u begon door te zetten en steeds opnieuw terug kwam, wist en voelde ik dat het begonnen was. Pijn deed het toen nog niet echt. Ik voelde een soort rust over me heen maar tegelijkertijd vond ik het super spannend. Het ging niet meer lang duren voor ik mijn kleintje eindelijk in mijn armen zou krijgen. Ik wou dit niet aan te veel mensen vertellen omdat ik dit moment ten volle wou beleven. Mijn vroedvrouw was natuurlijk wel op de hoogte. Ze raadde me aan om mijn weeën te timen, zo kon ik zien om de hoeveel tijd deze doorkwamen. Zo gezegd, zo gedaan. Op het moment dat ik startte met timen, waren ze nog heel onregelmatig. Soms kwamen de weeën om de 5 minuten, soms 10 minuten, soms langer.. Geen reden tot panikeren dus. Ik heb thuis nog rustig iets gegeten, een douche genomen, gecontroleerd of alles klaarstond en daarna heb ik gewacht of de weeën zouden doorzetten of niet. Rond 20u ’s avonds zei mijn vroedvrouw dat ik best al eens naar het ziekenhuis kon bellen om te verwittigen dat ik deze nacht misschien wel zou komen. Vanuit het ziekenhuis vertelden ze me dat ik al meteen mocht komen. Dit was in eerste instantie niet het plan.
Sinds het moment dat ze zeiden dat ik mocht komen, werd ik volledig ‘geleefd’, ik wist niet wat ik mocht verwachten. Ik heb meteen mijn spullen genomen en ben vertrokken naar het ziekenhuis.
Mama Sascha
Nood aan begeleiding
Via spoed werd ik doorgestuurd naar de verloskamer, tenminste dat dacht ik toch. Ondanks dat het daar heel rustig was en er geen enkele andere mama te bespeuren was, mocht ik niet naar een verloskamer. Ik werd doorgestuurd naar een kamertje waar ze echo’s namen. Mijn mama (die met mij was meegekomen en de bevalling mocht bijwonen aangezien ik als alleenstaande mama ging bevallen) werd op een houten stoeltje gezet. Nadat ik eerst een aantal vragen moest beantwoorden, werd ik onderzocht. Ik had op dat moment 3 cm omsluiting dus werd ik aan de monitor gelegd voor een half uur. De weeën kwamen naar mijn gevoel heftiger en ik vond het moeilijk om te blijven liggen. Na dat half uur kwam de vroedvrouw, die de nacht had, mij afkoppelen en terug onderzoeken. Aan haar uitleg hoorde ik al genoeg. Ze vermoedde dat de weeën niet gingen doorzetten. Aan een epidurale verdoving moest ik helemaal nog niet denken aangezien de weeën eerst heel goed op gang moeten zijn alvorens ik dit kon krijgen.
Na haar onderzoek, had ik nog steeds maar 3 cm opening en haar gevoel werd bevestigd, de weeën gingen niet doorzetten. Als de weeën toch niet gingen doorzetten, wou ik heel graag terug naar huis gaan, maar dat mocht helaas niet. De verpleegster stak me onder de douche, ik nam een pijnstiller en probeerde wat te slapen. Ik hoor je al denken, op die kamer waar ze echo’s nemen? Ja daar! En aan mijn mama, die al 2 uur op een houten stoeltje zat, werd gevraagd wat ze ging doen. Ik kon dit mijn mama niet aandoen, dus ik heb haar naar huis gestuurd. Dus tussen 2uur ’s nachts tot 7u ’s morgens heb ik alles alleen gedaan. Ik had zo’n pijn. Ik kon wel wenen, en het liefste van alles wou ik gewoon rondstappen.
Ik had toen, op dat moment gewoon heel veel nood aan begeleiding. Maar wat doe je als de verpleegster, die er meer van kent dan jijzelf, zegt dat je moet proberen slapen omdat het nog lang kan duren. Dan probeer je te slapen en doe je wat de verpleegster aanraadt. Rond 5 uur ’s nachts kon ik het niet meer houden van de pijn. Ik kreeg heel snel na elkaar terug weeën en ik vroeg of ik nog een pijnstiller kon krijgen. Ik zei ook tegen de verpleegster dat ik het niet ging kunnen als het NOG meer pijn zou gaan doen. Naast het feit dat ze zei dat ik geen pijnstiller meer mocht nemen, zei ze dat ze mij een warmwaterkruik ging brengen tegen de pijn, meer niet. Rond 7 uur ‘s ochtends heb ik de verpleegster voor het laatst gezien, gelukkig, ze legde me nog eens aan de monitor en ondanks ik zoveel pijn had, deed ze geen verder onderzoek naar mijn ontsluiting. “Dus tussen 2uur ’s nachts tot 7u ’s morgens heb ik alles alleen gedaan. Ik had zo’n pijn. Ik kon wel wenen, en het liefste van alles wou ik gewoon rondstappen.”
De epidurale verdoving
Na 45 helse minuten aan de monitor, want blijf maar eens stil liggen als je zoveel pijn hebt, kwam er een andere vroedvrouw binnen in de kamer. Er gebeurt een wissel van de dienst en ik kreeg een nieuwe verpleegster. Ik kreeg ook de aandacht die ik nodig had. Ik kon me door de pijn niet eens meer op mijn rug draaien zodat ze mij konden onderzoeken. Omdat mijn zoontje een sterrekijker was, had ik ook nog eens heel harde rugweeën. De HEL gewoon. Maar deze vroedvrouw maakte tijd voor mij en duwde bij elke wee mee in mijn rug. Na een tijdje lukte het me om mij terug om te draaien, ze onderzocht mij en schrok enorm. Ik had plots al 8 cm ontsluiting. In sneltempo werd de anesthesist gebeld voor een epidurale verdoving en ik belde mijn mama om haar te verwittigen dat het niet lang meer zou duren. Ik werd naar een verloskamer gebracht en alles ging heel snel. Voor ik het wist, kreeg ik mijn epidurale verdoving en trokken die vervelende weeën eindelijk weg. Dat was het enige wat de epidurale gedaan heeft, want gedurende mijn hele bevalling heb ik er niets meer aan gehad. Is de epidurale te laat gestoken geweest, heeft het de verkeerde werking gehad bij mij? Wie zal het zeggen..
Toen ik 9 cm opening had vielen de weeën stil. Ik kreeg een baxter om deze op te drijven. Ik voelde op dat moment zo’n immense druk dat ik niet anders kon dan mee duwen. Ik denk dat ik mijn mama haar hand echt plat geknepen heb. Toen ik de 10 cm eindelijk bereikt had, werd de baxter wat verminderd. Ik kon even op mijn rug gaan liggen en mijn water werd gebroken. De gynaecoloog werd gebeld en ik mocht beginnen duwen wanneer ik de druk voelde opkomen.
Geboren met behulp van een zuignap
Er ging zoveel door me heen, doe ik het goed, ben ik juist aan het duwen, gaat dit lang duren,… maar tegelijkertijd was mijn hoofd leeg. Ik hoorde steeds: ‘komaan een goeie hap lucht nemen en duwen!’. Omdat Lyaz een sterrekijker was, moest de gynaecoloog hem draaien. Aangenaam was anders. Ik probeerde steeds zo hard mogelijk te duwen en vroeg me af of hij zakte. Nadat ik een uur aan het persen was, kreeg ik mijn antwoord. Hij daalde gewoon niet in dus besloot de gynaecoloog dat het tijd was om in te grijpen. De gynaecoloog vertelde mij dat wanneer ik de volgende keer een wee kreeg, ze mee zouden trekken met behulp van een zuignap. De dokter legde mij uitgebreid uit dat het pijn zou doen, maar dat ik moest blijven duwen. Ik was op dat moment al zo moe dat ik bijna niets meer opnam. Zoals ik al zei, de epidurale deed niet wat ze moest doen. De zuignap op z’n hoofdje krijgen, deed dus enorm veel pijn. Wanneer het op z’n hoofdje zat, was het wachten op een volgende wee. Toen die kwam, begonnen ze aan hem te trekken en werd er een knip gezet. En laat dat nu net hetgene zijn waar ik voor mijn bevalling heel bang voor was. Ik hoorde en voelde alles. Ik ben toen zo hard beginnen panikeren, ik kon enkel maar roepen. Ik wou niet meer, ik kon niet meer. Ze probeerden mij allemaal aan te moedigen om toch nog door te duwen. Ik hoorde de gynaecoloog smeken dat hij me nodig had. Op dat moment leefde ik precies onder water, ik hoorde alles, maar niets drong tot me door. Ik hoorde aan mijn mama haar stem dat ze weende. Ze zei me dat hij er bijna was en dat ik moest doorzetten. Ik denk dat ik toen nog een mini duw gegeven heb, maar dat de gynaecoloog hem er voor de rest gewoon heeft uitgetrokken.
Eindelijk genieten van het mama zijn
Voordat ik ging bevallen heb ik altijd gezegd dat ik zou wenen als hij eindelijk op mij zou liggen. Maar dat was helemaal niet het geval, ik was weg, weg van de wereld. Ik was zo moe en uitgeput en was deels aan het verwerken wat er de voorbije uren allemaal gebeurd was.
Tijdens mijn kraamperiode is er van genieten ook weinig in huis gekomen. Door de helse bevalling was ik extreem moe. Daarnaast lukte de borstvoeding ook niet goed door gebrek aan begeleiding. Ik ben dus vroeger dan normaal naar huis gegaan. Vanaf dat moment ben ik gestart met het verwerken van alles wat er gebeurd was door dit 1000 keer opnieuw af te spelen in mij hoofd en door met vele mensen te praten over wat mij overkomen was. Na 2 weken kon ik eindelijk beginnen genieten van mijn leven als alleenstaande mama van Lyaz. Eindelijk!
Hartelijk dank aan mama Sasscerstiaens voor het delen van haar verhaal. Ook jouw verhaal delen op onze mamablog? Dat kan. Stuur een mailtje naar info@ondermamas.be en wie weet featuren we jouw ervaring op onze website.
