Geschreven door mama Shirley
Rust en kalmte
Midden in corona lockdown en een hittegolf kwam Siána ter wereld in een heerlijk warm bad. Uiteraard is ‘heerlijk warm’ relatief wanneer de buitentemperatuur 36°C bedraagt. Op weg naar het ziekenhuis was het letterlijk puffen en zweten. Al waren enkele verdomd pijnlijke contracties daar wellicht de oorzaak van. Toch waren mijn man en ik heel kalm. Anderhalf jaar geleden hadden we namelijk exact hetzelfde ritje gemaakt. Toen had de vallende sneeuw de weg bijna van de wereld gewist. Aangezien mijn man maar niet wilde geloven dat het eindelijk ‘zover’ was en dat ik op bevallen stond, scheelde het bitter weinig of ik had een auto-bevalling op Youtube kunnen plaatsen.
Deze keer waren we beter voorbereid. We vertrokken onmiddellijk nadat de vroedvrouw had gestript. Strippen is wanneer ze proberen de baarmoedermond of vruchtvliezen wat los te maken. Ik was deze keer zoveel rustiger omdat manlief de kalmte zelf was. Mannen, onderschat nooit jullie invloed tijdens de bevalling!
Nog snel even een coronatest
In het ziekenhuis was de COVID-test één van de eerste onderzoeken. Inderdaad, in volle arbeid staken ze een wisser in mijn neus. Altijd fijn. Ik zat er meer mee in dan met het bevallen zelf. Maar bij deze toch een kleine dankbetuiging voor de vroedvrouw die de coronatest heeft afgenomen: bedankt, je was uiterst voorzichtig! Het lavement dat erop volgde was een stuk minder aangenaam.
“En nu? Twee uur wachten op het covid-resultaat? Maar mevrouw, binnen het uur ben ik bevallen!”
Shirley
En ik kreeg gelijk. Het resultaat heb ik nooit te horen gekregen, maar ik heb zo’n vaag vermoeden dat het negatief was.
Onderwaterbevalling
Positief was het wegvallen van de zwaartekracht in het bevallingsbad dat enorm verlichtend werkte op de pijn. Ze zeiden dat ik van ‘geluk’ mocht spreken dat ik nu moest bevallen. Het was nét weer toegestaan om in bad te bevallen nadat het maanden verboden was geweest omwille van de coronacrisis. Maar waarom eigenlijk? Zowel de gynaecoloog als de vroedvrouwen volgen alle voorzorgsmaatregelen nauwkeurig op. Zelfs het rationele deel van mijn brein, dat tijdens zo’n moment wel eens dienst kan weigeren, kan absoluut niet plaatsen dat men op die manier een vrouw ertoe verplicht een bevallingsmethode te kiezen die voor haar onnatuurlijk en oncomfortabel aanvoelt, met alle mogelijke complicaties van dien.
Mondmasker tijdens de bevalling, ik dacht het niet!
Smeulend lag ik in mijn heet bad terwijl een airco de kamer koel hield. Regelmatig hapte ik naar frisse lucht doorheen een chirurgisch mondmasker. Aangezien ik drijvend op mijn linkerzij de weeën het beste kon opvangen, duurde het niet lang voordat het mondmasker compleet doorweekt was. Het duurde nog minder lang voordat het mondmasker naar de andere kant van de kamer vloog. De vroedvrouwen konden het tempo van mijn ontsluiting nauwelijks volgen, waardoor ze de gelegenheid niet vonden om mij er op aan te spreken dat ik geen mondmasker droeg. Eerlijk gezegd, ze hadden het ook niet moeten proberen. Met een hoofdje van 35cm omtrek tussen mijn benen, was ik niet in een begripvolle stemming.
Anderhalf uur na aankomst in het ziekenhuis kwam Siána ter wereld. Maar in wat voor wereld? Zal ze een wereld kennen waar ze een ijsje kan gaan eten zonder mondmasker? Zal ze een groepsknuffel kunnen geven aan tien vriendinnen tegelijkertijd? Zal ze haar grootouders kunnen opzoeken wanneer ze zich eenzaam voelt? Zal ze oudejaarsavond kunnen vieren tot in de vroege uurtjes? Ik weet het niet, maar ik heb hoop.
Hartelijk dank mama Shirley voor het delen van jouw verhaal! Ook jouw verhaal delen op onze mamablog? Dat kan. Stuur een mailtje naar info@ondermamas.be en wie weet featuren we jouw ervaring op www.ondermamas.be