In juli 2018 besloten mijn man en ik om niet langer te wachten en eindelijk toe te geven aan onze kinderwens. We waren al 5 jaar samen en maakten er geen geheim van dat we graag kindjes wilden. Dus zo gezegd zo gedaan. Ik maakte een afspraak bij de gynaecoloog en liet mijn spiraal wegnemen. Deze verzekerde ons dat we onmiddellijk zwanger konden geraken en dat er geen enkel probleem was.
Pijnlijke maandstonden
Al vlug ontdekten we dat dit niet van een leien dakje zou gaan. Ik had al jaren pijnlijke maandstonden en dankzij mijn spiraaltje had ik er geen last meer van. Volgens de gynaecoloog was dit normaal omdat mijn lichaam terug moest wennen. Elke maand was de teleurstelling groot als bleek dat we nog niet zwanger waren.
Endometriose gevonden
Begin december veranderde alles. Ik kreeg enorm veel pijn in mijn rechterzijde en als verpleegkundige wist ik dat deze pijn niet normaal was. We gingen naar de huisarts die mij onmiddellijk doorstuurde naar de spoedgevallendienst. Daar bleek uit verscheidene onderzoeken dat ze niet direct een oorzaak vonden. Maar omdat de pijn ondraaglijk was, werd er toch besloten dat ik moest opgenomen worden. (Beetje lastig als je een groot deel van het personeel kent op die dienst).
Na verdere onderzoeken besliste de chirurg die mij opgenomen had om toch maar een laparoscopie (in de buik kijken via een klein sneetje) te doen om te kijken waar de pijn vandaan kwam. Nadat ik ontwaakte, kwam de chirurg uitleg geven. Hij vertelde dat er een collega gynaecoloog kwam kijken tijdens de operatie om te helpen om de diagnose te stellen. Hij had namelijk verdacht weefsel gezien en wou zekerheid hebben. Zijn collega bevestigde dat het effectief om endometriose ging (aan de binnenkant van de baarmoeder zit een laagje slijmvlies. Als je endometriose hebt, zit er weefsel dat daarop lijkt ook buiten de baarmoeder). Er zaten ‘spots’, want zo noemden ze dit blijkbaar, op mijn appendix waardoor deze chronisch ontstoken was. Deze had hij weggehaald maar de rest had hij laten zitten.
Waarom gaat onze kinderwens niet in vervulling?
Ik veranderde van gynaecoloog. Deze bevestigde nogmaals de diagnose, maar stelde ons wel gerust dat er iets aan gedaan kon worden. Hij maakte voor mij een afspraak in het Life Expert Centre in Leuven, waar ik vrij snel terecht kon. De arts daar begeleidde ons goed en gaf ons de informatie waar we zo lang naar op zoek waren. Uiteindelijk werd er besloten om de endometriose chirurgisch te verwijderen aangezien ik intussen al tweemaal een miskraam had gekregen. Uit de operatie bleek dat de endometriose zowel op mijn rechtereierstok als achter de baarmoeder als tegen mijn darm gekleefd werd en het ook net voor mijn baarmoedermond zat. Er waren nodules bij van 1,5cm. Dat lijkt niet zo groot maar is het voor die plaats blijkbaar wel.
Groen licht om zwanger te proberen geraken
Na de operatie kon ik opgelucht ademhalen, want het was weg. Ik moest nog wel oppassen maar bij de eerstvolgende afspraak kregen we groen licht om eindelijk terug te proberen om zwanger te geraken.
We kregen ook het advies om zeker terug te komen als ik na 5 maand nog niet zwanger zou zijn, want dan zouden we toch IVF (in-vitrofertilisatie) moeten overwegen. Als ik in tussentijd wel zwanger zou geraken, moest ik onmiddellijk een afspraak maken om na te gaan of ik eventueel iets van extra hormonen moest krijgen. Met een hoofd vol informatie zijn we met z’n twee even naar Londen gegaan om te ontspannen. Het was ook het enige moment dat we nog iets konden doen voor we trouwden.
Getrouwd & zwanger!
In augustus 2019 zijn we getrouwd. Door de hele organisatie en stress hierrond, stond ik er niet bij stil dat ik mijn maandstonden niet had gekregen. Een paar dagen nadien zei mijn man dat ik mij anders gedroeg. Bepaalde dingen die ik anders heel graag at, smaakten me nu niet meer. Uiteindelijk hebben we die zaterdag, voor ik moest gaan werken, toch maar een zwangerschapstest gedaan en ja hoor: deze was positief! We hebben samen een uur gehuild van geluk, het was ons eindelijk gelukt om zwanger te geraken.
Op maandag ging ik onmiddellijk naar de huisarts om zeker te zijn dat ik zwanger was. En o ja, na een telefoontje met het resultaat van het bloedonderzoek waren we zeker. Ik kreeg mijn eerste echo en dat maakte het écht. Er groeit een klein wezentje in mijn buik.
Mama Esther
37 weken zwanger
Tot 37 weken is alles, buiten enorme misselijkheid en braken, vlot gegaan. Ik was nog net geen 37 weken zwanger als ik een eerste keer langs de materniteit ging omdat ik een enorme druk ervaarde in mijn buik. Daar werd beslist om me even aan de monitor te hangen. Na 5 minuten vielen ons dochtertje haar harttonen weg. Meteen alle hens aan dek, ik moest op mijn zij liggen en het duurde een kwartier voor de vroedvrouw haar teruggevonden had. De paniek in de ogen van de vroedvrouw zie je liever niet. Maar ons dochtertje recupereerde als bij wonder, alsof er niks gebeurd was. Omdat ze daarna stabiel bleef, mochten we naar huis met het advies niet meer op de rug te liggen en bij de minste twijfel terug te komen. Ik moest vanaf dan ook elke 2 dagen aan de monitor. Die waren gelukkig telkens in orde. Ook de controle bij mijn gynaecoloog was goed en deze gaf aan dat het niet meer zo lang ging duren.
De bevalling
Op 26 april 2020 braken mijn vliezen. We zijn op het gemakje naar het ziekenhuis gereden onwetende wat ons die avond te wachten zou staan, gewoon benieuwd naar ons wondertje. Mijn gynaecoloog was gelukkig van wacht, wat ons ook weer wat meer vertrouwen gaf. Direct aan de monitor kreeg ons dochtertje het plots weer moeilijk, maar recupereerde even snel. De gynaecoloog is alles komen checken en alles was in orde. Ik werd weer op mijn zij gelegd en niet op mijn rug liggen. De monitor hing 2 uur aan zonder problemen en de vroedvrouw van dienst wilde het even afkoppelen zodat ik wat kon ontspannen als ons dochtertje het plots weer moeilijk kreeg. Haar hartslag zakte weer enorm om dan na een paar minuten te recupereren.
Ondertussen kwamen de weeën op gang, maar na een uur stopten deze weer. Er was ondertussen al beslist om ‘s morgens met een infuus te starten om de weeën op te wekken. Zover is het nooit gekomen. Om 20u werd beslist om een spoedkeizersnede te doen omdat ons dochtertje het weer moeilijk had. 6 minuten later werd ze gezond en wel geboren. Er was geen verklaring voor het feit dat ze het moeilijk had gehad.
Een tweede kinderwens
Omdat we altijd spraken van 2 kindjes en we wisten dat de kans groot was op weer een heel traject zijn we eind december opnieuw beginnen proberen voor een 2de kindje. In februari dachten we dat we het lottoticket hadden gewonnen omdat ik toen al zwanger bleek. Maar die blijdschap was van korte duur want een paar dagen nadien kreeg ik alweer een miskraam. Een paar maand later volgde er nog een…
Mijn gynaecoloog begeleidde ons hier heel goed bij en stelde voor om nog wat extra testen te doen om na te gaan of er een andere oorzaak was. Zo gezegd zo gedaan. We werden beiden getest op chromosoomafwijkingen en op trombofilie. De uitslagen kwamen, zoals verwacht, normaal terug.
Een uitblijvende zwangerschap
In oktober stuurde de gynaecoloog ons opnieuw naar het Life Centre Leuven, waar ik in behandeling was geweest voor mijn endometriose. Daar werd uiteindelijk gestart met stimulatie. Met een klein hartje en enorm veel hoop startten we de eerste kuur, maar die leek oneindig lang te duren. De medicatie sloeg niet aan en mijn follikels wilden niet groeien. Poging 1 mislukt.
Ook poging 2 mislukte want plots had ik mijn eisprong veel te snel gehad. Bij poging 3 werd beslist om over te gaan op inspuitingen. Deze leek beter aan te slaan. Mijn cyclus verliep zoals het moest maar een zwangerschap bleef uit dus ook deze poging mislukte. Begin januari werd ik opnieuw opgenomen met pijn in mijn zij. Het zou toch niet waar zijn dat die verdomde endometriose terug was? De arts wilde nog even afwachten hoe de pijn evolueerde want onmiddellijk een operatie zou betekenen dat ons traject weer even on hold zou gezegd worden. Maar de pijn ging niet weg dus beslisten ze om opnieuw een laparoscopie te doen. Na afloop kwam de arts vertellen dat de endometriose niet terug was, maar dat mijn baarmoeder enorm verkleefd was met mijn buikwand en dat dit de pijn kon verklaren die lijkend was op de pijn van endometriose.
Hoop niet opgeven
Het is een heel proces en het weegt zo zwaar door op ons. We hebben geluk dat we een geweldige vriendenkring en familie hebben. De steun is enorm en mijn liefste collega’s zijn ook heel begripvol. Van mensen die wat verder van ons staan of die niet weten waar we door moeten, krijgen we soms de opmerking ‘je hebt toch al een gezond kind’, ‘je bent er te veel mee bezig, je moet geduld hebben’, of één van de lastigste ‘heb je dat er wel voor over, zou je niet beter opgeven?’.
Veel mensen begrijpen niet dat de wens voor een tweede kindje even groot kan zijn als voor een eerste. Wij zien ons dochtertje enorm graag maar ons gezinnetje voelt niet compleet. Nu gaat al onze aandacht naar haar en we zien wel waar we uitkomen.
Mama Esther
Hartelijk dank aan mama Esther voor het delen van haar verhaal. Ook jouw verhaal delen op onze mamablog? Dat kan. Stuur een mailtje naar info@ondermamas.be en wie weet featuren we jouw ervaring op onze website.
