Wanneer ik dit schrijf, ligt ons dochtertje rustig buiten een dutje te doen terwijl de grote broers naar school zijn. Ik geniet van een koffie in het zonnetje en de rust die hopelijk langer dan 5 minuten duurt. 6 jaar na de geboorte van onze oudste zoon, zijn we nu al enkele maanden een gezin van 5 met telkens 3 jaar tussen. Mooi en evenwichtig, maar niet helemaal volgens plan.
Ons eerste kindje
In mei 2019 werd onze eerste zoon geboren. Na 9 onbezorgde en prachtige maanden zwangerschap kregen we een rustig ventje dat met zijn kleine glimlach al snel iedereens hart veroverde. We genoten volop met z’n drietjes en trokken er vaak op uit om de wereld te ontdekken. Zo’n anderhalf jaar later voelden we ons klaar om voor een tweede kindje te gaan en al snel had ik weer een positieve zwangerschapstest in handen. Ons geluk kon niet op en we deelden het nieuws al snel met onze familie en dichtste vrienden. Op de eerste echo schatte de gynaecoloog de zwangerschap korter in dan wij dachten. Ze zei dat we ons niet ongerust hoefden te maken maar liet ons na 2 weken wel nog eens terugkomen voor een extra echo. 2 weken later zat ik met lichte spanning en een slecht voorgevoel in de wachtzaal. Door een vergadering kon mijn man er niet bij zijn maar het was tenslotte al de 2e keer dat we dit meemaakten en er zouden nog genoeg echo’s volgen.
De miskraam die toen volgde
De gynaecoloog start met de echo, het blijft even stil. De woorden “sorry mevrouw, maar ik kan geen hartslag vinden” komen als een donderslag bij heldere hemel en voor ik het goed en wel besef, begeef ik me een paar dagen later naar het ziekenhuis voor een curettage.
“Ons kindje had het niet gehaald. We werden overweldigd door verdriet en een immense leegte, maar de gedachte dat ik al 2 keer vlot zwanger was geraakt kon ons troosten.”
Mama S.
De eindejaarsfeesten werden triestiger dan voorzien, maar we begonnen het nieuwe jaar met volle moed. Ik kon gelukkig terecht bij enkele vriendinnen en collega’s die hetzelfde meemaakten. Het deed me deugd om hierover te kunnen praten. Want waarom zijn miskramen ook zo’n groot taboe?
Ik ging op nacontrole bij de gynaecoloog. Er leek nog een kleine bloedklonter in mijn baarmoeder te zitten, maar die zou er met mijn eerste maandstonden wel uit komen en nadien mochten we opnieuw proberen zwanger te worden. Tot de dag nadien onze hoop weer een beetje afgenomen werd. Ik zat te lunchen met collega’s en had mijn gsm niet in het oog. Pas een tijdje later zie ik de gemiste oproep van het secretariaat van mijn gynaecoloog. Als ik terugbel, vraagt de secretaresse me of ik die dag nog langs het ziekenhuis kan gaan voor een bloedafname en vanavond nog op consultatie kan komen. Meer informatie krijg ik niet. Ik vertel dit met tranen in de ogen aan de collega die me de voorbije maand zo hard had gesteund en samen zoeken we ontelbare, liefst positieve, verklaringen.
Niet levensvatbaar
De uren kruipen voorbij. Na het werk ga ik langs het ziekenhuis en wanneer mijn man thuis is, brengen we ons zoontje naar mijn ouders. Eens toegekomen bij de gynaecoloog, is het gelukkig meteen onze beurt. Ze valt meteen met de deur in huis. Na een curettage wordt steeds een routine labo-onderzoek gedaan van het vruchtje, maar de resultaten hiervan waren verontrustend. Ik bleek een partiële mola-zwangerschap te hebben gehad. Bij zo’n zwangerschap is het vruchtje sowieso niet levensvatbaar en groeit de placenta als een druiventros en veel sneller dan normaal. Het woekert als het ware en kan zich overal, ook buiten de baarmoeder, nestelen en kwaadaardig ontwikkelen. Partiële mola’s komen slecht in 1 op de 20.000 zwangerschappen voor. Om te zien of de mola de kans gehad heeft om zich in mijn lichaam te nestelen, moet het zwangerschapshormoon (HCG) wekelijks gecontroleerd worden. Als de waarden zakken, is het een kwestie van afwachten. Stijgen de waarden, of blijven ze stabiel, dan moet een chemokuur gestart worden. Eens de hcg-waarden genormaliseerd zijn, start een wachtperiode van 6 maanden met maandelijkse bloedafnames en pas nadien is zwanger worden terug aan de orde.
Mijn HCG staat een kleine maand na de curettage, nog steeds op 120. In normale gevallen zakt de waarde al na een dikke week tot nul. De gynaecologe lijkt plots een ander persoon. Ik ben ineens niet meer een van de vele patiënten en ook zij is hiervan geschrokken. Ze legt ons heel rustig uit wat de volgende stappen zijn en laat me de week nadien, na de eerste bloedafname, opnieuw langskomen om de resultaten te bespreken.
“Ik voel me leger dan leeg en stop een hele avond niet met huilen. Ik ben bang voor wat komen zal. Mijn man is bang voor wat er met mij zou kunnen gebeuren.”
Mama S.
Wanneer zakken mijn HCG-waarden?
De week die daarop volgt, leef ik op automatische piloot. Opstaan, werken, slapen en hopen dat we snel een week verder zijn en de HCG-waarden gezakt zijn. Wanneer we op controle gaan, zijn de HCG-waarden al een beetje gezakt. Dat is positief, maar de klonter die nog in mijn baarmoeder zit zou wel eens molair restweefsel kunnen zijn en moet dus waarschijnlijk verwijderd worden. De dokter besluit nog even af te wachten maar laat wel al vallen dat er misschien een nieuwe curettage volgt. De tijd gaat verder, de dagen kruipen voorbij. wanneer nog een week later het verdict van de 2e curettage valt, ben ik helemaal op. Ik kan me op niets meer focussen en functioneer even niet meer hoe het moet.
Ik meld me opnieuw aan in het dagziekenhuis voor een curettage en kijkoperatie. De verpleegster hebben natuurlijk niet meer info en elke “je zal wel snel terug zwanger worden” komt hard aan. Huilend word ik de operatiezaal binnengereden. Mijn gynaecologe komt bij me staan en blijft praten tot ik inslaap. Wanneer ik wakker word, staat ze opnieuw aan mijn bed en verzekert ze me dat alles nu voorbij is. Ze kon tijdens operatie al het restweefsel wegsnijden. Samen met haar besluit ik nadien een paar weken thuis te blijven om te bekomen. De voorbije weken waren heel intens. Ik heb tijd nodig om alles een plekje te geven en moed te vinden om de komende maanden aan te kunnen.
Mijn man en ik kunnen gelukkig heel goed praten en ons zoontje zorgt voor de nodige afleiding. Met de komst van de lente, zakken de HCG-waarden traag maar gestaag verder. Het blijft telkens bang afwachten maar tegelijk wordt het ook een routine. Half mei staat mijn hcg op 0. We zouden er bijna een feestje voor geven! Bovendien kreeg de gynaecologe bericht van het onderzoekscentrum van de KUL dat we door de “snelle” stabilisatie al eind juni opnieuw mogen “proberen”.
Opnieuw proberen voor een kindje
De zomer kan er voor ons dus niet snel genoeg zijn hoewel dat moment ook opnieuw onzekerheden meebrengt. Wat als het nu niet vlot lukt of er opnieuw iets fout loopt?
Gelukkig is hier absoluut geen sprake van en heb ik eind juli al een positieve zwangerschapstest in handen. Ik durf echter niet meteen gelukkig te zijn en wacht bang af tot de eerste consultatie. De kans op een nieuwe mola-zwangerschap is namelijk groter als je er al eentje gehad hebt.
De gynaecologe neemt uitgebreid de tijd om te checken of alles oké is en geeft me voor mijn eigen gemoedstoestand nog een extra afspraak 2 weken later. Ze voelt perfect aan dat deze zwangerschap voor mij met veel angsten gepaard gaat, maar weet me telkens weer gerust te stellen en goede moed in te spreken. Op een of andere manier leerde zij me de voorbije maanden perfect aanvoelen en werd een sterke vertrouwensband gesmeed. De zwangerschap verloopt, op enkele onverwachte bloedingen na, vlot maar toch lukt het me moeilijk om evenveel te genieten als de eerste keer en ben ik pas volledig gerustgesteld op de dag dat onze tweede zoon geboren wordt. Laat dit nu juist samen vallen met de start van de corona crisis en je begrijpt meteen dat onze start als gezin van 4 best pittig was. Dat tweede kind, waar ik zo lang naar uitgekeken had, kon ik nu niet aan de wereld tonen. Zoon nummer 2 blijkt ook een iets pittiger karakter te hebben en gunt ons iets minder rust. Gelukkig valt er daarbuiten toch niks te beleven.
Zijn we compleet met 4 of willen we toch nog een kindje?
Als gezin van 4 ebt ons leven verder en blijft de vraag: is dit het? Zijn we compleet nu? Een vraag waarop het antwoord van week tot week bleek te veranderen. Opnieuw kon ik bij mijn gynaecologe terecht met al mijn vragen en bezorgdheden en na lang twijfelen, beslissen we er opnieuw voor te gaan.
In april 2023 werd ons dochtertje geboren en was ons gezin compleet. De zwangerschap verliep opnieuw vlekkeloos en hoewel ik nooit nog zo onbezorgd zal zijn als die eerste keer, lukte het me nu toch alweer iets beter om te genieten. Voor zover dat mogelijk is met 2 levendige jongens in huis.
Wanneer ik dit schrijf, ligt mijn postpartumcontrole alweer achter me en draait het leven met 3 kindjes op volle toeren. Zwangerschappen, daar stop ik nu mee maar met een hart gevuld met liefde kijk ik terug op de voorbije 6 jaren die ons via een hobbelig parcours maakten tot een prachtig gezin van 5.
Hartelijk dank aan mama S. voor het delen van haar verhaal. Ook jouw verhaal delen op onze mamablog? Dat kan. Stuur een mailtje naar info@ondermamas.be en wie weet featuren we jouw ervaring op onze website.
