Onlangs deelde ik het verhaal van mijn laatste pil naar mijn eerste positieve zwangerschapstest. Een groot geheim van mij en mijn vriend. Ik moet ineens wel op heel veel dingen gaan letten. Ik mag geen alcohol drinken op een feestje en mag heel veel dingen niet eten die ik wel graag at 🤭
Het nieuws vertellen
Ik werkte voor ons eigen bedrijf die broodjes verzorgt voor bedrijven en particulieren. Mijn neefje en een goede vriend waren beide werkzaam bij ons maar ik kan hun nog niks vertellen, nog niet. Toch is het gek dat ik ineens de carpaccio niet meer kan proeven, of kan testen of de vis nog goed is. Maar goed, het zijn mannen en dat valt hen vast minder op 😉
Wat is het ongelofelijk moeilijk om zoiets als een zwangerschap voor je te houden? We besloten dan ook om het al aan mijn ouders en schoonvader te vertellen. Met de afspraak dat zij het nog aan niemand mogen zeggen. Langzaam aan vertelden we het hier en daar toch aan wat mensen. Want dit leuke nieuws wil je zo graag delen met elkaar.
Alles gaat goed met mij en de baby
Na een paar weken mocht ik voor de eerste keer naar de verloskundige. Ik was toen 8 weken zwanger. Daar zagen we een hartje op en neer gaan. Godzijdank, weer een zorg minder. Want helaas komt het nog ontzettend vaak voor dat vrouwen hun kindje vroeg in de zwangerschap verliezen. De verloskundige zei dat alles wat op het moment goed zou moeten zijn, ook goed was. En dat was natuurlijk super fijn om te horen!
Ik had eigenlijk weinig tot geen zwangerschapsklachten en vond het ook wel spannend, want waarom zijn er zoveel kwalen in de zwangerschap en heb ik er geen één?! Na een aantal weken heb ik een dikke week last gehad van misselijkheid, ik had geen eetlust en niets stond me aan. Jippie.. eindelijk merkte ik wat.
Pijn in mijn zij en onderrug
Bijna 17 weken zwanger… ik wist niet wat ik mee maakte. Een pijn in mijn zij en in mijn onderrug.. wat is dit? Ik zat bij een vriendin voor een kopje thee toen deze hevige pijn ineens opspeelde. Ik moest plassen en was bang voor het ergste wat ik daar zou kunnen gaan zien.. Gelukkig, geen rood, geen bloed. Toch een berichtje naar de verloskundige gestuurd of dit normaal is. De pijn zakte en na een goede 20 minuten had ik nergens meer last van. Tot middernacht wanneer ik 2 keer wakker wordt na 3 uur slapen… wat is dit voor pijn? Ik kan wel huilen.
“Die ochtend belde ik opnieuw naar de verloskundig, ze dacht misschien aan een blaasontsteking. Maar als ik me echt zorgen maakte kon ik langs komen voor een echo om te kijken of het iets met de baby was. Dit wilde ik natuurlijk heel graag want ik maakte me enorm veel zorgen.”
Mama Rebecca
Eenmaal op de echo bleek de baby het prima te doen en nergens last van te hebben. Inmiddels had ik ook sinds middernacht geen pijn meer gehad. Maandag zouden we op vakantie gaan naar Kreta en ik hoop toch wel dat het dan over is. Op advies van de verloskundige moest ik bij aanhoudende pijn zondag mijn urine maar bij de huisarts inleveren. Maar je raad het al, geen klachten meer gehad dus geen urine ingeleverd. De volgende dag ging het ook goed dus ik ging lekker mijn koffer inpakken.
Babymoon in Kreta
Maandag vertrokken we naar Kreta voor een voorlopig laatste weekje weg met z’n tweeën.
Maar helaas, op dag 3 zaten we al in het ziekenhuis. Na een helse nacht vol pijn waar ik dit keer ook daadwerkelijk van moest huilen, besloten we naar het ziekenhuis te gaan. En man, wat kan ik je vertellen dat je een hoop ziet en meemaakt in een buitenlands ziekenhuis. Wat hebben we het in Nederland dan toch nog goed.
In het ziekenhuis ging ik van hot naar her. Omdat ze inmiddels wisten dat ik zwanger was kreeg ik een soort privilege waardoor ik meteen in een rolstoel gezet werd. Van bloed prikken naar urine inleveren en uren tussendoor wachten. Een echo van je baby laten maken in een ziekenhuis waar je de taal slecht spreekt is echt geen pretje. Je ziet überhaupt geen baby op hun monitor, maar zij konden op dat moment niets vinden rondom de zwangerschap. Door de hevige aanhoudende pijn ging het onderzoek verder. Ik kwam terecht op de urologie waar een echo werd gemaakt van mijn nieren. Na wikken en wegen, veel overleg en lang, heel lang wachten dachten ze te zien dat ik nierstenen heb. Met een receptje voor paracetamol kon ik terug naar het hotel.
We hadden een heerlijk hotel geboekt met een eigen balkon/terras en een privé zwembad. Waar we de rest van de week hebben door gebracht. Wel hadden we ons deze vakantie iets anders voorgesteld. De pijn bleef in bepaalde mate aanwezig en vooral de nachten waren verschrikkelijk. In overleg met mijn eigen huisarts ga ik hier in Nederland nog mee verder.
Dan toch geen nierstenen?
Terug in Nederland gingen de onderzoeken naar de pijn in mijn flanken verder. In Nederland deed ik meteen een bloedonderzoek om te kijken hoe mijn nierfuncties er voor stonden, deze waren goed. We planden een nieuwe echo in voor de nieren en ook de gehele buik. De echo bij de verloskundige was gelukkig nog steeds goed en de baby zou niets van mijn pijn merken, gelukkig maar. 🧸
“Gek genoeg konden er in Nederland geen nierstenen worden ontdekt, had ik ze dan al uit geplast? Maar daar heb ik niets van gemerkt. Waren het dan wel nierstenen?”
Mama Rebecca
In de isolatiekamer
Omdat ik in het buitenland in een ziekenhuis ben geweest werd ik hier in Nederland meteen in een isolatie kamer gezet. Het duurde en duurde, maar er kwam niemand mijn kamer in. Het was stil op de gang. Het was de afdeling daycare, een soort spoedafdeling voor zwangere. Een half uur na de tijd waarop wij een afspraak hadden ben ik eens op de gang gaan kijken of iemand mij kon vertellen wanneer ik een dokter zou zien. Maar helaas. Nul personeel. We wachtten en wachtten, het duurde ontzettend lang. We hadden ook geen idee op wie of wat we wachtten. Geen glaasje water, niets hadden we.
Na 2 uur kwam er dan eindelijk een assistent gynaecoloog die met mij een praatje hield over de dingen die ik eigenlijk al wist. Maar aller eerst moest er een MRSA test worden afgenomen omdat ik in een buitenlands ziekenhuis was geweest. Dit is een test en ik kan je vertellen niet de fijnste test om te doen. Ik zal de details besparen, maar overal, lees overal, moest een stokje worden ingestoken voor een afname wat naar het lab moest. Wederom opnieuw in de isolatie kamer moeten blijven en de gynaecoloog ging er weer vandoor. Opnieuw was het wachten, wachten en wachten tot er weer iemand in een geheel wit pak naar binnen kwam. Ik moest nog een urinetest doen om ontstekingen uit te sluiten. En als laatst wilde ze nog even bloed prikken. Dit is 4 keer geprobeerd want het lukte ze niet. Toen er een anesthesiemedewerker kwam lukte het in 1 keer… 5 x is scheepsrecht. 🙃
Deze dag zijn er geen echo’s gemaakt, geen verdere onderzoeken gedaan en leek een beetje als een verloren dag. Ik was teleurgesteld en had meer verwacht van vandaag. Er moet toch een reden zijn van mijn pijn. Ik slaap hele nachten niet en ben zo moe… 😞
Pijnlijke nierstuwing
Na 3 dagen kreeg ik een afspraak voor de echo binnen. Opnieuw bleken er toch geen nierstenen te zien. Enkel een verwijde nier. De ene erger dan de ander. Dat betekent dat het Hydronefose is (nierstuwing). De nier is dan verwijd door ophoping van urine omdat de urineleider beklemd worden door het groeien van de baarmoeder. De rechternier is zo verwijd dat het deze naam krijgt, links is dat nog niet. Omdat het door de groei van de baarmoeder komt gaat de gynaecoloog er van uit dat het niet minder zal worden. Sterker nog, ze vindt het realistisch dat het alleen maar zal verergeren. Ik moet daarom onder controle blijven in het ziekenhuis. Mochten de nieren verder gaan uitzetten dan zou uiteindelijk een buisje geplaatst kunnen worden in m’n rug van de nier naar de blaas, maar dit is pas in een ver stadium.
En toen was de pijn ineens verdwenen
Gek genoeg, wonderbaarlijk, boven iedereens verwachting leek de pijn ineens te verdwijnen als sneeuw voor de zon. Bijzonder want als zelfs de artsen zeggen dat dit eigenlijk niet tot de opties behoord, is dit niet iets waar je van uit gaat. Langzaam ging ik weer nachten doorslapen, werd ook overdag het gevoel weer dragelijk. Mijn buik was gegroeid en eindelijk zag je een beetje dat ik zwanger was. Er stond nog een controle gepland bij de gynaecoloog in het ziekenhuis.
Hier heb ik een gesprekje gehad en kwamen we tot de conclusie dat ik maar heel blij moet zijn met het feit dat de pijn zo goed als weg is. We hebben nog een echo gemaakt en het kleintje maakt het prima. Ik mag weer volledig terug naar mijn eigen verloskundige en hoef, zolang de pijn weg blijft, dan ook niet meer in het ziekenhuis bij de gynaecoloog te komen.
Wat een rollercoaster was het de afgelopen weken, van hot naar her en zo veel onzekerheid. We kunnen nu enkel hopen dat het de laatste paar maanden goed blijft gaan en de pijn niet terug komt. We gaan er het beste van maken en ik houd mezelf goed in de gaten.
De volgende keer vertel ik wat meer over de gender reveal 💝
Hartelijk dank aan mama Rebecca voor het delen van haar verhaal. Ook jouw verhaal delen op onze mamablog? Dat kan. Stuur een mailtje naar info@ondermamas.be en wie weet featuren we jouw ervaring op onze website.
