Geschreven door MamaCaat
Pittig. Dat was het eigenlijk van meet af aan. Daarmee bedoel ik de bevalling. Een voor mij vreselijk gegeven waarvan ik op vandaag nog steeds niet helemaal fysiek, maar ook mentaal bekomen ben.
Mijn zwangerschap
Ik zal meteen eerlijk zijn, die zwangerschap was niet mijn ding. Waarschijnlijk impliceert deze eerlijkheid al dat de helft van de vrouwen hier stopt met lezen en mij onmiddellijk verwenst. Maar begrijp mij niet verkeerd, toen ik de zwangerschapstest in m’n handen had, was ik dolgelukkig! We kregen een kindje! Maar aan het zwanger zijn vond ik niets. Oké, achteraf gezien vond ik het feit dat ze van mij alleen was en die schopjes wel geweldig maar voor de rest… Neen sorry.
Toch kwamen er enkele problemen
Alles verliep goed dus ik ga absoluut niet klagen. Ik weet dat ik mezelf gelukkig mag prijzen met mijn zwangerschap, daar ben ik me echt wel van bewust! Na 38 weken bleek er wel opeens een probleem te zijn met de hartslag van de baby en moest ik elke dag aan de monitor. Ik verloor ook vocht, ik ben zeker dat het vruchtwater was maar dat werd weggelachen toen ik nog genoeg bleek te hebben. Alles leek dan toch oké met baby Dino (dat was haar bijnaam) dus we wachtten ongeduldig op haar komst.
Op controle bij de gynaecoloog
Op 40 weken en 3 dagen zwangerschap ging ik op controle bij de gynaecoloog en de baarmoederhals was nog steeds hoog en gesloten, dus werd er een afspraak gemaakt om mij in te leiden. Ik was echter nog geen uur uit het ziekenhuis toen ik felle weeën kreeg. Nog een uur later verloor ik heel wat bloed. Toen we contact opnamen met de materniteit zeiden ze dat ik wat moest rusten in bad en dat het wel zou stoppen. Niets was minder waar en we vertrokken naar het ziekenhuis. Daar bleek dat ik toch vruchtwater verloor.
Ik wilde absoluut in bad bevallen op mijn eigen kracht. Maar na 6 uur kon mijn lichaam het niet meer aan en werd er aanbevolen om toch voor een epidurale te gaan. Na 21 uur mocht ik eindelijk gaan persen maar na iets meer dan een uur was het ineens alle hens aan dek en vertrokken we richting operatiekwartier waar een spoedkeizersnede diende te gebeuren.
Hi baby!
Toen Fieke, want zo heet onze heerlijke kleine meid, ter wereld kwam, was het alsof ik niet langer kon. Ik gaf me over aan de pijn en begon over te geven. Eindelijk besefte men dat ik echt teveel pijn had en werd ik helemaal verdoofd. Op recovery werd ik helemaal alleen wakker, huilend als een kind. Geen man, geen baby, ik was zo bang dat er iets fout gelopen was. Ik voelde mij zo mislukt. Gelukkig was Fieke perfect in orde en verliep met haar alles vlot.
Hoe gaat het met mij?
Vandaag zijn we bijna 10 maanden verder en ga ik nog wekelijks naar de kiné voor manuele therapie. Op sommige momenten kan ik huilen van de pijn, maar er is verbetering merkbaar. Fysiek ben ik dus echt nog niet hersteld. Maar ook mentaal is het voor mij nog steeds moeilijk. Lag het aan mij? Heb ik iets fout gedaan tijdens de bevalling? Heeft de dokter een fout gemaakt? Wat als er met Fieke iets mis zou gegaan zijn? Ik mag er niet aan denken!
‘Als mensen mij vragen: “En wanneer begin je aan het tweede?” dan denk ik op dit moment: nooit. En dat doet pijn want mijn kinderwens was groter maar ik weet niet of ik het nog eens kan.‘
MamaCaat
De betekenis van mijn litteken
Mijn litteken van mijn keizersnede symboliseert voor mij de angst en verdriet om hoe het verliep en om hoe het verder zal gaan, om hoe ik was en misschien niet meer terug kan worden. Maar het symboliseert voor mij ook het op de wereld brengen van het beste wat mij ooit is overkomen, mijn dochter. En laat dat nu wel het belangrijkste zijn.
Hartelijk dank MamaCaat voor het delen van jouw verhaal! Ook jouw verhaal delen op onze mamablog? Dat kan. Stuur een mailtje naar info@ondermamas.be en wie weet featuren we jouw ervaring op www.ondermamas.be
