Iedereen praat altijd maar over ‘in het ziekenhuis’ bevallen en niemand lijkt ervaring te hebben met een thuisbevalling. Heel toevallig, tijdens mijn pauze op het werk, botste ik op een artikel over een thuisbevalling. Ik vond het heel interessant om te lezen wat je opties zijn en hoe een andere mama dit ervaarde. Ik maakte zo snel mogelijk een afspraak bij een gespecialiseerde vroedvrouw, ik was meteen verkocht. Er werd besproken wat onze wensen waren, wat we verwachtten van een thuisbevalling en hoe de papa ertegenover stond. Gelukkig stond hij voor de volle 100% achter mijn beslissing. Ik was tenslotte degene die de harde arbeid moest verrichten.
De weken vorderden en niemand kon mij nog van mijn stuk brengen. Ik kreeg vragen: “Zou je dat wel doen?”, “Wat als er iets misloopt?”, ‘De weg naar het ziekenhuis is lang.”, “Komt er dan een ambulance?”. Maar ik was overtuigd van het kunnen van mijn vroedvrouw. Tevens had zij me alle risico’s uitgelegd en hoe ze die zou oplossen. Plan B staat altijd klaar. In Nederland bevalt een heel groot deel thuis, dus waarom zou dat hier niet lukken, dacht ik dan.
40 weken zwanger
Papa vroeg elke dag: “En is het voor vandaag?”. De dagen die ik overtijd ging, moest ik elke dag aan de monitor hangen. Ondertussen 5 dagen verder, stond er een controle bij de gynaecoloog ingepland om 16u. Met harde buiken zat ik op de klok te kijken want de afspraak was ondertussen al een half uur uitgelopen. De inleiding zou besproken worden en ik zag mijn droom om thuis te bevallen in rook opgaan. Onze dochter bewoog niet op de echo dus wij gingen met een bang hartje naar de eerste verdieping van het ziekenhuis. Ik stapte de lift in en door de zwaartekracht, brak mijn water. Mijn eerste gedachte was: “Oh nee, daar gaat mijn thuisbevalling!”.
Naar huis om te bevallen
Na een half uurtje aan de monitor hangen was alles in orde en mocht ik gelukkig terug naar huis om (binnen de 12 uur) te bevallen. Ik met harde weeën, 3 cm ontsluiting, een natte broek en een gigantisch maandverband de auto in. Ondertussen had het ziekenhuis mijn vroedvrouw op de hoogte gebracht. Eenmaal thuis aangekomen rond 18u30 ging ik in de douche om mijn buik toch wat ontspanning te bieden. Eenmaal dat ik in het warme water zat, verlichte de pijn een beetje.
De bevalling
Ik was er rotsvast van overtuigd dat ik geen epidurale verdoving wou, met de leuze: vroeger konden ze dat, dus ik moet dat ook kunnen. De weeën begonnen steeds sneller te komen. Op een uur tijd ging ik van 3 cm ontsluiting naar 8,5 cm. Mijn vriend vroeg aan de vroedvrouw of epidurale toch geen optie was, omdat ik zo aan het afzien was, maar dat was al te laat. Met een klein hartje liet ik de weeën verder het werk doen. Mijn vroedvrouw praatte me heel rustig door het hele traject. Adem in en zucht uit. De vroedvrouw wees me er een paar keer op dat mijn buik het werk moest doen en ik me niet volledig moest opspannen. Elke keer toen ze dat zei, ontspande ik een beetje meer.
Mijn vriend kon/mocht enkel de washandjes op mijn voorhoofd vervangen want wat had ik het heet… de vroedvrouw begon zich toch wat zorgen te maken omdat ik al even aan het persen was. We schakelden dat toch maar even over op de barkruk en de vroedvrouw plaatste een sonde omdat mijn blaas het kanaal misschien vernauwde. Helaas hielp dat ook niet. We schakelden over op de zetel, op, volgens de vroedvrouw, de minst goede manier om te persen.
Een keer duwen en daar was het hoofdje van onze dochter. Met een spiegeltje kon ik de eerste haartjes zien. Papa heeft onze dochter aangenomen en wat is hij daar fier op! Daar was onze dochter, thuis, waar ze hoort. In onze cocon, ons veilig plekje.
Mama Annelies
Ze werd op mijn buik gelegd voor het huid op huid contact en om de navelstreng te laten uitkloppen. De vroedvrouw liet haar liggen tot wanneer ik zelf aangaf dat het goed was om haar te wegen, te meten en na te kijken. Wat een mooi moment. Ik zou mijn thuisbevalling voor geen geld willen wisselen met een ziekenhuisbed en felle lampen op mijn hoofd. Als er ooit een broertje of zusje komt, dan doe ik dit gewoon opnieuw. Veilig in ons eigen bubbeltje.
Hartelijk dank aan mama Annelies voor het delen van haar verhaal. Ook jouw verhaal delen op onze mamablog? Dat kan. Stuur een mailtje naar info@ondermamas.be en wie weet featuren we jouw ervaring op onze website.
