Een dag na onze bruiloft, vierden we nog steeds de liefde met vrienden en familie. Te midden van het delen van taart en het verspreiden van vreugde voelde ik plotseling hevige buikkrampen. In een poging de pijn te relativeren, grinnikte ik dat ik waarschijnlijk gewoon te veel taart had gegeten. Mijn man, altijd klaar voor een gevatte opmerking, voegde eraan toe: “You eat, you eat and you explode”, een kleine insider. Ondanks de humor voelde ik intuïtief dat er iets anders gaande was.
In de dagen die volgden, omvatte mijn wereld hoofdpijn, lage rugpijn, krampen en opgezwollen borsten. Mijn lichaam leek te spreken, en mijn hoofd maakte overuren met de gedachte aan wat deze signalen konden betekenen. Twaalf lange dagen moest ik wachten voordat ik kon testen, dagen gevuld met onzekerheid en nerveuze verwachting.
Dag 9 kwam en ik kon de spanning niet langer verdragen. Het was de verjaardag van mijn man, een paar dagen te vroeg om te testen, maar mijn buikgevoel was nog nooit zo sterk geweest. Het was 13 juli, en ik sprong om 7 uur ‘s ochtends uit bed. Mijn hart bonkte in mijn keel terwijl ik de test uitvoerde. Bevende handen hielden de test vast terwijl de minuten tergend traag voorbijgingen. En plotseling verscheen daar het tweede streepje. Ik kon het amper geloven. Een tweede en zelfs een derde test bevestigden het goede nieuws. Tranen van vreugde rolden over mijn wangen terwijl ik naar boven zong: “Happy birthday to you…” Mijn man, nog in diepe slaap, werd gewekt door mijn engelengezang. Het moment dat alles duidelijk werd, zowel voor hem als voor mij, was magisch. Tranen stroomden over zijn wangen, en het werd het begin van onze gelukkigste maar ook meest onzekere reis.
Mijn zwangerschap
De zwangerschap bracht niet alleen de verwachte vreugde met zich mee, maar ook onverwachte angsten. De roze wolk van het moederschap begon zich te vermengen met grijze wolken van bezorgdheid en onzekerheid. Medische controles werden een emotionele achtbaan waarbij echo’s en onderzoeken de norm waren. De reis naar het ouderschap was allesbehalve rechtlijnig.
“Vastbesloten om actief te blijven tijdens de zwangerschap, probeerde ik alle mogelijke middelen uit om een vlotte bevalling te bevorderen. Sporten, gezond eten en zelfs dadels eten werden onderdeel van mijn routine. Het idee dat sporten de bevalling vergemakkelijkt, bracht me regelmatig naar de fitness.”
mama Anouschka
Op week 38/39 kwam echter een onverwachte wending. De baby bleek aan de grote kant, waarbij onze hoop op een natuurlijke bevalling begon te wankelen.
De bevalling en geboorte
Op een donderdagavond vertrokken we naar het ziekenhuis, vol hoop en vastberadenheid om ouders te worden. De reis naar het ziekenhuis was doordrenkt met gemengde emoties. We hadden ons voorbereid op de komst van ons kindje, maar niets had ons kunnen voorbereiden op wat er volgde. Medische interventies en inleidingen werden de norm, en onze droom van een natuurlijke bevalling begon te vervagen. Mijn man, oorspronkelijk vol vertrouwen, zag hoe ik zowel fysiek als emotioneel uitgeput raakte.
De keizersnede, hoewel goed verlopen, bracht een onverwachte intensiteit met zich mee. Met mijn armen gespreid en de koude sfeer van de operatiekamer om me heen, werd ik geconfronteerd met het onbekende geluid van medische handelingen. De vreugde van het moment werd overschaduwd door het feit dat ik mijn baby niet onmiddellijk mocht vasthouden.
De uitdagingen van borstvoeding
Tijdens mijn zwangerschap hield ik er zeven maanden lang stellig aan vast dat ik geen borstvoeding wilde geven. Echter, in januari voelde ik plotseling de drang om dit wel te doen. Toen Otto eindelijk bij mij was, werd hij direct aangelegd. Het was een uitdaging, maar in tegenstelling tot wat anderen beweerden, ervaarde ik geen pijn en had ik meteen melk. Trots en zelfverzekerd voelde ik me als ik bedacht dat ik mijn eigen baby in leven hield. Het verzorgend personeel en de diverse vroedvrouwen waren fantastisch. Ik hoorde dat Otto een natuurlijk talent had voor het drinken, en tot mijn opluchting deed het nog steeds geen pijn.
De volgende dag, ongeveer 24 uur later, was de epidurale verdoving uitgewerkt. Toen realiseerde ik me pas hoe uitdagend borstvoeding kon zijn. De vroedvrouwen deden hun uiterste best om me te begeleiden bij het correct aanhappen van Otto, maar het bleek minder eenvoudig dan zij het deden lijken. Voor hen was het wellicht vanzelfsprekend, maar voor mij… Ik drukte herhaaldelijk op het belletje, op zoek naar extra hulp. De eerste dagen na de operatie brachten het besef dat een keizersnede een ingreep is die niet te licht moet worden opgevat. Hoewel mijn fysieke herstel snel verliep, had ik me niet gerealiseerd dat de impact, zowel fysiek als emotioneel, langer zou duren dan verwacht.
De thuisreis met Otto
De dagen na de operatie openden mijn ogen voor de onderschatte complexiteit van een keizersnede. Thuisgekomen begon onze eigen reis met ups en downs. Een onverwachte ziekenhuisopname van Otto, veroorzaakt door koorts, onderbrak de idylle. In paniek reden we naar spoed, waar onze wereld even in grijs veranderde. Otto kreeg een ruggenpunctie, lag aan kabels en werd voortdurend onderzocht. Na enkele dagen bleek er gelukkig niets ernstigs aan de hand te zijn, maar het was een wake-up call dat ouderschap onvoorspelbaar was en altijd alert vereiste.
Thuisgekomen begon onze eigen reis met alle vreugde en uitdagingen die het ouderschap met zich meebrengt. Otto, een buikslaper vanaf het begin, bracht nieuwe ontdekkingen met zich mee over zijn slaapgewoonten. Terwijl we worstelden met de ups en downs van het ouderschap, ontdekten we dat sprongen en ontwikkelingsfases niet altijd de harde regels volgden. Onze baby groeide en evolueerde op zijn eigen tempo, met elke fase als een unieke ervaring die we samen deelden.
Bewust vieren van mijlpalen
Nu, acht maanden later, staan we stil bij de reis naar ouderschap. Otto trekt zich op, staat rechtop en verkent de wereld al kruipend om hem heen. De dagen en nachten van onzekerheid lijken nu ver weg. Het leven met een baby vliegt voorbij, en we beseffen dat we moeten genieten van elk moment, ongeacht de uitdagingen die het met zich meebrengt. Elke lach, elke traan, elke mijlpaal vormt een kostbare herinnering aan onze unieke en onvergetelijke reis naar ouderschap.
Hartelijk dank aan mama Anouschka voor het delen van haar verhaal. Ook jouw verhaal delen op onze mamablog? Dat kan. Stuur een mailtje naar info@ondermamas.be en wie weet featuren we jouw ervaring op onze website.
