Mama worden was en is één van mijn grootste wensen. Toen ik Pieter, mijn partner, leerde kennen, had ik dan ook maar één vraag voor hem: ‘Wil jij kinderen?’ En gelukkig was het antwoord, ja! Zo wist hij ook meteen wat voor vlees hij in de kuip had.
Als snel gingen we samenwonen dankzij corona, ja je leest het goed, want tijdens die eerste lockdown zijn wij enorm naar elkaar toegegroeid. Het was de beste beslissing die we hadden kunnen nemen. In die periode ontdekte ik hoe mooi het is om elkaar graag te zien, hoe zorgzaam de juiste man kan zijn en hoe een relatie er eigenlijk moet uit zien.
Een vliegensvlugge start
Eind 2020 besliste ik dan ook om te stoppen met de pil en te starten met foliumzuur. We lieten de natuur zijn gang gaan want mijn lichaam moest duidelijk nog even ‘ontpillen’ en halverwege maart had ik mijn eerste eisprong.
“Op de laatste dag van de maand maart besloten mijn vriend en ik een zwangerschapstest te doen. We deden de test met weinig verwachtingen want ik was tenslotte maar een beetje te laat met mijn regels en hoe zot zou het zijn dat we al meteen zwanger zouden zijn. Dat leek ons zo onwaarschijnlijk.”
Mama Dagmar
Na de vijf langste minuten van mijn leven keken we samen naar de test. En plots waren ze daar, twee roze streepjes. Ongeloof, vreugde en gevoelens van puur geluk kwamen over ons heen gestroomd. Van de eerste keer prijs! We besefte maar al te goed wat een voorrecht dit was. Na 1 jaar, 6 maand en 23 dagen samen was ons gezinnetje plots met drie.
Ons geheim
Ik werk als opvoedster op een internaat voor kinderen en jongeren met een verstandelijke beperking en gedragsproblemen en op mijn werk moet je stoppen van zodra je zwanger bent. Maar eerst wilde ik 100% zeker zijn dus maakte ik een afspraak bij de dokter: en daar kwam de bevestiging, ik was zwanger.
Die dag ben ik gestopt met werken, amper 7 weken zwanger. Ik vond het moeilijk dat “ons geheim” al geweten moest zijn maar uiteraard was dit het veiligste voor ons wondertje dat aan het groeien was in mijn buik.
“7 weken.. er kon nog zoveel misgaan en daarom wilde ik dat mijn collega’s hier zo discreet mogelijk mee om zouden gaan. Ik was panisch dat mijn omgeving het te vroeg zou ontdekken.”
Mama Dagmar
Voor de officiële aankondiging op het einde van de maand hadden we truien laten maken door een bevriende collega. Maar een week voor de aankondiging gingen we een weekendje naar de Ardennen met mijn schoonouders. Het mocht dus niet opvallen dat we zwanger waren. We moesten alle verstoppen. De regenjas die me plots niet meer paste, een bomvolle rugzak met eten voor tijdens onze wandelingen tot het omzeilen van de zelfgemaakte mayonaise… wat waren we blij dat dit weekendje voorbij was.
Die eerste 3 maanden de zwangerschap geheimhouden is misschien wel de moeilijkste opgave tijdens dat eerste trimester. Na de 12 weken echo mochten we het eindelijk aan onze families vertellen. De één had het al wat sneller door dan de ander maar iedereen was door het dolle heen.
Hevige pijn
Nu al die geheimdoenerij achter de rug was dacht ik dat ik in alle rust verder kon genieten van mijn zwangerschap maar al snel merkte ik op dat ik niet meer kon gaan zitten zonder pijn. Na een bezoekje bij de dokter kreeg ik de diagnose: het Piriformis syndroom. Vanaf toen tot op de dag van vandaag heb ik constant pijn. Kinesitherapie en osteopathie brengen maar weinig verlichting. Ik kon amper wandelen, zitten, liggen, staan zonder pijn.
“Het zinnetje “Geniet van je zwangerschap.” kon ik niet meer aanhoren. Het maakte me zo lastig want er was niks om te genieten. Natuurlijk was het belangrijkste dat alles goed was met ons kleintje. Uiteraard stond dat op nummer één maar ik was ook belangrijk in dit verhaal! Mijn lichaam en mijn hoofd moeten dit nog een lange weg kunnen dragen. Mijn lichaam kon het duidelijk niet, maar mijn hoofd gelukkig wel.”
Mama Dagmar
De bevalling
In november was het dan plots zo ver. Ik maakte mijn vriend wakker. Hij begon meteen mijn weeën te timen en nam alvast contact op met het ziekenhuis. Daar adviseerde ze om nog even een douche te nemen en te zien of dit de weeën zou afremmen of dat ze echt zouden doorzetten. Het was overduidelijk het tweede dus maakte we ons stilaan klaar om te vertrekken. De rit naar het ziekenhuis was de langste rit uit mijn leven. Eens op het spoed aangekomen, de rolstoel in en het doolhof door naar de verloskamer. Daar lag ik dan heel onwennig op het bed in een ongezellige verloskamer.
Die weeën.. Dat gevoel valt met geen woorden te omschrijven en de pijn valt met niets te vergelijken. Op een gegeven moment zit ik op het toilet en denk ik bij mezelf, hier geraak ik nooit van mijn leven nog af. Ons kindje gaat geboren worden op het toilet. Gelukkig stond mijn vriend constant aan mijn zijde, net waar ik hem nodig had. Ik kan je vertellen dat indien er nog enigszins grenzen, remmingen of gêne aanwezig zijn geweest, deze nu VOLLEDIG verdwenen waren. Gelukkig was dit bij ons al lang niet meer het geval.
Mijn god wat heb ik afgezien. Ik werd omringd door 4 soms 5 of 6 mensen. Een voetbalploeg was er niks tegen. Ja, de bevalling was pittig, zwaar, pijnlijk en nog zoveel meer maar dan was het daar het moment van verlossing, verlichting en geluk. Dat ze jou daarna dichtnaaien, neem je er wel bij. Deugd doet dit niet maar het gelukzalige gevoel van de baby die op dat moment op je borst ligt, maakt dit helemaal goed. Wat een rollercoaster aan emoties en gevoelens!
Het leven met een pasgeboren baby
Doordat Ida te vroeg geboren was, was het niet evident om haar borstvoeding te geven. We hebben een hele weg afgelegd en gelukkig heeft ze toch een beetje moedermelk gekregen. Na een maand moest ik jammer genoeg stoppen. De ene borstontsteking na de andere maakte het allemaal niet gemakkelijk. Het stoppen viel me zwaar maar ik ben blij dat we het hebben geprobeerd. En volgende keer probeer ik gewoon opnieuw!
Voor die eerste nacht thuis heb ik één woord: chaos. Maar eens je hierdoor bent, komt het wel goed. Je leert je routines kennen en leeft hiernaar. Je baby ontwikkelt “een ritme” hetzij elke dag anders maar jij kent dat ritme als de beste en bouwt hier je leven rond.
“Het ouderschap… Wauw! Alle emoties die er bestaan voel je ook echt tijdens deze periode. Stapelverliefd op dat kleine hoopje liefde. Zo uitgeput zijn dat je jezelf vergeet.. je vergeet te eten, je vergeet te slapen (omdat je stiekem heel de tijd naar je baby wil kijken), je vergeet je te wassen wanneer je dan eindelijk eens tijd hebt om een douche te pakken. Je blijft doorgaan voor dat prachtige wezentje omdat het jou zo nodig heeft.”
Mama Dagmar
Mama zijn.. (& papa natuurlijk) je kan je er niet op voorbereiden maar het is het mooiste, meest pure, meest vermoeiende en schoonste wat er is! En jij als mama weet wat het beste is voor je kleine engel ook al twijfel je constant aan je kunnen.
Hartelijk dank aan mama Dagmar voor het delen van haar verhaal. Ook jouw verhaal delen op onze mamablog? Dat kan. Stuur een mailtje naar info@ondermamas.be en wie weet featuren we jouw ervaring op onze website.
