Geschreven door Bieke Bruneel
24 was ik. 24 toen ik besliste om een alleenstaande mama te worden. Achteraf bekeken inderdaad best jong, maar ik wist goed wat ik wilde. Als tiener zei ik het altijd al lachend: “Als ik geen man vind, zal ik wel alleen mama worden!” Wie had ooit gedacht dat dit werkelijkheid zou worden.
Kijk op relaties beïnvloed
Ik kom al bij al uit een goede thuissituatie. Mijn ouders leefden al heel lang naast elkaar ipv met elkaar, maar ze beslisten om samen te blijven voor ons (we zijn met 3 thuis). Hierdoor hebben we nooit wat te kort gekomen, en er was zeker ook geen gebrek aan liefde naar ons toe!
Hoewel ze hun uiterste best deden om geen ruzie te hebben in ons bijzijn, waar ze eigenlijk ook vrij goed in slaagden, voelde ik naarmate ik ouder werd dat er wel vaak een spanning in de lucht hing. Er moeten immers geen woorden gewisseld worden in je bijzijn om door te hebben dat er iets niet ok is. Hoewel ik zeker nog geloof in de ware liefde, ben ik er wel van overtuigd dat dit mijn kijk op relaties beïnvloed heeft.
Ik was goedgekeurd, yes!
Begin 2019 nam ik een eerste keer contact op met de fertiliteitsarts.
Als je alleenstaande mama wil worden gaat er toch wel een procedure aan vooraf. Er wordt uiteraard gecheckt of lichamelijk alles in orde is, maar je moet ook bij de psycholoog langs om te staven of je wel mama mág worden… Ik vind dat dubbel. Langs de ene kant is het goed dat je er met iemand over kan praten, dat ze kunnen nagaan dat dit zeker geen bevlieging is en je hier goed over na hebt gedacht. Want alles in het belang van het kindje natuurlijk! Langs de andere kant is het ook wel pijnlijk dat iemand anders hierover kan beslissen, zeker als ik zie om welke redenen sommige anderen worden afgekeurd: omdat hun ouders te ver wonen (hoezo kan een goede vriend niet even goed helpen), omdat ze huren en dus geen eigen huis hebben (dit doen zoveel koppels toch ook?) of omdat ze te emotioneel zijn (omdat ze huilden toen het over hun papa ging die overleden was!).
Ik ging dus best met een bang hartje naar de psycholoog, schrik om afgewezen te worden. Diezelfde avond nog mailde hij de fertiliteitsarts met mij in kopie, en ik citeer: ‘Ik kan alleen maar zeggen dat ik haar kinderwens kan begrijpen en hier hoe dan ook niks tegen in te brengen heb’. Ik was goedgekeurd, yes!
De natuur zat goed mee, zwanger!
Uiteindelijk heb ik nog enkele heel mooie kansen op mijn weg gekregen, die net iets moeilijker te grijpen waren geweest als mama, en besliste ik op toch nog even te wachten. Nog net iets matuurder te worden.
2 jaar later zette ik dan toch de stap, ik nam terug contact op met de fertiliteitsarts om nu echt met het traject te beginnen. Mijn bloed werd nogmaals gecontroleerd en ik mocht meteen mijn volgende cyclus beginnen! Mijn mama was van ons alle drie meteen van de eerste keer zwanger, dus ik had heel goede hoop dat ik ook snel zou zwanger worden. Ik had geluk, de natuur zat goed mee en bij de 2e beurt was ik zwanger!
Na een perfecte zwangerschap werd op 14 april 2020 Emmanuel geboren. Meteen al dé man van mijn leven! Emmanuel was een droom van een baby (dat is hij nu nog steeds hoor, al is het baby er wel al vanaf!) Hij was alles waar ik ooit op gehoopt had!
Een broertje én zusje voor Emmanuel!
Begin dit jaar nam ik de beslissing dat ik hem graag nog een broertje of zusje wou geven. Hij zou dan wel zijn ‘papa’ niet kennen, maar dit wou ik hem toch niet ontnemen. Er was gelukkig nog sperma te krijgen van dezelfde man, want ik wou wel dat ze 100% broer/zus zouden zijn!
Een nieuw psychologisch gesprek moest ik gelukkig niet meer ondergaan. Mijn cyclus was na mijn eerdere zwangerschap wat ontregeld, waardoor het zwanger worden nu veel minder evident verliep. Maar het geluk stond opnieuw aan mijn kant, met mijn allerlaatste rietje sperma (die rietjes zijn niet goedkoop dus ik had mezelf een max aantal kansen opgelegd, om financieel uiteraard ook niet in de problemen te geraken) was het raak. Nu kan ik jullie met veel plezier meedelen dat Emmanuel in 2022 niet alleen grote broer van een broertje, maar ook van een zusje wordt!
Hartelijk dank aan Bieke voor het delen van haar moedige verhaal. Ook jouw verhaal delen op onze mamablog? Dat kan. Stuur een mailtje naar info@ondermamas.be en wie weet featuren we jouw ervaring op www.ondermamas.be.
