Geschreven door mama Ellen
Een jaartje down under
In 2014 besloten mijn partner en ik om een jaartje rond te trekken in Australië en stak ik voor het ‘gemak’ een hormonenspiraal om geen maandelijkse regels meer te hebben. De eerste zes maanden had ik nog dagelijks bloedingen maar eens daar voorbij stopten mijn regels. Ik kreeg toen wel last van andere klachten: op bepaalde momenten had ik extreem veel last van hartoverslagen, reageerde ik ook meer op bepaalde voedingsstoffen, had ik veel uitslag op mijn rug, mood swings, … noem het maar op! Desondanks alle ongemakken legde ik nooit de link met het spiraal zelf.
Na 2 jaar liet ik de hormonenspiraal er terug uithalen omdat onze kinderwens plots heel sterk aanwezig was na het aankopen van een nieuwe woning en een relatie van meer dan 4 jaar. We waren helemaal klaar voor baby’tjes 😊
Opgenomen in het ziekenhuis
Begin 2017 werd ik opgenomen met een virale pericarditis (ontsteking van het hartzakje) en vroeg ik via spoed mijn bloedwaarden af te nemen om zeker te zijn dat ik niet zwanger was, maar het was een negatieve test. 7 weken later ontdekte ik door de overgevoeligheid aan mijn borsten dat ik tóch zwanger was en ging ik door een zéér intensieve periode. Pericarditis voelt namelijk aan alsof je geen zuurstof en energie meer hebt en daarbovenop ben je zeer vermoeid. Gelukkig kwam er een einde aan dit slopende gevoel en belande ik in de roes van het bijna mama-zijn. Ik had plots een pak meer energie, ervaarde wat nestdrang en kon niet wachten om mijn klein baby’tje in mijn armen te nemen.
Ons zoontje Médard werd geboren in september en er kwam meteen een overweldigd gevoel over me heen, het was zó intens, zo onbeschrijflijk, zo gewild maar ik vond het ook zó zwaar… Ikzelf was extreem zwak na het doorstaan van dit virus en kreeg opnieuw extreem veel last van mijn hart, plus hierbij kwam de zorg van dit kleine wezen. Wetende dat wij weinig of zelfs geen extra hulp hadden, werd dit een zware beproeving.
Waar is mijn roze wolk?
Médard sliep de eerste 10 maanden bitter weinig en elke dag telde ik af naar betere tijden. Gelukkig kwam er een einde aan de slapeloze nachten en begon ons leven terug te normaliseren. Wat een gelukkig baby’tje was Médard! Hij kon super vlot rechtzitten, kruipen, brabbelen, stappen en zijn eerste woordjes zeggen. Al gauw werd de zware periode vergeten en voelde ik me na 1,5 jaar eindelijk weer mijzelf en functioneerde ik terug als een goed-geoliede-machine. Een vrouwenlichaam is hét mooiste voorbeeld van autofagie: ons lichaam herstelt razendsnel en plots was ik weer duizend man sterk.
Klaar voor nog een baby?
Zo snel was deze extreem intensieve periode vergeten en waren we klaar voor liefdeskind nummer 2. Ook na het stoppen met de minipil had ik weer enorm onregelmatige regels en werden we iedere maand teleurgesteld omdat ik niet zwanger bleek. Na 7 maanden proberen was ik zwanger van ons tweede zoontje. De stress viel van onze schouders en we waren zo dankbaar dat er zich een nieuw leven aan het ontwikkelen was in mijn lichaam. We hadden een lichte voorkeur voor een meisje (want wie wil nu geen koningswens), maar we waren toch enorm blij met een babybroertje voor Médard.
Mijzelf even kwijtraken
In de eerste 12 weken van mijn zwangerschap voelde ik me opnieuw zéér moe maar vooral ongelukkig. Ik snapte zelf niet goed waarom?! Het waren natuurlijk héél ongewone tijden: een pandemie met een lockdown, niet weten wat de toekomst zou brengen, geen contact met naasten, geen luchtige babbel met beste vrienden… Maar het leek me meer dan alleen dit? Ik voelde me zó diep ongelukkig. Ik wou enkel werken, het hoogstnodige doen voor mijn zoontje Médard, slapen en aftellen naar november. Geen enkel moment of gebeurtenis gaf een extra meerwaarde aan hoe ik mij op dat moment voelde. Waren dit nog steeds mijn hormonen die mij zo een demotiverende drive gaven?
Deze zwangerschapsmaanden ervaarde ik enkel als strikt noodzakelijk. Ik had heel veel harde buiken, een enorm pijnlijk bekken en had véél vroeger het zuur dan tijdens mijn eerste zwangerschap dus er waren eigenlijk maar weinig zaken om te genieten. Daardoor voelde ik mij ook enorm schuldig tegenover mijn baby’tje.
Daar was hij dan, onze Artois
In oktober, toen ik 34 weken zwanger was, maakte ik nog samen met ons gezinnetje een gezellige wandeling terwijl we genoten van de laatste zonnestralen. We sloten de namiddag af met een lekkere pannenkoek en ik kroop terug vroeg in mijn bed omdat ik me toch wel vermoeid voelde. Ik herinner me dat ik in een intense droom zat toen plots mijn water brak om 1:00 ’s nachts en ik heel erg in paniek sloeg. De gynaecoloog had gezegd dat het niet evident ging zijn om natuurlijk te bevallen omdat de navelstreng in de vliezen lag en het vrij gevaarlijk kon zijn mocht ik natuurlijk bevallen.
In allerijl reden we naar de spoedmaterniteit waar ik aan de monitor werd gelegd, gelukkig was de hartslag van de baby normaal. Ik had wel weer enorm veel last van harde buiken maar de vroedvrouw garandeerde mij dat alles ok was en dus gaven ze mij weeënremmers om de bevalling zo lang mogelijk uit te stellen aangezien de baby toch 6 weken te vroeg was.
“Ik had het gevoel dat er iets niet klopte dus liet ik de vroedvrouw toch kijken hoeveel ontsluiting ik al had en toen zag ze dat het voetje al volledig was ingedaald.“
mama Ellen
Plots moest het allemaal héél snel gaan, kreeg ik een rechtstreekse epidurale prik en werd Artois geboren. Hij moest beademd worden dus kon hij maar enkele seconden op mijn borst liggen. Ze beslisten om hem naar de neonatologie in het AZ Sint-Jan Brugge te brengen en de papa mocht met hem mee. Vanaf dan ging het steeds slechter met mij. Ik kreeg een jeukende uitslag op mijn borst, voelde mijn hart heel snel kloppen en had plots een enorm lage bloeddruk. Ze gaven mij heel wat medicatie en adrenaline waardoor ik plots in een anafylactische shock ben gegaan en waarvan ik me enkel nog herinner dat ze met een reanimatietoestel naast mij stonden. Gelukkig heeft mijn hart het niet begeven maar de situatie was heel ernstig. Mijn hartspier begaf het op 2 plaatsen, opnieuw die pericarditis en een premature baby…
Mama zijn is loodzwaar
De eerste 4 maanden met Artois waren ook niet de meest evidente. Hij had heel zware reflux en krampen, wat normaal is voor een premature baby maar voor ons nog extra zwaar doorwoog. Hij krijste constant en ik was echt op. Fysiek was ik zo uitgeput en kon ik gewoon niet recupereren. Voor mij waren die eerste maanden als gezin van 4 een echte hel. Ik huilde non stop, ik bad elke dag om betere tijden, ik had het gevoel dat ik faalde maar ik heb vooral nooit opgegeven. Ik probeerde de best mogelijke mama te zijn maar dat was ik zeker niet altijd.
Mama zijn was voor mij de aller aller allerzwaarste test die ik ooit moest doorstaan in mijn leven. Gelukkig was het ook de meest bevredigende test. De test die mij zelf de meeste voldoening gaf en geeft wanneer ik het allemaal niet meer zie zitten. Mijn perfectionisme deed me beseffen dat van 1 naar 2 kindjes in combinatie met een 4/5 job en de partner van een zelfstandige man echt loodzwaar is. En dat ik het gewoon op héél veel momenten niet aankan.
“Nee, de druk van het leven wint op mij. Ik voelde mij zoals er een trein over mij was gereden en ik niet meer kon bewegen. Ik besefte later dat het als zelfverzekerde vrouw heel wat lef vraagt om dit toe te geven. Ik realiseer me dat ik naast mijn fysieke klachten ook in een mommy burn-out was beland.”
mama Ellen
7 maanden verder kan ik eindelijk terug functioneren als een ‘normale’ mama en hebben we gelukkig een mega blij baby’tje dat zelf ook minder last heeft van de eerste babykwaaltjes en zijn grote broer Médard is tegelijk een mega vlotte, goedlachse jongen.
Ik ben enorm dankbaar voor mijn lieve man en de weinige familie die ons mee ondersteund heeft tijdens deze moeilijke periode.
Lieve mama’s, onthou vooral dat alles gelukkig goed komt, altijd. 😊
Hartelijk dank mama Ellen voor het delen van jouw verhaal! Ook jouw verhaal delen op onze mamablog? Dat kan. Stuur een mailtje naar info@ondermamas.be en wie weet featuren we jouw ervaring op www.ondermamas.be
