Geschreven door mama Natalie
Hallo, mijn naam is Natalie. Ik ben 27 jaar en werk als verpleegkundige bij het Wit-Gele Kruis. Mijn man ik zijn ondertussen 8 jaar samen en 24 september 2021 werd ik voor de eerste keer mama van Mats. Ik vertel jullie graag wat meer over de weg naar onze zoontje. Tijdens onze huwelijksreis in 2020 beslisten mijn man en ik om tegen het einde van het jaar te stoppen met de pil en we ‘zouden wel zien’ wanneer we zwanger zijn. Ik ging ervan uit dat ik toch niet meteen zwanger zou worden want ik nam al 10 jaar lang de pil.
Zwanger!
Toen eind december/ begin januari mijn borsten pijn deden, ik misselijk was op het werk en later die middag ook mijn regels niet doorkwamen, deed ik toch maar een test. Bleek die dus meteen positief te zijn! We geloofden het eerst allebei niet (zo snel?!), maar waren toch voorzichtig blij. Ik ben zelf een enorme perfectionist en piekeraar. Op 8 weken zou ik naar de gynaecoloog kunnen voor een eerste echo. De eerste echo bij de gynaecoloog was hoe het moest zijn. Wat een opluchting! Richting de 12 weken afspraak begon ik steeds meer en meer last te krijgen van mijn bekken. Het verdict: bekkeninstabiliteit met als gevolg dat ik werk onbekwaam was tot het einde van de zwangerschap en moederschaps-/borstvoedingsverlof. Samengevat: een jaar lang thuis. Dubbel gevoel… Rond 16 weken begon ik wat gefladder te voelen in mijn buik. Toch had ik soms het gevoel dat ik weinig voelde bewegen. Hierdoor ben ik ook enkele keren voor een extra echo gegaan. Gelukkig waren die ook altijd in orde.
Hoe verder de zwangerschap vorderde, hoe meer vocht ik ophield. Ik ben hier altijd wel wat gevoelig aan, maar hield het toch extra in de gaten. Omdat ik Mats weer weinig gevoeld had, mocht ik rond 35 weken naar het ziekenhuis voor een monitor controle. De vroedvrouwen daar merkten ook mijn vocht op en zagen dat ik een verhoogde bloeddruk had. Voor de zekerheid wilden ze mij toch langs de gynaecoloog sturen. Een bloedafname, bloeddrukprofiel en een echo verder besloot de gynaecoloog dat ik moest starten met medicatie tegen die hoge bloeddruk. Ook moest ik vanaf dan zo’n 2 à 3 keer per week naar het ziekenhuis voor steeds dezelfde onderzoeken en moest ik thuis ook 2 tot 3 keer per dag mijn bloeddruk controleren.
Mijn bevalling
Op 36 weken bleef mijn bloeddruk stijgen ondanks de medicatie en kreeg ik steeds meer hoofdpijn. Dat was het signaal voor de gynaecoloog om een datum te prikken. Ook dit gaf mij een dubbel gevoel. Ergens gaf het mij een stukje controle omdat ik wist wanneer ik zou gaan bevallen. Langs de andere kant hoor je overal zoveel verhalen over inleidingen, dat het me toch wel wat angst gaf.
De dag van de inleiding zelf probeerde ik me overdag zo veel mogelijk bezig te houden. Om 18u werden we dan -eindelijk- in het ziekenhuis verwacht. Enkele uren later begon ik hevige menstruatiepijn te krijgen. Zouden dit weeën zijn? Tot die nacht 3u heb ik die pijn gevoeld. Om 6u45 had ik 3 à 4 cm ontsluiting maar nog geen verweking van de baarmoederhals. Balen… Op de monitor zag de vroedvrouw dat Mats het moeilijk kreeg door de medicatie. Zijn hartslag zakte en hij bewoog nog amper. Dus: voor de rest van de bevalling aan de monitor. Tijdens de laatste controle had ik genoeg ontsluiting en verweking om mijn vliezen te breken. Zo gezegd, zo gedaan. Wat een gek gevoel was dat!
Ondertussen was het late namiddag en vanaf toen ging alles enorm snel. Ik kreeg een epidurale en de weeënopwekkers werden gestart. Mats lag ondertussen ook als ‘sterrenkijker’ dus ik heb héél lang op handen en knieën gezeten om hem te helpen draaien.
“Een uurtje later kon ik dan toch samen met de vroedvrouw actief beginnen persen. Ik had me voorbereid op hard labeur, maar zo? Bevallen is topsport wat mij betreft!“
Mama Natalie
Mats was nog niet voldoende gezakt dus hij werd eruit gehaald met een vacuümpomp. Toen zijn hoofdje kwam, zag de gynaecoloog dat de navelstreng rond zijn hoofdje zat. Toen Mats dan eindelijk geboren was, werd hij onmiddellijk bij mij gelegd. Hij had afgezien van de bevalling en had een heel grauwe kleur. Ook kreunde hij fel. Er werden verschillende testen afgenomen, maar gelukkig was hij oké.
De volgende dagen in het ziekenhuis hadden we alle drie nodig om te bekomen van de bevalling. Mats kreeg perdolan voor de wonde op zijn hoofdje die de pomp had gemaakt en was dus heel suf. Uit mijn bloedafname na de bevalling bleek dat ik een zwangerschapsvergiftiging opgelopen had en te veel bloed verloren was. Ik kreeg een ijzerinfuus en werd verder opgevolgd. Mats werd ondertussen heel geel en moest 2 x 4 u onder de blauwe lamp. Na een extra dagje in het ziekenhuis, mochten we naar huis.
De eerste weken thuis waren enorm zoeken. Doordat ik zo perfectionistisch ben, wou ik niets uit handen geven en vroeg ik geen hulp. Dit heeft mij uiteindelijk gesloopt.
“Ik weende enorm veel en kon maar niet gelukkig zijn. Uiteindelijk heb ik toch kraamzorg en mijn schoonouders wat vaker ingeschakeld om te helpen. Toen ging het beter en kon ik toch wat genieten.“
Mama Natalie
Toen Mats 10 weken oud was, was er weer een breekpunt. Ik wilde stoppen met de borstvoeding. De vroedvrouw stelde voor om eventueel fulltime te kolven. Op die manier kon ik nog steeds borstvoeding geven, maar meer uit handen geven.
Ondertussen is Mats 12 weken oud en kolf ik nog steeds alles. We leren elkaar nog elke dag beter kennen. Een kindje krijgen gooit je hele leven overhoop en het is niet makkelijk. Maar als ik zie hoe lief hij kan lachen, smelt ik toch. Dat loslaten zal altijd een uitdaging blijven, maar we gaan samen die uitdaging aan!
Hartelijk dank aan mama Natalie voor het delen van haar moedige verhaal. Ook jouw verhaal delen op onze mamablog? Dat kan. Stuur een mailtje naar info@ondermamas.be en wie weet featuren we jouw ervaring op onze website.
