Geschreven door mama An-Katrien
An-Katrien is onderneemster en content creator, mama van Myla en getrouwd met Dries. Vandaag vertelt ze haar verhaal over zwanger worden en zijn met diabetes type 1.
Onze kinderwens
Ik herinner me nog de eerste keer dat Dries en ik het over kindjes hadden. We waren onderweg naar Ischgl om een weekje te gaan skiën en tijdens de lange autorit raakten we over allerlei dingen aan de praat. We hadden eigenlijk altijd gezegd dat we geen kinderwens hadden maar bij mij was het de laatste tijd toch aan het kriebelen. Toen ik dat dan ook aan Dries vertelde keek hij me aan en zei “dat is nu echt heel raar, maar ik heb dat de laatste tijd ook!”. Best wel grappig hoe je toch eerst zo aan iets kan vasthouden en zeggen dat je geen kinderen wil om dan op een punt in je leven te komen waar alles plots anders lijkt. Nu die kinderwens er toch van beide kanten was, hadden we iets super leuk om naar uit te kijken. Maar we wisten ook dat het niet zomaar van een leien dakje zou lopen met mijn diabetes.
De voorbereiding als vrouw met diabetes
Vlak na ons skiverlof maakte ik een afspraak bij mijn endocrinoloog, een specialist voor diabetes, om onze zwangerschapswens met haar te bespreken. In de meeste ziekenhuizen verplichten ze je om een insulinepomp te nemen en dat was bij mijn specialist ook het geval. Dat is een bakje dat 24/7 aan je hangt en automatisch insuline geeft door de dag heen. Bij je maaltijd moet je telkens koolhydraten tellen en manueel nog eens extra insuline geven.
De overgang van spuitjes zetten naar een insulinepomp is een hele aanpassing en daarom moest ik een week opgenomen worden in het ziekenhuis. Na deze week “opleiding” kreeg ik ook een streefwaarde mee. Mijn Hba1c moest 6,5 of lager zijn. Om het gemakkelijk uit te leggen: hoe minder mijn suikerwaarden schommelen, hoe beter. Goed op mijn voeding letten was dus de boodschap! En daar slaagde ik eigenlijk vrij goed in, want na een paar maanden kregen we al groen licht om van start te gaan met zwanger worden.
Zwanger!
Wij mogen van enorm veel geluk spreken dat ik zo goed als meteen na het groene licht zwanger was. Diezelfde maand was ik zwanger geraakt en hield ik een positieve zwangerschapstest in mijn handen. We dachten dat het veel langer zou duren om zwanger te raken dus we waren helemaal in de wolken met dit nieuws. We waren zo gelukkig maar tegelijkertijd kwam ook het besef dat het nu voor “echt” was. Ik had een levend wezentje in mijn buik waar ik goed voor moest zorgen en beschermen.
Een kleintje beschermen
Dat gevoel van beschermen, in combinatie met mijn diabetes, heeft me heel vaak overweldigd tijdens mijn zwangerschap. Als ik te hoge suiker had werd ik enorm kwaad op mezelf. Wat als mijn kindje nu een afwijking krijgt? Of er daardoor iets gebeurt tijdens de zwangerschap? Dan is het allemaal MIJN fout. Vaak kan je aan te hoge suiker niet veel doen. Het kan plots de lucht inschieten door hormonale veranderingen, stress, een verstoord slaappatroon, zelfs door het weer, … Het hangt dus niet enkel af van je voeding. Ik probeerde mezelf met deze kennis te troosten en ik deed intussen wat ik kon: heel goed op mijn voeding letten en zorgen dat ik veel kon rusten.
Ik had elke week contact met de diabetesverpleegkundigen van het ziekenhuis. Ik stuurde alle waarden van mijn pomp door en zij pasten wekelijks de insulinedosissen aan. Dit was echt nodig want je lichaam verandert voortdurend tijdens de zwangerschap, het gebeurde dus vaak dat ik plots meer insuline nodig had. Ondanks het feit dat ik dit allemaal heel mooi probeerde, bleef mijn zwangerschap toch een enorm stressvolle periode.
“Ik telde elke seconde af naar de dag dat onze dochter geboren zou worden omdat ik dan pas écht zeker zou zijn dat ons kleine meisje ok zou zijn”
An-Katrien
Geplande keizersnede
Tijdens het 3e trimester van mijn zwangerschap kon ik me iets meer ontspannen omdat de geboorte steeds dichterbij kwam. Mijn gynaecoloog had de bevalling met een keizersnede ingepland op week 38. Want baby’s van mama’s met diabetes komen meestal een beetje vroeger omdat ze sneller volgroeid zijn. Daarom kiezen de meeste gynaecologen er voor om de mama in te leiden of een keizersnede in te plannen rond week 38 in plaats van week 40. Bij ons zou het een keizersnede worden omdat ons baby’tje nog altijd niet gedraaid was op toen ik 32 weken zwanger was.
Mijn bevalling
Op 34 weken en 5 dagen ver brak mijn water plots ’s morgens. Dat weekend waren we op bezoek bij mijn ouders in Damme en terwijl ik zou bevallen in Antwerpen. Toch wel eventjes verschieten, aangezien we helemaal niet voorbereid waren op dat moment. Ik vraag me af of je ooit wel voorbereid bent? Maar toch… We belden meteen naar het ziekenhuis in Antwerpen en ze stelden ons gerust, we konden nog met gemak naar daar rijden. We pakten onze valiezen en vertrokken rustig naar Antwerpen. Dries heeft zijn valies zeker 3 keer in- en uitgepakt omdat hij helemaal van de kaart was! Pas 10 minuten voor we aankwamen in het ziekenhuis begonnen mijn weeën op te komen.
De bevalling en keizersnede verliepen eigenlijk heel vlot. Ons dochtertje Myla moest nog 10 dagen op neonatologie van het ziekenhuis verblijven om in de gaten gehouden te worden. Ikzelf werd ook tot 2-3 maanden na de bevalling nog wekelijks opgevolgd door mijn specialist en diabetesverpleegkundigen. Aangezien je lichaam in deze periode terug heel wat veranderingen ondergaat, is het heel belangrijk om de insulinedosissen telkens aan te passen.
Op een gegeven moment voelde ik zelf aan dat alles wat meer stabiel bleef. Dat was het teken dat de opvolging afgebouwd kon worden. Ik besloot uiteindelijk om mijn insulinepomp te behouden omdat ik het eigenlijk wel een pak gemakkelijker vind om zo mijn bloedglucose onder controle te houden.
Ik kreeg dus niet één prachtig cadeau maar twee: een echte schat van een dochtertje én een gezondere levensstijl!
Hartelijk dank mama An-Katrien voor het delen van jouw verhaal! Ook jouw verhaal delen op onze mamablog? Dat kan. Stuur een mailtje naar info@ondermamas.be en wie weet featuren we jouw ervaring op www.ondermamas.be
