Daisy, mama van 4, deelt het vervolg van haar leven als zorgmama met haar oudste zoontje Nio, die de diagnose ASS, een neurologische ontwikkelingsstoornis, kreeg. Hoe navigeert hun gezin door deze uitdagingen? Je leest het hier.
De weg naar therapie
Na maanden van wachten kregen we eindelijk de kans om Nio te laten testen op een nieuwe plek waar hij op de wachtlijst stond. Deze tests waren cruciaal, want ze zouden bepalen of hij de benodigde punten behaalde om met therapie te starten. Naast de tests werd Nio ook een dagje geobserveerd op school.
Tijdens het eindgesprek kregen we het verlossende nieuws: Nio kwam in aanmerking voor therapie. Hij had de volgende therapieën nodig: psycholoog, logopedie en mogelijk meer.
Een enorme opluchting voor ons als ouders, want eindelijk kregen we de hulp die hij zo hard nodig had.
Nieuwe slaapgewoontes
Sinds een klein jaar sliepen we met Nio op dezelfde kamer omdat hij veel angst had. Maar nu, eindelijk, slaapt hij sinds kort samen met zijn broer in een kamer. Ze hebben een stapelbed gekregen, maar tot onze verrassing slapen ze toch samen in het bovenste bed. Een grappige maar hartverwarmende ontwikkeling.
Nio gaat nu ook op een normaal tijdstip slapen, tussen 20:00 en 20:30, in plaats van de late uren van 22:00-23:00 die we gewend waren. Dit heeft hem enorm goed gedaan; hij is beter uitgerust en heeft meer rust omdat hij weet dat wij beneden nog wakker zijn wanneer hij inslaapt. Deze verandering was een grote stap voor hem en gaf ons als ouders ook weer wat vrijheid terug.
Uitdagingen op school
Op school ging het goed met Nio, totdat zijn laatste rapport een dip in zijn cijfers liet zien. Er stond iets op zijn rapport waar ik het niet mee eens was, vooral omdat de school weet hoe moeilijk Nio het heeft met zichzelf en zijn gevoelens. Hij leest zijn rapport ook en zulke opmerkingen kunnen zijn zelfvertrouwen enorm schaden. De school stelde op dat moment voor om Nio over andere onderwerpen te laten praten dan enkel en alleen voetbal. Maar voetbal is zijn passie, zijn uitlaatklep. Dat kunnen we hem niet zomaar afnemen.
Aan de zijlijn
Onlangs was ik op een concert van Metejoor. Tijdens het liedje ‘Zijlijn’ herkende ik Nio volledig in de tekst. Daar stond ik dan, wenend in een volle zaal. Kippenvel. De tekst is zo waar, zo herkenbaar.
Ik zie onze oudste zoon, Nio, zo graag op het voetbalplein staan. Maar tegelijkertijd weet ik hoe hij zich voelt. Zo fier, maar ook teruggetrokken. Want hoe denken de mensen om hem? Hij is toch net een klein beetje anders dan anderen. Voor hem gaat het soms niet allemaal vanzelf, zoals voor anderen.
Als hij iemand pijn doet, zal hij niet snel een handje geven. Niet omdat hij dat niet wil, maar omdat hij zich soms terugtrekt. Andere ouders denken dan vaak: ‘Wat een onbeleefd kind’, of ze roepen iets. Maar dat heeft niets met onbeleefdheid te maken. Het heeft te maken met wat er achter sommige personen verborgen zit. In dit geval speelt bij onze Nio ASS een rol, terwijl je dat niet kan zien vanaf de zijlijn.
Soms lijkt alles gewoon normaal, terwijl er veel andere dingen achter schuilen. Voetbal, elke sport blijft een spel. Elke match moet gespeeld worden. Wanneer je ervoor blijft vechten, ben je altijd de winnaar.
Aan mijn kleine jongens, denk aan jullie zelf. Jullie zijn toppers, nu en voor altijd.
Hoopvolle toekomst
De woede uitbarstingen zijn momenteel redelijk onder controle, al zijn er nog af en toe momenten. We hopen dat de therapie hem zal helpen, zowel op school als in zijn zelfbeeld en andere aspecten van zijn leven. Wat hij zelf nog niet ziet, is dat hij een prachtig, lief kind is.
Hartelijk dank aan mama Daisy voor het delen van haar verhaal. Ook jouw verhaal delen op onze mamablog? Dat kan. Stuur een mailtje naar info@ondermamas.be en wie weet featuren we jouw ervaring op onze website.
