Op 17 november was het wereld prematurendag. Een dag die ik eigenlijk liever niet zou willen ‘vieren’. Heel onverwacht staan we er dichter bij dan ooit. Sterker nog, we staan er midden in. Ik typ deze woorden met mijn eigen prematuur dicht tegen mij aan. Hij slaapt. Hij maakt zijn typische prematuurgeluiden. Hij vult mijn hart.
Maar hij had er eigenlijk nog niet mogen zijn. Akke kwam 2 maanden te vroeg. Of positief benaderd: Hij kwam 2 maanden eerder in ons leven. Want ik bekijk het liever positief. Daar word je zelf gelukkiger van. Eerlijkheidshalve moet ik toegeven dat het zelfs voor mij niet simpel is om heel deze periode te verbloemen. Eerlijk gezegd: fucking zwaar, echt waar.
Onverwachts naar het ziekenhuis
Op 1 oktober belandde ik in het ziekenhuis. Onverwacht, na wat een routinecontrole moest zijn. Met een ambulance door de vrijdagavondspits. Terwijl ik zelf niets voelde ging het niet zo goed met onze zoon. Zo ‘niet zo goed’ dat ik naar het universitair ziekenhuis moest, ‘want daar zijn ze beter uitgerust voor prematuurtjes’. Mijn ongeboren zoontje was nu al een prematuurtje. Terwijl hij er nog niet eens was. Ik probeerde heel kalm te blijven. Tegenover Hannes, tegenover onze familie. Ik denk dat ik daar uiteindelijk goed in geslaagd ben. Vanbinnen maakte ik overuren. Door MIJN hoge bloeddruk ging het nu ‘niet zo goed’. We waren NOG MAAR 30 weken ver. Ik ben nog nooit zo bang geweest.
Of positief benaderd: Mijn gyneacologe maakte op 1 oktober de juiste beslissing. Het ging niet zo goed met onze zoon en in het universitair ziekenhuis zouden we de aller beste zorgen krijgen. Alles ging snel, geen tijd voor paniek (iets wat ze later nog eens zouden toepassen). De Gynecologe wou zeker weten of ik alles had begrepen, dat ik wist waarom ik opgenomen moest worden. Hoewel het snel ging, nam ze de tijd. Ook in het ziekenhuis bleven ze met me spreken. Ik zei zelf niet zo veel. Ik kreeg die avond nog een uitgebreide echo en zag onze zoon. Een klein wolkje opluchting in een ‘alles’ van ongerustheid. Ik ging vandaag nog niet bevallen.
The waiting game
En toen was het wachten. Soms is het gewoon wachten… 7 dagen wachten bleek achteraf. 7 dagen niet weten waar je op moet hopen. De alarmen van de bloeddrukmeter aan mijn bed werden in mijn hoofd elke dag luider. En dan de bezorgde blik van de vroedvrouw . Samen hopen dat mijn bloeddruk deze keer gezakt zou zijn. Infusen die ontsteken, aders die zich niet zo goed leenden om bloed te nemen. Je bed niet alleen uit kunnen, je te pletter zweten. Slecht slapen. Niet slapen.
Of positief bekeken: Een heel team van vroedvrouwen en stagiaires, gynecologen en artsen hebben nog 7 dagen bij op de teller van onze zoon gezet. Door medicatie aan te passen, door mijn bloeddruk geen seconde uit het oog te verliezen. Op dag 7 zat ik aan het einde van mijn latijn en dat zagen ze. Ook al heb ik dat zelf nooit luidop toegegeven. De vroedvrouwen die 7 dagen voor mij gezorgd hebben geloofden mij niet op mijn woord, deden meer dan wat ik vroeg en deden vooral wat ik op dat moment nodig had. Geruststellen, rust inbouwen, zorgen. De hulpeloosheid die ik toen heb gevoeld wil ik nooit meer meemaken. De afhankelijkheid van een rode knop aan de rand van m’n bed deed echt iets gek met mij. Maar het heeft mij vooral geleerd om hulp te aanvaarden, om bezorgdheid van andere mensen aan te nemen en vooral serieus te nemen.
Ik had niet aan iedereen verteld dat ik in het ziekenhuis lag, ik was initieel immers niet van plan te blijven. Sommigen wisten het wel. Sommigen wisten mijn dagen daar dragelijker te maken.
Een oprechte vraag met hoe het met me ging was nooit eerder zo belangrijk. Ik denk niet dat ik ze altijd even eerlijk beantwoord heb, want ‘ça va’ is zoveel makkelijker. Ik hoop dat ik met dezelfde banale vraag ooit voor hen allemaal eens hetzelfde kan doen.
Mama Hanne
Bevallen op 31 weken en 3 dagen
Op 7 oktober was hij daar. Onze Akke. 1,5uur eerder hadden ze aangekondigd dat ze mij gingen ‘verlossen’. Dat het beter was, voor hem én voor mij.
In mijn hoofd verbraken we alle records. Snel. Weer geen tijd voor paniek. NU. Op 31 weken en 3 dagen. Dat was nog altijd te vroeg. Écht veel te vroeg. Hoewel ik al gans die afgelopen ziekenhuisweek dacht dat ik nog nooit in mijn leven zo bang was geweest, werd ik toen nog banger. Ik ging bevallen, met een spoedkeizersnede. Hoewel we op papier nog 2 maanden de tijd hadden, moest het opeens erg snel gaan.
Ik belde Hannes. Ik belde mijn mama. Ik moest wenen. Ik was al 7 dagen aan het wenen. Ik ben vandaag nog steeds niet gestopt. Geen volle dagen natuurlijk, gewoon, elke dag een traantje. Soms wel meer, dat geef ik toe. Nog zoiets wat ik vroeger nooit zou hebben toegegeven.
Mama Hanne
Ik stuurde nog snel een berichtje naar een vriendin die alle dagen had gevraagd hoe het met me ging. ‘fuck, ’t is nu. Ik moet vandaag nog bevallen’.
Daarna kwamen er veel vroedvrouwen in mijn kamer. Ze hebben mij niet meer alleen gelaten. Tot vandaag, want ik draag Elke, en haar collega’s die onze zoon mee ter wereld hebben gebracht, nog steeds een warm hart toe. Vroedvrouw Elke heeft zich aan mij voorgesteld en gedaan alsof we al jaren beste vriendinnen waren. Ze heeft mij vastgepakt, en dat in tijden van corona. Ze heeft mij vastgepakt zoals zelfs een heel aantal van mijn vriendinnen dat nog nooit hebben gedaan. Ik ging bevallen. Ze zag dat ik bang was, maar ik moest mij geen zorgen maken. Alles komt goed. Ze is recht voor mij gaan staan en mijn hoofd tussen haar handen genomen, mij recht aan gekeken. Alles komt goed. Ik was f¨cking bang, maar ik geloofde haar. Ik wou dat ik écht kon vertellen hoe dankbaar ik ben dat ze daar was. Ik ga haar waarschijnlijk nooit meer zien maar ze heeft daar voor mij het verschil gemaakt.
De geboorte van ons zoontje
Net voor de dokter aan de keizersnede begon kregen we de waarschuwing dat onze zoon misschien niet meteen zou huilen als hij ter wereld kwam. Dat we ons niet meteen zorgen moesten maken. Dat het niet persé iets slecht betekende. Hij huilde toen hij ter wereld kwam. Ik huilde toen hij ter wereld kwam. Elke zei het opnieuw. Hij huilt. Hij is oké. Kon ik maar echt vertellen hoe dankbaar ik daarvoor ben. Hij huilde.
Ik mocht hem even op mij hebben. De langste en de kortste minuut in de geschiedenis van de mensheid. Daarna duurde het uren voor ik hem terugzag. Ik heb er toen niet bij stil gestaan want de wereld was toch al gestopt met draaien.
Ik werd verzorgd en Hannes kon toekijken hoe ze onze zoon verzorgden. Hoe hard ik ook mijn best doe, de periode tussen ‘de operatie’ en ons eerste bezoek aan de neonathologie is weg. Ik weet niet meer wat we zeiden, wat we deden, hoe ik mij voelde. Het doet er ook niet toe. Een gat in de tijd dat niet opgevuld moet worden want het had er in de eerste plaats niet moeten zijn.
En dan mochten we gaan. Naar onze zoon. Een prachtige zoon. De mooiste zoon ter wereld. Net zoals alle fiere ouders legden we hem meteen vast op foto. Als ik de foto’s nu terugkijk, lopen de tranen over m’n wangen. Overal slangetjes en buisjes, een maskertje om te ademen. Een heel dun mannetje, vel over been, helemaal rood, doffe oogjes. De mooiste zoon ter wereld.
Lees hier het tweede deel van Hanne’s verhaal waarin ze het heeft over de eerste dagen, weken en maanden met haar lieve zoontje, van neonatologie tot naar huis gaan.
Hartelijk dank aan mama Hanne voor het delen van haar verhaal. Ook jouw verhaal delen op onze mamablog? Dat kan. Stuur een mailtje naar info@ondermamas.be en wie weet featuren we jouw ervaring op onze website.
