Geschreven door mama Romy
Ik werd voor het eerst mama op mijn twintigste. Een bewuste keuze want ik wou graag een jonge mama zijn, net zoals mijn mama en meme. Borstvoeding geven was een evidentie voor mij, ik kreeg het voorbeeld mee en wou het absoluut geprobeerd hebben! Net zoals alle mama’s die borstvoeding geven begon ik eraan met de gedachte dat als al zovele miljoenen moeders mij voorgingen, het bij mij ook wel zou lukken 😉
Borstvoeding was helemaal niet zo evident
Jammer genoeg liep het niet van een leien dakje, de eerste maanden waren echt een struggle. Pijn, kloven, overproductie, you name it… Dat allemaal met een boorling die niet wou slapen en het uitkrijste van de krampen. Lastig, dat was de kraamperiode zeker.
Na een paar slapeloze maanden en gesprekken met mijn vroedvrouw, kwamen we tot de heel emotionele beslissing om over te schakelen naar flesvoeding. Ik herinner mij dat ik tranen met tuiten weende toen ik haar dat eerste flesje gaf en het gevoel had te falen als moeder. Maar toen ze die nacht eindelijk een degelijke nacht doorsliep, zonder pijn en krampen, waren er ’s ochtends tranen van opluchting en kon ik mij troosten bij het feit dat ik het beste voor haar had gedaan en gegeven had wat ik kon.
1 jaar lang voeden
Toen 15 maanden later nummertje twee geboren werd, was borstvoeding nog steeds een evidentie om te proberen. Benieuwd of het dit keer wel zou lukken. Het ging vlot, heel vlot! Ik gaf tot de eerste verjaardag borstvoeding en was daar immens trots op. Kijk eens wat wij hadden gedaan. De band die wij toen hadden als mama en kind, was zo sterk. Ik heb die periode op een heel mooie manier, samen met mijn dochter kunnen afsluiten. Zij was voldaan en gaf dat zelf aan door naar de fles te vragen. Ik kon mij daar helemaal in vinden want het was haar beslissing geweest.
Een halfbroertje onderweg
Inmiddels zijn de meisjes 6 en 7 jaar oud wanneer ze een halfbroertje krijgen. Na 2 dochters van mij, een zoon van mijn man, hadden we samen een ‘dessertje’. Ik zou opnieuw borstvoeding geven, dat stond vast. Het was denk ik amper 5 minuten na de geboorte dat hij op zoek was naar eten, dat natuurlijk instinct, die reflex, magnifiek toch! Ik zag meteen dat hij een goede beet had. Intussen kon ik wel zeggen dat ik al wat ervaring had opgedaan na 2 kinderen 😉
Alles verliep vlot, hij had de gebruikelijke kwaaltjes, krampjes nu en dan, maar geen reflux of andere problemen die wel eens vaak kunnen voorkomen. Ongeveer een vijf à zestal maanden zal het geweest zijn dat hij dagelijks een uurtje ‘last’ had, met name van 19u tot 20u. Standaard. Het was zelfs zo dat mijn man en ik om 10 voor 7 afspraken wie komend uur met hem op de arm zou rondlopen en hem troosten. Ze noemen dat wel eens een huiluurtje. Dat was nieuw voor mij… Maar gezien ik voltijds huismoeder was op dat moment én we in een pandemie zaten, heb ik mij daar niet in opgejaagd want ik wist ‘alles is een fase’. En dat was ook zo, gelukkig. Op dat moment, tijdens dat uurtje, kon zelfs zijn grootste troost, mama’s borst, niet helpen. Op alle andere momenten zoals tijdens het maken van de hielprik, na een controlebezoekje aan de kinderarts, bij een pijntje,.. was het wel zijn grootste troost. De veiligheid en nabijheid van mama is wat hij dan nodig had.
“Uiteindelijk zijn we negen maanden lang ‘één’ geweest. Zoals een goede vriendin het mooi verwoorde “voor mij is borstvoeding het verlengde van een zwangerschap”. Ik heb die woorden onthouden, want ze zijn zo juist. Wat niet wil zeggen dat ik mama’s die om welke reden dan ook flesvoeding geven ongelijk geef, met flesvoeding is absoluut niks mis. Maar voor mij is borstvoeding geven het natuurlijk gevolg na een geboorte. Hoe zot is dat ook, dat je lichaam dat kan?”
Mama Romy
Voeden op vraag
Hij is het wel gewoon om melk te krijgen op vraag, dat heb ik bewust zo gedaan. Geen schema, geen strakke timing. Honger? Eten geven. Geen honger? Met rust laten. Dat heeft eigenlijk heel goed gewerkt en voor veel rust gezorgd op verschillende vlakken. Ik heb de taak van het voeden helemaal op mij genomen tot hij aan vaste voeding begon. Voor mij was dat normaal, ik bleef thuis voor hem, in totaal heb ik zijn eerste 10 levensmaanden voltijds aan hem kunnen spenderen, waar ik zeer dankbaar voor ben en met een heel fijn gevoel aan terugdenk! Ik heb gelukkig een heel geduldige en begripvolle man, die mij volledig mijn ding liet doen en het volste vertrouwen had in mij als mama. Daar ben ik ook heel dankbaar voor, want hoewel ik het meeste werk doe, kan ik het niet zonder hem. Hij brengt mij mijn ijsje wanneer ik aan de zetel gekluisterd zat met een slapende Lander, bracht mij een glas water bij stuwingen, troost mij als het allemaal even teveel wordt,..
Mocht het nu niet zo vlot gegaan zijn, of Lander zijn gewicht niet genoeg toenam, had ik het anders moeten aanpakken natuurlijk. Maar het ging… ik zag hem groeien en woog hem geregeld om te checken of we goed bezig waren. Tip: je kan je kindje wegen voor het voeden en na het voeden om te weten hoeveel melk hij/zij precies heeft gedronken.
Kolven
Bij flesvoeding zie je natuurlijk wat er naar binnen gaat, bij borstvoeding is dat moeilijker, tenzij je afkolft. Dat heb ik nooit gedaan, omdat het niet nodig was, ik was altijd in de buurt rond etenstijd, en ik het ook een heel gedoe vind. Mijn respect voor kolvende mama’s is dan ook groot! Je hebt dubbel werk, je kleintje de fles geven en terwijl of nadien nog eens kolven. Niet alleen tijdrovend maar ook energievretend… Ik heb onlangs wel een Elvie automatische kolf aangeschaft en wat is dat een handig ding! Compact, stil, kolft vlot,.. Ik ben fan. Al ligt het wel alweer in de kast. Een fles geven gaat nog niet zoals het moet, hij duwt die gewoon weg en vraagt dan de borst. En omdat je je kind niet wilt laten honger lijden, geef je die dan ook.
“Momenteel drinkt hij enkel nog aan de borst bij thuiskomst van de crèche, dat is meer een verbindend momentje dan echt een voeding. De onderbroken nachten om hem te voeden worden stilaan wel wat veel en ik zou eerlijk gezegd gewoon mijn lichaam ook wel graag wat meer voor mijzelf terug hebben. Dat is niet zo he, als je borstvoeding geeft. Je denkt na over wat je aandoet, hoe laat je thuis moet zijn, of je niet teveel alcohol drinkt, pijnstillers neemt, of je een kolf moet meenemen,.. Er komt meer bij kijken dan je op het eerste zicht zou denken.”
Mama Romy
Ik raad iedereen wel aan om je te adviseren voor je aan borstvoeding begint, zo ben je op de hoogte van de struikelblokken en heb je toch een zekere kennis. Welke kompressen heb je nodig, welke bh’s, moet je een kolf op je geboortelijst zetten of kan je die huren, zijn die even goed van kwaliteit, wil je een handmatige of automatische, een enkele of dubbele? Heb je tepelhoedjes nodig?
Voeden in het openbaar
Zelf heb ik nog maar zelden gêne gehad om mijn kind eten te geven in het openbaar. Ik herinner mij wel een moment dat ik op citytrip was in Barcelona en ik mijn dochter eten gaf wanneer we op een hop on hop off bus stonden te wachten. Toen een groepje toeristen mij van bovenop een bus als een attractie zagen en ongegeneerd foto’s van mij en mijn drinkende dochter begonnen te maken, alsof het iets wereldvreemd was… Toen voelde ik mij toch even heel klein en geschonden in mijn privacy.
En toen dacht ik ook, hier moeten we iets aan doen. Dus ik heb mij nooit nog iets aangetrokken van het feit dat mensen zich zouden storen of generen wanneer ik in het openbaar mijn kind voed. Als hij honger heeft, moeten zij maar even de andere kant op kijken. Een dekentje of doekje heb ik meestal wel bij de hand, maar ik ga vooral doen waar ik mij comfortabel bij voel en zou dat iedereen aanraden. You do you. Heb vertrouwen in je lichaam. Neem je tijd en rust voor alles. Geniet wanneer mogelijk.
Het einde van ons verhaal?
Toegegeven, we zijn nu 18 maanden ver en wat mij betreft mag het borstvoedingsverhaal stilaan worden afgerond. Maar liefst wanneer Lander daar klaar voor is. Ik dacht, en zei dus ook tegen mijn man, “hij zal wel aangeven wanneer hij er genoeg van heeft en liever de fles heeft, want dat drinkt vlotter en vinden ze op een bepaald moment gemakkelijker”. Boy, was I wrong. Deze jongen krijgt er geen genoeg van! Ik probeer nog wel te genieten van de momentjes, al moet ik mijzelf daar nu en dan toe dwingen. Dan denk ik “er kómt een einde aan, hoe dan ook, geniet nog efkes”.
Maar het is niet meer dat kleine slaapdronken baby’tje dat op de arm indommelt en lief ligt te lachen in zijn slaap met een tandeloos mondje. Het is nu een flinke peuter die van zodra ik hem ophaal in de crèche zijn hand in mijn T-shirt wringt om die borst uit te halen want “IK WIL DRINKEN EN WEL NU”.
Daar heb ik het meest moeite mee. Je kan niet verwachten dat een kind van anderhalf dat gewoon zin heeft in zijn melkje begrijpt dat het niet gebruikelijk is om met ontblote borst rond te lopen. Als het aan hem ligt, hoef ik geen kleren aan 😉 Al is dat misschien lichtelijk overdreven..
Ik heb alvast een moedermelkjuweeltje laten maken in aanloop van het einde van ons borstvoedingsverhaal. Whenever he’s ready, I am too.
Hartelijk dank mama Romy voor het delen van jouw verhaal! Ook jouw verhaal delen op onze mamablog? Dat kan. Stuur een mailtje naar info@ondermamas.be en wie weet featuren we jouw ervaring op www.ondermamas.be
