Geschreven door mama Sara
In het begin van de eerste corona lockdown ben ik voor de tweede keer mama geworden. Het was echt geen evidente periode, onder meer door een zware borstontsteking. Ik wil dan ook graag mijn verhaal delen, om ook andere mama’s een hart onder de riem te steken die hetzelfde meemaken.
Op 21 maart om 2u38 werden we de trotse ouders van onze tweede dochter, in het begin van de corona lockdown. Omdat onze oudste dochter niet welkom was in het ziekenhuis, ging ik na één nacht naar huis. De borstvoeding lukte goed dus niets hield mij tegen om met ons gezinnetje in ons coconnetje te kruipen. Toen we net thuis waren kreeg ik al stuwing en kwam de borstvoeding echt op gang. Hierdoor werd het voor ons dochtertje moeilijk om aan te happen. Onze oudste dochter heeft altijd borstvoeding met een tepelhoedje gekregen en bij nummer twee was het doel dit te vermijden aangezien het toch altijd een ‘gedoe’ is. Je kan haar dan niet subtiel aanleggen, je moet het tepelhoedje na elke voeding grondig spoelen etc. Ondanks de super ondersteuning van de vroedvrouw die gelukkig tot en met dag 5 aan huis mocht blijven komen, werd het toch weer een tepelhoedje. Maar ik was blij dat ik dan toch borstvoeding kon blijven geven.
Mijn melkproductie is tijdens de borstvoeding nooit een probleem geweest, altijd te veel, nooit te weinig. Bij gebruik van tepelhoedje wordt aangeraden nog elke dag te kolven, maar met advies van de vroedvrouw mocht ik dit al snel afbouwen. Alles liep gelukkig goed want met een 3-jarige in huis, en de scholen die gesloten waren, verliep de kraamperiode toch heel wat anders dan verwacht.
Dag 1: heb ik een borstontsteking?
2 weken en 2 dagen na de geboorte van onze dochter kreeg ik ‘s nachts plotseling pijn aan mijn rechterborst. Tegen de ochtend begon ik mij ook wat ziek te voelen. Toen ik opstond, was mijn borst zo gespannen dat ik besloot ze leeg te kolven. Dit deed deugd maar de pijn ging jammer genoeg niet weg. Ik voelde mij ook steeds zieker worden: ik nam mijn temperatuur en had toch al wat verhoging. Ik maak echter nooit koorts dus ik voelde de bui al hangen. In de namiddag belde ik naar de vroedvrouw met het vermoeden dat ik een beginnende borstontsteking had. In tijden van corona ben je namelijk snel ongerust dat het mogelijks corona zou zijn, de symptomen zijn namelijk in beide gevallen mogelijk: koorts, hoofdpijn, grieperig gevoel… De pijn aan mijn borst deed mij natuurlijk neigen naar een borstontsteking. Ik kreeg allerlei tips van de vroedvrouw en hoopte op het beste! Ik werd steeds zieker en zieker en ook de koorts werd steeds hoger. Ik kon nu ook een duidelijke rode, harde plek op mijn borst vaststellen.
Dag 2: antibiotica opstarten
De dag nadien belde ik terug naar de vroedvrouw. Ik stuurde haar op vraag een foto door van mijn borst. Aangezien ik al 24u koorts had en de rode, harde plek op mijn borst echt wel groot was, moest ik antibiotica opstarten. Ik belde naar de huisarts maar een consult ter plaatse was geen optie door corona dus ze zou het voorschrift wel klaarleggen tegen de middag. Mijn man had ondertussen aan zijn werkgever laten weten dat hij een dag vaderschapsverlof opnam aangezien ik niet meer in staat was om voor mijn 2 dochters te zorgen. Mijn dagen en nachten bestonden dan ook voornamelijk uit het voorbereiden van mijn slechte borst met warmte en massage, borstvoeding geven, en nakolven van de slechte borst omdat door de ontsteking mijn melkproductie zou kunnen terugvallen. Ik moest goed rusten, maar daar was enerzijds geen tijd voor, anderzijds was het ook niet haalbaar met een heel aanwezige oudste dochter. Ik startte de antibiotica op en hoopte op een snelle werking.
Dag 3: ik zit er helemaal door
Op de ochtend van dag 3 van de borstontsteking zat ik er helemaal door. Ik kon niet stoppen met huilen. Ik kon geen mama meer zijn… Zelfs mijn kersverse dochter vasthouden lukte niet meer door enerzijds de pijn aan mijn borst en anderzijds het doodzieke gevoel in mijn lichaam. De antibiotica had nog geen enkel effect en de rode, harde plek in mijn borst werd alleen maar groter. Mijn besluit stond vast: ik stop met borstvoeding geven want dit kon gewoon niet langer. Natuurlijk wist mijn verstand ook wel dat je niet opeens volledig kan stoppen met borstvoeding en dat het geen goed moment was om zo’n beslissing te nemen. Mijn man besloot uit noodzaak opnieuw een dag vaderschapsverlof te nemen.
Ik belde met de vroedvrouw nadat ik opnieuw een foto van mijn borst bezorgd had. Gelukkig kon zij mij wat moed inpraten en besloot ze een vroedvrouw aan huis te sturen, wat tijdens die fase in de corona lockdown dus echt wel een uitzondering was, maar een abces was absoluut te vermijden! Zij masseerde de harde plek in mijn borst een uur lang los, ik vreesde vooraf dat dit heel erg pijn zou doen maar het viel best mee. Gelukkig leerde ik zo nieuwe, zachtere technieken om los te masseren. Tegen de avond begon de antibiotica eindelijk zijn werk te doen en ging het zieke gevoel weg.
Dag 4: aan de beterhand
Mijn zus was zo lief geweest om onze oudste dochter op te vangen. Mijn man ging terug aan het werk van thuis uit thuis, met onze babydochter in de draagzak, zodat ik tussen het verzorgen van mijn borst, borstvoeding en nakolven door toch wat kon rusten. Toen de vroedvrouw die dag nog eens langs kwam, was ik al een heel stuk beter. De rode, harde plek nog zeer aanwezig op mijn borst maar mijn doel was om 3 dagen later weer helemaal op mijn plooi te zijn, want dan was het onze oudste dochter haar verjaardag.
Dag 5: er helemaal bovenop!
Ook op dag 5 ging onze oudste dochter naar mijn zus en haar (plus)kids en werkte mijn man met onze babydochter in de draagzak. Ik was er eindelijk weer helemaal bovenop. Het bleef echter vermoeiend om zo vaak te moeten kolven, want ik had zelf ook helemaal niet de indruk dat mijn productie achteruit was gegaan. Gelukkig mocht ik dit beginnen afbouwen want ik had al een grote voorraad moedermelk (liters!) in de diepvriezer, wat handig is bij de afbouw van borstvoeding. Spijtig genoeg kreeg ik door het vele kolven last van overproductie, dus ook dat moest ik weer op peil zien te krijgen door liefst zo weinig mogelijk te kolven. En dat met de enorme schrik om terug een borstontsteking te krijgen, wat gelukkig niet gebeurde.
Een borstontsteking is echt afzien. Ik denk dat ik het ook behoorlijk zwaar te pakken had en ik miste ook de nodige ondersteuning van de vroedvrouw, huisarts, en van mijn naaste omgeving. Ik voelde mij met momenten echt in de steek gelaten, maar gelukkig kon ik rekenen op mijn topvent en mijn topzus! En op de topvroedvrouwen die alles deden binnen hun mogelijkheden!
Hartelijk dank mama Sara voor het delen van jouw verhaal! Ook jouw verhaal delen op onze mamablog? Dat kan. Stuur een mailtje naar info@ondermamas.be en wie weet featuren we jouw ervaring op www.ondermamas.be
