Je probeert het als ouder zo goed mogelijk te doen. Maar ook jouw geduld is soms op, of je bent moe of je hebt een slechte dag… . En dan reageer je wel eens zoals je het eigenlijk niet wil: plots uitvliegen, keihard je geduld verliezen, roepen, je kind in de hoek zetten, je kind iets te hardhandig vastnemen, misschien wel een tik, … .
Wat dan?
Jezelf reguleren
Het eerste wat je op zo’n moment best probeert te doen, is jezelf reguleren: je eigen kalmte terugvinden. Want een (jong) kind is afhankelijk van jou als ouder, voor het reguleren van zijn eigen emoties. Als jij niet kalm bent, kan je ook niet “spaceholden” voor je kind.
Hoe je dat doet, dat is persoonlijk. Hierbij alvast enkele tips of suggesties:
- Bewust ademen, lang en diep in-en uitademen geeft een signaal aan je systeem dat je veilig bent. Het is een “tool” die je altijd bij je hebt en dus ook altijd kan inzetten.
- Focus verleggen van de triggersituatie naar iets anders, bv. ga met je aandacht naar je zintuigen: wat zie, hoor, ruik, voel je?
- Korte time-out voor jezelf: kom even tot jezelf, door wat afstand te nemen of desnoods kort naar een andere ruimte te gaan. Dit is natuurlijk enkel mogelijk als het veilig genoeg is voor je kind, om het eventjes alleen te laten. Vanuit de visie dat je kinderen niet alleen laat met emoties, geniet dit niet de voorkeur, doch is het soms nodig om snel te kunnen schakelen.
- Vraag om over te nemen als er iemand (bv. je partner) in je buurt is. Het kan ook handig zijn om eens te bespreken wat jullie doen als je de ander in zo’n situatie ziet: geven jullie elkaar de permissie om tussen te komen, zonder dat het dan persoonlijk genomen wordt, … .
- …
Sorry
Als je terug kalm bent, kan je je kind erkennen in hoe het voor hem/haar moet geweest zijn. En sorry zeggen. Ook dat is voorleven: tonen hoe je de verbinding kan herstellen als die verbroken geweest is. “Sorry dat ik geroepen heb. Ben je geschrokken van mijn luide stem?” Maak daarbij oogcontact, zodat je echt in verbinding bent.
Vermijd een “maar” na de sorry. Dus niet: Sorry dat ik geroepen heb, maar je moest maar gewoon opruimen zoals ik vroeg. Je kan eventueel ook benoemen wat er gebeurde en hoe je dit meeneemt. “Ik was vergeten te ademen, toen ik merkte dat ik mijn geduld aan het verliezen was en plots was ik aan het roepen. Gaan we samen eens ademen, om te oefenen voor een volgende keer?”
Zo geef je aan dat jij verantwoordelijk bent voor je eigen gedrag en hoe je daar uit leert.
Nadien
Als iedereen weer kalm en in verbinding is, kan het handig zijn om voor jezelf te reflecteren: Wat heb ik nodig voor meer draagkracht en hoe kan ik daar eigenaarschap voor nemen? Afhankelijk van de situatie, zou het kunnen dat dit bij je kind nog nasleept: broken cookies, een ontlaadbui voor het slapengaan, extra veel nood aan verbinding of iets samen doen…
Geschreven door spiegelcoach & bewustzijnsgids Hade Cools
Hade Cools is al meer dan 10 jaar bezig met persoonlijke- en bewustzijnsontwikkeling. Ze leeft ‘bewust ouderschap’ en ondersteunt als spiegelcoach en bewust zijns-gids andere vrouwen met haar DRAAGjeKRACHT groeitraject (1/1 en in groep), LIVE dagen en als kindertolk.
