In 2021 werd ik voor het eerst mama van een prachtige zoon, Oscar. Ik had een spannende maar magische bevalling met de meest fantastische vroedvrouwen en mijn lief aan mijn zijde en de liefste gynaecoloog aan het einde van het bed, klaar om Oscar aan te pakken. Ik zie me nog liggen in dat ziekenhuisbed na de bevalling met een overlopend hart vol liefde, stijf van de adrenaline en een hoofd prop vol gedachten die alle kanten uitgingen van ‘wat als ik morgen dood ga?’ tot ‘doe ik het wel goed zo? Verdien ik dit wel?
Kraamtranen en babyblues
Na 3 dagen in het ziekenhuis gingen we de wereld en ons thuis verkennen met ons prachtige zoontje en dit vond ik zelf razend spannend. Op weg naar huis kon ik niet anders dan huilen, ik had plots enorme heimwee naar mijn zwangere buik en kon het niet vatten dat Oscar nu echt naast me zat. Borstvoeding, weinig slaap en een baby’tje met een koemelkallergie zorgde bij mij voor veel zorgen en emotie. Tijdens het kraambezoek ging ik in de keuken staan om even op adem te kunnen komen en mijn vat van tranen te laten lopen. Wanneer ik dit aan mijn vroedvrouw vertelde, zei ze dat dit babyblues waren. Babyblues? Dit ging ik dan toch even googelen… Mijn vriend ging mee in dit verhaal want hij merkte het ook op, ik moest heel vaak huilen en voelde me heel vaak ‘niet goed’.
“Ondertussen vliegen de maanden voorbij en zit ik nog steeds met een heleboel emoties en heel wat kraamtranen, had ik dit op voorhand geweten dat dit absoluut niet oké was dan had ik veel eerder aan de alarmbel getrokken.” – mama Shania
Op mijn verjaardag gingen we shoppen, iets wat ik enorm graag doe en al zeker als het is om kleertjes te kopen voor ons zoontje. Plots viel voor mij de wereld even stil in het midden van de gang in het shoppingscentrum. Ik kon niet meer ademen, het draaide in mijn hoofd en ik had het gevoel dat ik moest overgeven en zag alles precies in slow motion voor me. Het enige wat ik kon denken was ‘Ik ga dood’. Vanaf toen is alles nog slechter geworden.
Postnatale angststoornis
Doodsangsten… Letterlijke doodsangsten heb ik doorstaan. Ik wist met mezelf geen blijf, niemand begreep wat ik voelde en het enige wat ik kon doen was mijn symptomen onderzoeken en van ziekenhuis naar ziekenhuis rijden. Als verpleegkundige kon ik enkel maar mijn symptomen koppelen aan alle ziektebeelden dat ik zelf ken of al heb mogen ervaren bij patiënten. Ik heb talloze bezoeken aan spoed gebracht, verschillende onderzoeken, honderden keren bij mijn huisarts langs geweest voor alles wat ik voelde. Ik werd gek. Ik was constant duizelig, constant alsof ik op een boot wandelde, pijn op mijn borst, ademnood,… Ik kan je een waslijst geven van alle klachten waar ik maanden mee heb gezeten. Niemand had een antwoord op mijn vragen, dokters stuurde mij wandelen en mijn vriend wist totaal niet wat hij nog voor mij kon doen buiten luisteren.
Dat ik verpleegkundige ben en heel wat kennis in mijn hoofd heb zitten heeft voor mezelf geen voordeel gebracht, alle ziektebeelden kropen door mijn hoofd waar ik me elke moment van de dag mee diagnosticeerde. Ik was geen verpleegkundige meer, maar een patiënt. Onze kleine Oscar heeft in heel deze periode gelukkig niet alles mee gekregen van hoe ik mij voelde want bij hem deed ik steeds enorm mijn best mij te gedragen als de meest voorbeeldige mama. Maar laat ons stellen dat ik dat deed terwijl ik eigenlijk heel ongelukkig was en de weg helemaal kwijt was.
En toen ging het goed mis
Eind augustus zat ik ‘s avonds in de zetel wanneer ik plots het gevoel krijg dat ik niet meer kon ademen, ik google mijn symptomen en het eerste waarop ik uitkwam was ’longembolie, hoog risico bij kraamvrouwen’. Dit was voor mij voldoende om volledig in paniek te slaan en in mijn hoofd al een heel scenario te maken dat Oscar zonder mama zou opgroeien. Ik reed meteen naar spoed, werd meteen onthaald door een spoedarts die allerlei tests begon uit te voeren. Ik hing aan de monitor, hij werkte samen met een verpleegkundige en liet de verpleegkundige bloed afnemen,… Beide zeiden ze bitter weinig waardoor ik meteen dacht ‘ik wist het… het is echt heel mis nu’. Ik keek naar het scherm op de muur en zag dat mijn hartslag 178 slagen per minuut was, bloeddruk aan de hogere kant en een perfecte saturatie. Na alle tests gingen zowel de arts als de verpleegkundige buiten, zonder iets te zeggen. Na een minuut of tien kwam de spoedarts binnen, keek naar de monitor en pakte een stoel.
“78 slagen per minuut, dat is al heel wat anders dan 178 slagen per minuut. Mevrouw, ik heb net uw dossier even grondig gelezen en dat niemand u ooit gezegd heeft dat u een postnatale angststoornis hebt ontwikkeld met een randje hypochondrie is voor mij een raadsel”
De watervallen van Coo waren niets tegen de tranen die ik gelaten heb tijdens het uur lange gesprek met de spoedarts. Ik had eindelijk alle informatie gekregen dat ik nodig had om mijn leven weer op te pakken en mezelf te laten behandelen. Wat ben ik deze spoedarts dankbaar, nog steeds.
Mee leren leven
Het is een mentaal gevecht waar ik nog steeds dagelijks mee vecht maar een gevecht waar ik steeds de winnaar ben. Ik heb de touwtjes in handen en weet wanneer ik weer aan die bel moet trekken. Een angststoornis is absoluut niet gemakkelijk om mee te leven, het is verschrikkelijk zelfs maar het is iets dat nu een stukje van mij is. Een stukje dat ik heb ontwikkeld in het mama worden, een stukje dat me steeds alert houdt en waardoor ik mijn mentale welzijn als prioriteit aanschouw in elke rol die ik speel in het leven.
Na bijna 3 jaar als mama van Oscar en Ellie-June kan ik zeggen dat ik een gelukkige, enthousiaste, liefdevolle en hele goede mama ben voor mijn beide kindjes. Wat ik graag meegeef, is dat een goede vroedvrouw van essentieel belang is voor de opvolging na je bevalling, niet enkel voor de baby maar vooral ook voor jezelf. Belangrijk om te weten is dat de ene kraamperiode ook niet de andere is en dat wanneer je ooit een postnatale depressie of angststoornis ervaren hebt, je een hoog risico hebt dit te ontwikkelen in volgende zwangerschappen. Wees vooral niet bang om je klachten uit te spreken en trek tijdig aan de alarmbel. Ik kan het niet genoeg benadrukken dat hulp zoeken het allerbelangrijkste is, je staat er nooit alleen voor.
Hartelijk dank aan mama Shania voor het delen van haar verhaal. Ook jouw verhaal delen op onze mamablog? Dat kan. Stuur een mailtje naar info@ondermamas.be en wie weet featuren we jouw ervaring op onze website.
