Geschreven door mama Delphine
Mijn man en ik zijn al samen van toen we 15 jaar waren dus we hebben intussen tijd genoeg gehad om te dromen over de toekomst en onze verlangens met elkaar te bespreken. Zo hadden we besproken dat we allebei graag twee kindjes wouden maar eerst zouden trouwen. De eerste 6 maanden na ons trouwfeest kregen we ineens heel vaak de vraag van familie en vrienden wanneer wij aan kinderen zouden beginnen. We antwoordden dan ook heel eerlijk dat we liever eerst een huis zouden kopen.
Een aantal maanden later voelde ik plots die kinderwens wél, ik overviel mijn man Jochen hiermee en die had toch wat tijd nodig omdat hij zich nog niet meteen klaar voelde voor deze grote verantwoordelijkheid. Toen ik op een avond mijn pil nam zei hij met een grote lach op zijn gezicht: “Is dat wel nog nodig?”. De ochtend erop ging ik meteen naar de apotheker om foliumzuur en hoopte ik intussen geen bekenden tegen te komen. Ik wou dit toch al een tijdje nemen alvorens effectief te stoppen met de pil. Dus dit gaf ons nog wat bedenktijd. Niet dat we dit nog echt nodig hadden want met het einde van november betekende ook het einde van de pil en alcohol drinken.
Een spannend eindejaar
Met het nieuwe jaar zou ik normaal voor het eerst mijn regels krijgen na het stoppen met de pil. Maar 2 januari waren die er nog niet. Zou het al kunnen? Die zwangerschapstest die al enige tijd in de kast lag, moest er aan geloven… Negatief. Twee dagen later had ik nog steeds mijn regels niet. Werkte de test niet of deed ik hem te vroeg? Veel vragen gingen door ons hoofd in deze spannende tijd. Uiteindelijk kreeg ik met wat vertraging mijn regels.
Het mooiste Valentijnsgeschenk
De volgende maand zou ik normaal mijn regels op skireis hebben. Wetende dat mijn cyclus de vorige keer langer duurde, nam ik bewust geen test mee op skireis zodat ik zeker lang genoeg ging wachten en geen test zou verspillen. Toen we thuiskwamen heeft het nog een volle week geduurd voor ik eindelijk een zwangerschapstest deed. Ik was die dag al vroeg wakker en kon niet wachten om toch eens te testen. Met kriebels in de buik deed ik de test. Toen mijn timer enkele minuten later afging keek ik naar de test die deze keer een extra streepje aan gaf. Nog even de bijsluiter nagekeken. Positief dus! Vol ongeloof bekeek mijn man de test in mijn handen. Bijna niets wetende van baby’s en zwangerschap startte ons avontuur hier. Héééél cliché maar toevallig was het die vrijdag Valentijn. Niet dat we dit na al die jaren nog echt vierden maar toen ik die avond thuis kwam van mijn werk trof ik 3 rode roosjes op tafel. Ja ja 3, want voor we het goed en wel beseffen zijn we met 3!
Het grote nieuws delen met de familie
Na de bevestiging van onze zwangerschap door de gynaecoloog, wouden we dit nieuws al snel delen met onze ouders, broers en zussen. Maar hoe zullen we dit doen? Jochen kwam op het idee om een aantal zaken in een doosje te steken. We lieten slabbetjes borduren met kleine voetjes & de bevallingsmaand op. Daarbij zat er nog een fopspeen en een foto van de eerste echo.
Mijn ouders hadden al een klein vermoeden van mijn zwangerschap omdat ik al sinds november geen alcohol meer dronk. Maar de rest had geen flauw idee. Hun verbazing was dan ook groot toen ze in de doos geen geschenk of foto van ons huwelijk aantroffen maar een zwangerschapsaankondiging. Via gepersonaliseerde postkaartjes lichtten we onze vrienden in van de zwangerschap. Mijn beste vriendinnen kregen een echo opgestuurd zonder naam op, met op de keerzijde “rarara van wie?”.
Wordt het een jongen of een meisje?
Plots was daar corona, een vervelend beestje dat roet in onze plannen gooide. Ik moest alleen naar de gynaecoloog, en hoe zullen we het aan onze vrienden vertellen. Toch niet via facetime? Gelukkig kon Jochen mee op de eerste controle en op de grote controle van 20 weken. Toen ik alleen bij de gynaecoloog was kreeg ik plots de vraag of we het geslacht wouden weten. Curieus zoals ik ben, wou ik dit natuurlijk wel graag weten. We hadden totaal geen voorkeur want we zouden graag zowel een jongen als een meisje hebben. Dus het werd afwachten tot het resultaat van de NIP-test online kwam.
We besloten om het resultaat van de NIP-test toch te delen met familie en vrienden. Omwille van de coronamaatregelen gaven we een kleine gender reveal party met een zwarte ballon gevuld met kleurpoeder. Bij het ontploffen van de ballon kwam er roze poeder tevoorschijn, we krijgen een dochter! Dit tegen de verwachtingen in, want via de online babypoll van babygokje.nl dacht bijna iedereen dat het een jongen zou zijn. Voor de vriendinnendate had ik zelf een taart gemaakt om het geslacht te onthullen. Vol ongeduld moesten ze nog de hele avond wachten op het dessert. Maar hoezee, iedereen was heel blij voor ons, het wordt een meisje!
Wil jij mijn meter zijn? En jij ook?
Bij onze mini-reveal-party’s vroegen we ook meter/peter. Of in ons geval 2 meters. Waarom 2 meters? Dit was een keuze die ons zwaar lag. We wouden kiezen voor familie en niet voor vrienden want die waren al onze getuigen op ons trouwfeest. Beide meters waren super vereerd dat we hen kozen en waren heel blij toen ze een dekentje kregen met een boodschap op: “Mijn meter is de beste!”.
Zwangerschapskwaaltjes, moi?
Op 6 maanden moest ik verplicht stoppen met werken. Al ging ik gerust nog een maand doorgewerkt hebben. Ik had namelijk een super zwangerschap. Ik ga niet zeggen dat ik geen kwaaltjes heb gehad maar wel heel miniem. Ik had last van het “legemaagsyndroom” zoals mijn gynaecoloog omschreef. Telkens als ik een lege maag had of honger kreeg, voelde ik me misselijk. Heel eenvoudig opgelost door vlug een tussendoortje te eten. Verder had ik ’s avonds vaak een afkeer van warm eten of vlees. Na 3 maanden was dit gelukkig allemaal achter de rug.
Namen kiezen
Ik ben niet zo een doorsnee mama die al van 10-jarige leeftijd weet hoe ik mijn zoon/dochter wil noemen. Wel had ik een uitgesproken mening over wat ik wel en niet mooi vond. Dus ik ging online zoeken en goot al de mooie babynamen in een lijstje waar we dan samen onze favorietjes uit kozen. Ik ben best creatief en zocht zelf inspiratie voor een geboortekaartje, in overleg met Jochen en met de drukker kwam dit ook tot stand. Ik maakte de doopsuiker helemaal zelf en presenteerde die op een trein die ook voor mijn man’s geboorte gebruikt werd, lekker nostalgisch!
Daar komt ons spruitje!
Op 24 weken lag onze kleine baby al gedraaid met haar hoofde naar beneden. Super, mooi op tijd dachten we. Aan 28 weken ging ze koppig doen en was ze terug gedraaid in stuit. Dit bleef ook zo. Manueel draaien was niet mogelijk door de navelstreng. Dus werd een keizersnede gepland op 6 oktober.
Zo gepland zo gedaan. Op 6 oktober stonden wij om 7u gepakt en gezakt op de materniteit voor ons weekje op “hotel” want Jochen kon er blijven slapen en bezoek mocht niet. Om 7u45 werd ik meegenomen naar het operatiekwartier voor mijn keizersnede. Ik kreeg een epidurale en om 8u30 stipt werd onze dochter Laurine geboren. Een schatje van 3,212kg en 48,5cm.
Dan ging alles heel snel maar ook heel traag. Ik kreeg ons dochtertje heel kort te zien en daarna ging ze mee met papa en de kinderarts voor controle. Ik werd gehecht aan mijn wonde en moest daarna op de recovery liggen wachten. Geen besef van tijd en hoe het met papa en dochter is. Die hebben ze uiteindelijk een half uur alleen gelaten op de materniteit alvorens de vroedvrouw bij mij kwam op recovery om Laurine aan de borst te leggen. Bij de tweede borst liet ze me alleen.
“Woow, de vroedvrouw laat mij alleen, en nu? Wat als ze stopt met drinken? Als ze weent of als er iets is? Grote paniek! Maar gelukkig verliep alles goed.”
Mama Delphine
Trial and error
Na 4 dagen ziekenhuis waren we klaar om naar huis te gaan. Na veel facetimen konden onze ouders eindelijk op bezoek komen. De dag nadien kwam de vroedvrouw nog langs omdat Laurine steeds in slaap viel tijdens de voeding en omdat ze nog niet genoeg bijgekomen was. Borstvoeding geven werd voor mij ook steeds meer een opgave. Altijd koud hebben, je borsten ontbloten voor ruime tijd, tepelhoedjes erop. Ik deed het niet graag. Ze stelde voor om voor Laurine en mijzelf eens te proberen 1 flesje per dag te geven om te zien hoe dit gaat. Wat een verademing was dat eerste flesje. Ze dronk haar flesje helemaal leeg en bleef de hele tijd wakker! Geen anderhalf uur aan de borst maar een kwartier met een flesje. Dit ging zo goed dat ik besloot af te bouwen. Sinds de start van de fles schoot haar gewicht ook de hoogte in!
We hebben zoveel geluk met onze gezonde, vrolijke en flinke dochter. Maar zoals elke ouder is het soms trial en error. Zoeken tot wat het allerbeste is voor jouw kind, want dat is toch wat elke ouder wil?
Hartelijk dank mama Delphine voor het delen van jouw verhaal! Ook jouw verhaal delen op onze mamablog? Dat kan. Stuur een mailtje naar info@ondermamas.be en wie weet featuren we jouw ervaring op www.ondermamas.be
