Geschreven door mama Chiara
De harde waarheid
Toen mijn man en ik in ons fertiliteitstraject zaten was ik op zoek naar boeken en naar verhalen van andere ouders die de rauwe waarheid van dergelijk traject weergaven om mij zo minder alleen te voelen. Daarom wil ik dit verhaal vandaag delen, om andere mama’s en papa’s een hart onder de riem te steken. Want mijn gedachten gaan nog vaak terug naar deze periode: de wachtzaal vol lotgenoten, de bemoedigende blikken, de vele onderzoeken, de onmacht, de wanhoop, de twijfel en alle tranen… een onvergetelijke periode.
Is er iets mis met mijn lichaam?
Ons verhaal begint in september 2016, we waren net getrouwd en helemaal klaar voor de volgende stap. In september leek er nog niets aan de hand want ik werd nog gewoon ongesteld. In oktober werd ik niet ongesteld dus deden we een test maar die bleek negatief. Eind december begon ik toch aan te voelen dat er iets niet correct was dus maakte ik een eerste afspraak bij de gynaecoloog. Daar werd voor het eerst gesproken van Polycysteus Ovarieel Syndroom, PCOS is een hormonale afwijking waarbij je een teveel aan mannelijke hormonen hebt waardoor de eisprong uitblijft en er dus geen menstruatie volgt.
Ik kreeg een voorschrift voor pilletjes en de dokter garandeerde mij dat het daarmee wel zou lukken. Helaas veranderde ik in een monster. Ik werd boos om het minste, kwam kilo’s bij en ik kon de huilbuien niet meer tellen. Na 3 maanden proberen zonder resultaat, zei mijn gynaecoloog dat het tijd was om mij door te verwijzen naar een specialist.
Hulp van een specialist
Wij kozen toen voor de arts die ons werd aangeraden en zij stelde voor om een ovariële drilling te doen. Hierbij maken ze gaatjes in de wand van je eierstok om zo alsnog een ovulatie te verkrijgen. Vervolgens moest ik starten met spuiten zetten om een eisprong op te wekken. De eerste keer heb ik wel een half uur naar mijn buik zitten staren en had ik achteraf een grote blauwe plek. Jammer genoeg begreep ik later dat oefening kunst baart.
De volgende maand deden we een poging met hormooninjecties. Hetzelfde principe maar nu met spuitjes in plaats van pilletjes. Ik kreeg een pen mee naar huis met de nodige instructies en daar gingen we… Wederom had dit amper resultaat. Wij waren bijna opgelucht toen er voor de eerste keer het woord IVF viel. Ja! Nu zou het wel lukken.
Na weken hormonen spuiten had ik amper 3 follikels. Het was tijd voor de pick-up, een chirurgische procedure voor het bekomen van eicellen uit de follikels van de eierstokken. Uiteindelijk bleken er 2 eicellen bevrucht te zijn via ICSI. Bij ICSI kiest de laborant 1 volgroeide eicel en 1 zaadcel en doet de bevruchting. Het verschil met IVF is dat daar de zaadcellen zelf bepalen welke de eicel binnendringt. De piste van IVF werd gelaten voor wat het was aangezien we zo een pover resultaat hadden.
Slechts één driedaagse embryo had het overleefd en werd terug geplaatst. Na 12 dagen mochten we bloed laten trekken voor een zwangerschapstest. Nog voor we deze test lieten doen wisten we al dat het niet gelukt was. Dus deden we een nieuwe poging waarbij ik werkelijk weken hormonen aan het spuiten was op alle mogelijke plaatsen: in de auto, in het sportpaleis, op het toilet, op het werk, … maar mijn eicellen wouden hier maar niet op reageren.
Op naar de fertiliteitskliniek
Ondertussen waren we al bijna 1,5 jaar aan het aanmodderen zonder resultaat. Op dat moment hebben we onmiddellijk een afspraak gemaakt in een fertiliteitskliniek in Brussel en mochten we relatief snel langskomen. Het werd voor mij intussen ook duidelijk dat psychologische hulp welkom was om het allemaal van me af te kunnen praten dus maakte ik een afspraak met een psychotherapeute.
In het ziekenhuis hadden we een afspraak bij een professor en hij liet onmiddellijk alle eerdere testen opnieuw uitvoeren. Volgens de informatie die hij had doorgekregen werd ik enorm hoog ingeschaald voor PCOS. De professor zei dat we ons geen zorgen moesten maken en dat we deze zomer nog zwanger zouden zijn. Hij had hiervoor een nieuwe ingreep ontwikkeld genaamd In Vitro Maturatie (IVM) en hiervoor kwam ik gelukkig in aanmerking. Bij IVM krijg je hoge dosissen hormonen waarbij het de bedoeling is om zo veel mogelijk eicellen te laten groeien tot 10 mm. Bij de pick-up worden deze allemaal opgehaald en dan in een soort van broeikas gestoken zodat deze kunnen groeien tot volwaardige eicellen van 20 mm. Nadien worden deze dan bevrucht via ICSI. Hier bleken uiteindelijk 5 driedaagse embryo’s uit voortgekomen zijn.
Een zaal vol lotgenoten
Keer op keer, de tripjes naar het ziekenhuis. Je zit daar telkens in een bomvolle zaal met lotgenoten, mensen die je de maand erop terugzag en waardoor je direct wist, ook daar is het weer niet gelukt. Een wachtzaal waar een muur vol foto’s hangt van kindjes die er gekomen zijn na de jarenlange strijd van hun ouders, om je een hart onder de riem te steken. De ene keer prikte het om naar de foto’s te kijken en andere keren haalde je er zo veel extra kracht, energie en doorzettingsvermogen uit.
Na de 5e terugplaatsing bleek ik zwanger en vierde ik op mijn verjaardag dat ik 8 zwanger was. Enkele dagen later begon ik echter bloed te verliezen. Net toen ik me wou opfrissen om naar spoed te vertrekken voor een extra controle ben ik het vruchtje verloren. Weg hoop, weg euforie, weg droom. Wat had ik verkeerd gedaan? Waarom was het ons niet gegund? De volgende dag ben ik gewoon gaan werken, alsof er niets aan de hand was. En daar ben ik dan echt gecrasht.
Heeft het nog zin?
We hebben een nieuwe afspraak gemaakt bij de prof en ik toen letterlijk gevraagd of het nog zin had om verder te gaan. We waren nu 2 jaar bezig en het begon enorm door te wegen, op ons als mens, op onze relatie, op onze band met anderen. De dokter zei dat hij het nog een laatste keer met IVF wilde proberen.
De andere medicatie voor IVF sloeg aan en door alle kilo’s die ik de afgelopen 2 jaar was bijgekomen leek ik plots 4/5 maand zwanger. Na deze pick-up hadden we een top resultaat van 5 vijfdaagse embryo’s. Na mijn in totaal 7e terugplaatsing, bleek ik terug zwanger en was er geen vuiltje aan de lucht. Maar opnieuw kreeg ik een miskraam op 7 weken.
Eindelijk Z-W-A-N-G-E-R!
Voor mijn man was het toen genoeg geweest en ook onze arts verplichtte mij toen om rust te nemen. In juni 2019 mochten we opnieuw langskomen voor de volgende terugplaatsing. Op de 57e huwelijksverjaardag van mijn grootouders deed ik een nieuwe test, ik was ZWANGER. Tot 12 weken ben ik in behandeling gebleven in het ziekenhuis, want de angst dat het opnieuw zou mislopen was zo enorm groot.
Na bijna 3 jaar, 8 terugplaatsingen, 2 operaties, 2 miskramen, 100’den spuiten en ontelbare tranen later was het gelukt! We waren niet enkel zwanger, maar we hadden het gehaald, als mens als koppel. Fertiliteit is eenzaam, sober en zwaar. Ik hoop door het delen van dit verhaal een beetje te kunnen bijdragen aan het doorbreken van het taboe.
Als we terugkijken op deze hele rollercoaster, is het absoluut het allerzwaarste wat we ooit gedaan hebben. Lichamelijk & mentaal zijn we tot het uiterste gegaan. Maar we hebben ook zoveel lessen geleerd, hoe sterk we zijn als koppel, hoe sterk we zijn als persoon. Het is het allemaal waard geweest maar ik zou het niet opnieuw doen. Als we een tweede kind willen moet ik enkel een terugplaatsing ondergaan aangezien we nog enkele kleintjes in de diepvries hebben. Maar voor ons is eentje voldoende.
Hartelijk dank mama Chiara voor het delen van jouw verhaal! Ook jouw verhaal delen op onze mamablog? Dat kan. Stuur een mailtje naar info@ondermamas.be en wie weet featuren we jouw ervaring op www.ondermamas.be
