Geschreven door mama Sharon
Eind mei beslisten we om opnieuw te stoppen met de pil om voor nog een klein wondertje van ons twee te gaan. Na ons prachtig 2-jarig zoontje, Lewis, en een miskraam te hebben gehad in december, begonnen we met een klein hartje aan dit zwangerschapsavontuur. We wouden niet veel tijd tussen de geboorte van onze kindjes dus kozen we ervoor om de natuur zijn gang te laten gaan.
De volgende maand kreeg ik mijn regels twee keer. Ik vond het raar maar dacht dat het de uitwerking van de pil zou zijn. Het zal wel opnieuw een aantal maanden duren zoals bij onze eerste zwangerschap, dacht ik. Een paar weken later voelde ik ineens wat steken aan de linkerkant van mijn onderbuik. Ja hoor, die steken herkende ik, mijn eisprong! Ik heb het geluk dat ik een van de vrouwen ben die haar eisprong heel goed kan voelen. De weken die daarop volgden, waren heel spannend. Ik besloot ook heel snel om een zwangerschapstest te doen. De test lukte meteen maar het positieve streepje was precies maar heel licht te zien? Ik stuurde nog een foto naar mijn beste vriendin en zij zag toch precies ook een streepje. Mijn vriend was nog niet enthousiast want hij zag het resultaat niet.
Het grote nieuws
Ik besloot om het even zo te laten en ging samen met mijn vriend, zoontje en schoonouders op vakantie naar zee. Daar besloot ik op een ochtend om opnieuw 2 zwangerschapstesten te doen. Ik begon met de zwangerschapstest van het Kruidvat en zag die meteen positief worden. Meteen erna nam ik de test van Clearblue en ja hoor, ook die gaf positief aan!
“Ik ging stilletjes terug bij mijn man liggen en maakte hem zachtjes wakker: “je wordt opnieuw papa”.”
Mama Sharon
We wouden het eerst graag stil houden dat we zwanger waren maar die avond zagen we ook nog mijn vriend zijn oma en voor we het wisten vertelden we dat we die ochtend een positieve zwangerschapstest in ons handen hadden. We vroegen om het zeker stil te houden omdat we bij onze vorige zwangerschap een miskraam hadden op 10 weken. Diezelfde week vertelde ik aan mijn mama dat ik zwanger was en de week erop aan mijn vader.
Normaal zou ik meteen moeten stoppen met werken van zodra ik wist dat ik zwanger was omdat ik vrij zwaar beroep uitoefen. Ik wou deze keer echter niet stoppen omdat ik bang was dat het terug verkeerd zou gaan zoals bij mijn miskraam en dat ik dan na een aantal weken al terug zou moeten keren. Ik bleef dus gewoon doen wat ik ervoor deed maar vertelde het wel aan twee collega’s die hun mond konden houden. Zij hielpen me dan ook met zware dingen heffen.
De eerste echo
Vol spanning gingen mijn vriend en ik samen naar de eerste echo en ja, we zagen onze kleine regenboogbaby, met een hartslag! We waren super blij maar vroegen nog eens voor de zekerheid of we al op 2 weken of pas na 4 weken terug moesten komen, gezien mijn vorige miskraam. De uitgerekende datum was één dag na mijn mama haar verjaardag. Natuurlijk was zij dolenthousiast!
Echo na 12 weken
Op de echo van 12 weken zag alles er terug super uit. Hartslag goed, onze kleine garnaal was terug goed gegroeid en de NIP-test werd afgenomen. Intussen had ik een functioneringsgesprek op het werk en vertelde ik dat we opnieuw in verwachting waren van een kindje en dat ik 12 weken ver was. Het was meteen ook de laatste dag dat ik werkte.
Bekendmaking op mijn verjaardag
It’s my birthday! Mijn vriend moest die dag niet gaan werken en onze zoon kon niet naar de crèche omdat hij 38 graden koorts had, maar hij was nog steeds goedlachs zoals anders. We besloten dan om een foto te maken van ons zoontje Lewis en online te plaatsen om onze zwangerschap aan te kondigen. Onze zoon snapte er niks van: zijn die nu helemaal zot geworden? Ballonnen, confetti en een leuk doosje?
Ik plaatste de foto op social media en we kregen van iedereen felicitaties.
NIP-test
Elke dag keek ik of de uitslag van de NIP-test al binnen was. Toen die er dan ook effectief was, keek ik eerst of alles wel goed was met ons kleintje en ja hoor, ze was op alles geslaagd! Super blij deed ik de geslachtsbrief open.
“Lees ik dat nu goed? Een meisje? Krijgen wij een meisje? Ik kon dit niet verzwijgen dus ik belde meteen naar mijn vriend om de uitslag te vertellen.”
Mama Sharon
Wat een mooi nieuws was dit na de geboorte van onze zoon.
Yay, feest!
D-day: we organiseerden een gender reveal in beperkte kring. De helft van de aanwezigen koos een jongen en de andere helft een meisje. We hadden een grote zwarte ballon voorzien die gevuld was met roze confetti en ballonnen. Iedereen klaar? Camera klaar? 1,2,3, … gejuich van iedereen, want we krijgen een dochter!
We besloten om voor onze dochter twee meters te kiezen. De ene vroeg ik met een kaars en de andere met een glaasje bubbels waarop stond: “wil jij mijn meter worden?”.
Het geboortekaartje en doopsuiker vond ik al snel online. De verpakking is roze met goud en zouden we zelf in elkaar steken. De naam voor onze kleine pruts hebben we al sinds een paar maanden. We wouden ook een naam van 5 letters die net zoals bij onze zoon Lewis begint met een L. Net als onze hond Lize en ons konijn Lotje.
Afspraak bij de gynaecoloog
Door corona mocht mijn partner niet langer mee naar de afspraken bij de gynaecoloog. Ik zag dit helemaal niet zitten omdat ik bij mijn vorige zwangerschap ook eens alleen naar de gynaecoloog ging en toen te horen kreeg dat ik ons kindje verloren was. Met een bang hartje ging ik naar de afspraak, gelukkig was er niks aan de hand en deed onze kleine spruit het fantastisch. Om de 4 weken ga ik naar de gynaecoloog en film ik alle echo’s voor mijn vriend, de twee meters en onze ouders. We zien elkaar niet veel door corona dus echt zwanger hebben ze me niet gezien.
Ik ben nu 34 weken zwanger en ik kijk enorm uit naar de komst van ons meisje, ik geniet van de rust als mijn zoontje naar de crèche is. Het is niet dat ik hem niet thuis wil houden maar zo heb ik rust en kan hij blijven spelen en leren met andere kindjes want dat doet hij heel graag! We staan ’s morgens rustig op en vertrekken op ons gemakje naar de crèche, om 15u30 haal ik hem terug op dus hij is daar iets langer dan een halve dag. Hij kijkt ook niet meer om als ik hem afzet. Ik laat ons meisje ondertussen nog rustig haar gangetje gaan in mijn buik en kijk er enorm naar uit om haar bij ons hebben.
Hartelijk dank mama Sharon voor het delen van jouw verhaal! Ook jouw verhaal delen op onze mamablog? Dat kan. Stuur een mailtje naar info@ondermamas.be en wie weet featuren we jouw ervaring op www.ondermamas.be
