Een tijdje geleden deelde ik ons eerste zwangerschapsverhaal via Onder mama´s en wat deed dat deugd om het allemaal van mij af te kunnen schrijven. Zwanger worden ging bij mij niet helemaal vanzelf en daarover kunnen schrijven heeft mij daadwerkelijk geholpen! Nu, kan je hier het vervolg lezen, hoe het verliep om zwanger te worden van ons tweede kindje want onze kinderwens was ook voor een tweede kind heel groot.
Het startschot
Eind april werd er beslist om dan toch over te stappen naar IVF en ik kan je vertellen dat die beslissing niet licht genomen is. Maar het is er gelukkig wel eentje waar we voor de volle 100% achter staan.
Het traject kon onmiddellijk gestart worden en tot mijn grote spijt betekende dit dat ik eerst een volledige cyclus terug aan de pil moest om alles stil te leggen. Dit was zo moeilijk voor ons! We wilde gewoon zwanger worden maar toch moest ik eerst die vervloekte pil nemen.
mama Esther
Na 3 weken werd er terug een echo gedaan en bloed genomen. Alles was goed en op dat moment kregen we groen licht om te beginnen met de inspuitingen. Voor mij was dit een grote drempel die ik over moest om die spuiten bij mezelf te zetten, ook al zet ik ze dagelijks bij mijn patiënten. Maar zo gezegd, zo gedaan. Elke avond een inspuiting rond hetzelfde uur. Door de toenemende druk in mijn buik, de vele autoritten naar Leuven en ondertussen de zorg voor ons dochtertje die nog eens ziek werd, was het allemaal niet gemakkelijk maar toch deden we het.
Een teleurstellende pick-up
Vrijdag drie juni, een dag die ik nooit meer zal vergeten, de dag van de pick-up. Dochtertje snel afgezet bij omi en opi en wij richting Leuven. We gingen met een hoop zenuwen naar binnen maar gelukkig werden we al snel gerustgesteld door de lieve vroedvrouwen en de arts die de procedure zou uitvoeren. Het was enkel nog even wachten op de anesthesist. Ondanks het roesje heeft hij nog een aantal keer wat moeten bijgeven omdat het voor mij toch wel pijnlijk aanvoelde. Nadat de pick-up achter de rug was, moest ik bekomen en wachten op de arts en de laborant.
Niet veel later kregen we onze eerste domper. Van de 14 follikels waren er maar 4 goede eicellen. Hoe dit kwam? Dat wisten ze zelf niet, de arts was zelf ook zichtbaar teleurgesteld. Ze gingen twee eicellen bevruchten met de IVF-procedure en twee met de ICSI-procedure.
“Op zaterdag ochtend belde het labo met het nieuws dat er momenteel nog geen enkel eicel was beginnen delen maar dat ze dit verder gingen opvolgen. Volledig van slag ben ik toch nog gaan winkelen met mijn schoonmama en schoonzus waar ik enorm veel steun van krijg. Het hielp wel om even mijn hoofd helemaal leeg te maken.”
Mama Esther
Het lichtpunt
Zondag gingen we op familiebezoek bij mijn man zijn grootvader. Terwijl we daar waren, kregen we terug telefoon van Leuven. Mijn hart brak bij het zien van het telefoonnummer. Maar in plaats van slecht nieuws kregen we te horen dat er dan toch laattijdig 2 eicelletjes waren beginnen te delen. Onze vreugde kon niet op. Het was ons dan toch gegund.
Omdat er maar twee eicelletjes op de goede weg waren, werd de terugplaatsing gepland op dag drie en niet op dag vijf. We gingen terug naar Leuven voor de terugplaatsing. Ze zouden het beste eitje van de twee eicelletjes terugplaatsen en daarna was het weer bang afwachten. Het waren twee superlange weken waar alles wat je voelt je laat twijfelen. Ergens wil je hopen maar diep vanbinnen durf je niet. Ik was zo bang om teleurgesteld te worden.
En plots is de dag die alles betekende daar, de bloedafname. Opnieuw stonden we met een bang hartje te wachten aan de telefoon. Op het moment dat we bij mijn schoonouders waren, kregen we het telefoontje. Ik zonderde mij snel af en met een angstige stem nam ik op.
Ons wonder
De vroedvrouw belde met het nieuws, het nieuws dat we zo graag wilden de horen. Wij waren eindelijk zwanger! Ik vroeg wel vijf keer aan de vroedvrouw of ze zich niet vergiste. Maar elke keer bevestigde ze de zwangerschap en elke keer klonken haar woorden als muziek in mijn oren. Ons dochtertje zal zich eindelijk een grote zus kunnen noemen.
De week erna moest ik nog eens langsgaan voor een extra uitgebreid labo maar ook dat bleek heel goed te zijn en de waarden waren zelfs goed gestegen. Onmiddellijk werd de afspraak voor de eerste echo vastgelegd omdat ik deze nog in Leuven zou doen en daarna keerde ik terug naar mijn eigen gynaecoloog.
“Elke kwaaltje, elk pijntje geeft me nog enorm veel angst, angst dat het toch nog misloopt maar aangezien de misselijkheid goed aanwezig is, komt het wel goed denk ik. We hadden nooit durven hopen dat onze eerste poging zo zou uitdraaien. De eerste echo was perfect en ook de tweede die we zonet hebben gehad was dik oké. Ons tweede wondertje is al even beweeglijk zoals ons eerste. We kunnen niet wachten tot ons gezinnetje eindelijk compleet zal zijn!”
Mama Esther
Hartelijk dank aan mama Esther voor het delen van haar verhaal. Ook jouw verhaal delen op onze mamablog? Dat kan. Stuur een mailtje naar info@ondermamas.be en wie weet featuren we jouw ervaring op onze website.
