Home » Mamablog » Mamablog: mijn droom als wensmama werd eindelijk werkelijkheid met ICSI

Mamablog: mijn droom als wensmama werd eindelijk werkelijkheid met ICSI

Geschreven door mama Marlies

Ik had in het begin in mijn relatie al vermeld aan mijn vriend dat ik héél graag mama wou worden. Zelf kom ik niet uit een liefdevol en goed nestje en daarom droomde ik ervan om mijn kinderen te laten voelen dat het ook anders kan. Ik had liefde in overvloed dat ik graag aan een kindje wou geven. Een kleine versie van mezelf om al mijn aandacht en gevoel aan te kunnen geven. Ons kinderwenstraject begon in 2018, toen we beslisten om te stoppen met mijn anticonceptiepil om zwanger te worden. We begonnen met een positieve mindset, maar naarmate de maanden vorderden werd de teleurstelling enkel groter toen ik keer op keer mijn maandstonden kreeg.

Niet natuurlijk zwanger worden

Toen wij na 1 jaar nog steeds niet zwanger waren, hebben wij een onderzoek laten uitvoeren bij de gynaecoloog en nadien bij een fertiliteitsarts. We kregen het verdict dat natuurlijk zwanger worden voor ons niet mogelijk was. Er werd bij mijn vriend geconstateerd dat hij een spatader had die ervoor zorgde dat de temperatuur te hoog was voor zijn zaadcellen om te overleven. Hij moest zich laten opereren zodat hij er later geen last van zou hebben en om ons de beste kans te geven op een kindje. Het was ook de eerste keer dat we het begrip ICSI aan ons werd uitgelegd. Alsof de ene rollercoaster van het natuurlijk zwanger worden nog niet groot genoeg was, werden wij gedropt in een medische wereld die draaide rond ICSI, een gespecialiseerde vorm van een IVF-behandeling waarbij één zaadcel met een ultrafijne naald in een eicel wordt gebracht.

De start van ons fertiliteitstraject

Terwijl de tranen over mijn wangen bleven rollen en ik in mijn eigen wereld vertoefde, bleef de dokter al de medische termen uitleggen van het begrip ICSI. Van het gesprek zelf kan ik mij nog weinig herinneren, alleen dat ze vroegen wanneer we eraan wouden beginnen. Het enige woord dat ik kon uitbrengen was ‘nu’. Daar stonden we dan, voor de deur van de fertiliteitsarts. Ik die maar bleef wenen en geen woord over mijn lippen kreeg, en mijn vriend met een kaartje in de hand voor zijn afspraak van de operatie. Allebei verdwaasd door de wervelwind die we net over ons heen gekregen hadden.

Een paar dagen nadien werd mijn vriend geopereerd en konden wij starten met de eerste ronde van ICSI. Het enige waar ik het enorm moeilijk mee had, was het zetten van de spuiten in mijn buik. Ik had de keuze of ik ze zelf wou zetten of dat ik iemand zou vragen van de thuisverpleging om dit te komen doen. Met de gedachte ‘ik zal er mij wel over kunnen zetten’ ging ik mijn eigen spuiten zetten. Een moedige beslissing voor iemand die bang is van naalden, toch? Over de eerste spuit heb ik maar liefst 1 uur gedaan. In de ene hand een deel buik, in de andere hand de spuit, en uit mijn ogen kwamen er niets anders dan tranen. Maar goed, we waren vertrokken.

Na 2 weken intensief spuiten zetten, kregen we een eerste echo. Hierop was te zien dat er zich 14 eitjes gevormd hadden en klaar waren om opgepikt te worden. Een paar dagen nadien mocht ik naar het ziekenhuis om mijn eitjes te laten oogsten. Mijn eerste operatie en meteen onder volledige narcose, het huilen stond mij eerder nabij dan het lachen. Van de 14 eitjes waren er 4 goede en kon er eentje teruggeplaatst worden. De 2 weken die volgden waren een ramp, er gingen zoveel gevoelens door me heen: ik was zenuwachtig om te weten of het gelukt was, boos omdat ik ondertussen verging van de pijn, verdrietig omdat het niet natuurlijk ging en blij dat het eventueel op deze manier wel zou lukken. Ik moest niet wachten op mijn volgende afspraak want een paar dagen ervoor kwamen mijn maandstonden door. Opnieuw niet zwanger, de teleurstelling was enorm.
Ik had voor mezelf uitgemaakt dat ik een paar maanden rust wou. Aangezien ik geen eitjes meer in de vriezer had, betekende dat ik volledig opnieuw moest beginnen met het hele ICSI proces en dat zag ik even niet zitten. Een paar maand later besliste ik dan om opnieuw te starten. Ondertussen was ik in mijn omgeving niet meer de enige met een kinderwens die moeilijk zwanger raakte en had ik iemand bij wie ik mijn hart kon luchten. Aangezien we beide op het moment startten met ons ICSI traject, hadden we heel veel steun aan elkaar.

Zou het dan toch?

Opnieuw werd er maar 1 goed eitje teruggeplaatst en geen ingevroren. De dagen erop werd ik steeds emotioneler, kreeg ik pijn aan de borsten, kreeg ik last van acne waardoor ik dacht dat het eindelijk zover was, ben ik eindelijk zwanger? Om dan na een paar dagen opnieuw teleurgesteld te worden door een plotse, hevige bloeding die ik nooit eerder had gehad. Na controle werd vermeld dat het zich eerst had ingenesteld om zichzelf nadien af te breken. Mijn gedachten waren intussen helemaal niet zo positief meer, het ging door mijn hoofd dat kinderen mij helemaal niet gegund waren en dat ik toch geen goede mama zou zijn. Een paar dagen later kreeg ik een bericht van de vrouw met wie ik samen gestart was aan het fertiliteitstraject. Ze was meteen zwanger en had nog 6 eitjes in de vriezer. Waarom lukte het voor haar wel meteen om zwanger te worden en voor mij niet? Met de wijnfles in de hand en de muziek bonkend door de straat ben ik de nacht ingegaan. Ik had het opgegeven en wou niet meer verder doen met ons fertiliteitstraject. De hele wereld kon de pot op.

wensmama zwanger worden ivf icsi fertiliteitstraject gelukt

Ik geef het nog één kans

De maanden nadien was maar één ding belangrijk, mezelf. Ik nam de tijd die ik nodig had om te herstellen, te genezen en mezelf terug graag te zien. Ik moest met mezelf kunnen leven dat ik nooit als mama door het leven zou gaan. Tot mijn collega zei dat het tijd was om een beslissing te nemen, het is nu of nooit. Ik moest het van hem nog één kans geven, nadien zou ik wel nog zien. Na overleg met mijn vriend gingen we er opnieuw voor dus startten we een aantal maanden later opnieuw met 6 goede eitjes, waarvan er 3 overbleven en de beste teruggeplaatst kreeg. De 2 volgende weken heb ik eigenlijk nergens op gelet. Ik deed alles om mijn gedachten te verzetten en nog steeds van het leven te profiteren. Mijn bloed werd geprikt en de dag nadien kreeg ik het onvergetelijke nieuws van de dokter “het is een voorzichtige proficiat maar het is een proficiat”. Opnieuw gingen alle emoties door me heen: blijdschap, angst, boos, verwonderd… Eindelijk zwanger! Ik moest mijn collega gelijk geven want de 3de keer was duidelijk de goede keer en vertelde aan mijn vriend dat het zover was. Na een mooie zwangerschap en 9 lange maanden ben ik in oktober bevallen van een mooie en gezonde dochter Lilly-Mae.

“Ik heb mijn zwangerschap nooit aangekondigd, omdat ik me nog steeds heel goed kan herinneren hoe ik mij voelde als ik opnieuw iemand zag zwanger worden. Dat verdriet en die vreselijke momenten wilde ik aan geen enkele wensouder bezorgen.”

Mama Marlies

Blijf erover praten

Ik kreeg niet van iedereen begrip inzake ons fertiliteitstraject, ik kon terecht bij mijn collega’s en bij 1 vriendin. Dit proces is niet makkelijk en is een rollercoaster, maar het blijft wel belangrijk om te kunnen praten met je partner, vriendin, zus, broer of familielid. Een onvervulde kinderwens vraagt mentaal, fysiek, psychologisch… alles van jou. Maar op het einde, is het dit meer dan waard. Of ik het opnieuw zal doen, dat valt nog te zien. Maar ik heb alvast nog 1 eitje in de vriezer zitten dus wie weet 😉.

wensmama zwanger worden ivf icsi fertiliteitstraject gelukt

Ik had mij alvast geen beter eerste kindje kunnen voorstellen. Lilly-Mae is voor mij in vele opzichten een godsgeschenk. De liefde die ik voel voor dat kleine mensje is niet te beschrijven. Ze heeft mij laten groeien als persoon, als volwassene, als mama. Ook al zijn de dagen soms vermoeiend en slopend door krampjes of slaapregressie, het is het allemaal mééér dan waard. Trots op mijn dochter ben ik al, ik hoop alleen dat ik haar trots kan maken dat ik haar mama ben.


Hartelijk dank mama Marlies voor het delen van jouw verhaal! Ook jouw verhaal delen op onze mamablog? Dat kan. Stuur een mailtje naar info@ondermamas.be en wie weet featuren we jouw ervaring op www.ondermamas.be



Deel deze post