Iets langer dan twee jaar geleden heb ik een stukje van mezelf gevonden waarin ik mij helemaal kan verliezen: het mama-zijn. Voor mij betekent dit vooral vertragen, tijd nemen om ons te verwonderen aan het dagdagelijkse en oefenen in het samen zijn. Ik voel me geen moment meer alleen sinds ik mama ben geworden. Ook al ben ik niet constant fysiek aanwezig bij mijn kindjes, de emotionele verbondenheid is altijd voelbaar.
De kracht van verbondenheid
Sommige ouders worden verstikt door het enorme verantwoordelijkheidsgevoel of hunkeren naar wat ‘me-time’, ik kan maar niet genoeg krijgen van die ‘us-time’. Het lijkt bijna een soort van verslaving geworden waarbij al de rest vergrijst in vergelijking met het verlangen om bij mijn gezin te zijn. En ik had nooit gedacht dat ik die mama zou zijn!
Genieten van de kleine momenten
Het zorgt voor ontelbaar zalige momenten. Elke dag opnieuw met mijn peuter naar de eenden en de ganzen in de straat gaan kijken, elke dag opnieuw verwonderd dat vingertje in de lucht als ze ‘lawaai’ maken, elke dag opnieuw zingen van ‘alle eendjes zwemmen in het water’. Of met mijn baby op mijn arm genieten van de wind die ze door haar haartjes voelt of de zon op haar snoetje. Ik vind het heerlijk om alles opnieuw te mogen ontdekken samen met hen! Ik hoef niet de volledige dierentuin gezien te hebben als het springen in de plasjes onderweg leuker is op dat moment.
“Het voelt zó goed om niet alles te hoeven plannen tot op de minuut en te genieten van het moment. Ik kan alvast een mindfulness cursus uitsparen, mijn kinderen tonen hierin de weg!” – Femke
Uitdagingen en obstakels
Natuurlijk zijn er ook momenten waarop het samenzijn wat moeilijker loopt, waarin we ergens op tijd dienen te zijn of waarbij ik moe ben en wil slapen in plaats van een flesje te geven. Frustraties (hallo peuterpuberteit!) of machteloosheid (hallo darmkrampjes!) die de kop opsteken. De strijd met de partner om als eerste even op het gemak naar het toilet te kunnen gaan als we thuiskomen. Het lukt ons meestal om dit als hobbels op onze weg te zien, om deze samen te kunnen overwinnen en een enorme fierheid te voelen.
De onverwachte strijd
Tegelijk bots ik in dit mama-zijn ook op een onherkenbare kant van mezelf waar ik helemaal niet trots op ben. Een soort van onverdraagzaamheid ten aanzien van mensen die op een andere manier met hun kind omgaan. Ze vormen een soort van bedreiging van ons bestaan en er komt een soort krijger in mij naar boven die mijn gezin hiertegen wil beschermen. Ik screen, oordeel en ben blind voor andere positieve eigenschappen van de ander. Ik vind dit kantje dat ik van mezelf heb ontdekt niet leuk. Het legt de lat enorm hoog voor mijn omgeving en ook in onze relatie.
Balans tussen ouderschap en partnerschap
Waar we in het stadium pre-kinderen bijna enkel hoge toppen scheerden, lijken we nu door enkele diepe dalen te gaan hierdoor. Ik ben zo opgeslorpt door het ouderschap dat we als partners overweldigd worden door een stroom aan onbegrip en frustraties.
“Waar we zo goed samen leren vertragen bij onze kinderen, lijken we als partners elkaar voorbij te lopen. Ik heb dit aspect van het gezinsleven zwaar onderschat. Er is ‘ons met vier’, en er is ook nog ‘ons met twee’ hierin. We lijken dit onderweg wat verloren te hebben.” – Femke
Ik ben helemaal oké om wat minder cocktailavonden met mijn vriendinnen te houden of wat minder de beentjes te strekken op de dansvloer. Ik ben zelfs, tegen alle verwachtingen in, even gelukkig om kleertjes te kopen voor mijn kinderen als voor mezelf! Maar ik mis ons twee. Onze maandelijkse dates, onze hartjesavond op vrijdag, onze kleine attenties in de lunchbox of op de spiegel. Alles wat ooit ons was, lijkt nu vervangen door kindermomenten. Nochtans is de liefde niet vervangen door de liefde voor de kinderen, het is een liefde die zelfs nog groter geworden is nu ik hem bezig zie als papa.
Terug naar ons twee
We moeten gewoon nog wat leren vertragen voor onszelf, voor onze eigen verwondering in het leven en bij voorkeur bewondering voor elkaar. Gelukkig spartelen we nog steeds samen, af en toe wel eens kopje onder maar meestal nog met ons hoofd boven water. En na de eerste intense weken van een newborn en een peuter, ben ik klaar om opnieuw naar de top te klimmen, ook voor ons twee!
Hartelijk dank aan mama Femke voor het delen van haar verhaal. Ook jouw verhaal delen op onze mamablog? Dat kan. Stuur een mailtje naar info@ondermamas.be en wie weet featuren we jouw ervaring op onze website.
