Geschreven door anonieme mama
Wanneer ik deze blog begin te schrijven vraag ik me af: “waarom doe ik dit eigenlijk?”. Er komt een vlaag van schaamte over me heen. En net daarom kies ik ervoor om verder te schrijven.
Zwanger
Mijn vriend en ik waren vier en een half jaar samen wanneer we voor de derde keer zwanger waren na twee heftige miskramen. Ik heb best al veel meegemaakt en het niet altijd gemakkelijk gehad.
“Hij was de persoon waarvan ik wist dat mij nooit zou kwetsen, we hebben al zoveel overwonnen samen. Hij zou ooit mijn man worden, als het aan hem lag liever meteen, maar ik vond het toch wat spannend.“
Anonieme mama
Het tweede streepje was er sneller weer dan verwacht. Het was even schrikken en we waren ook meteen wat bang voor wat het zou brengen, maar we waren ook écht blij. We vlogen elkaar in de armen op deze zonnige zaterdag en gingen verder met de verbouwingen aan ons huisje.
Die andere vrouw
Net na de 12 weken echo was het mijn vriend zijn verjaardag. Ik zorgde voor een klein verrassingsfeestje met onze vrienden maar dat vond hij niet zo leuk. We hadden de week ervoor ruzie gemaakt na een feestje waar hij dronken was geweest en een hele avond verdwenen was. Tijdens het verrassingsfeestje zat hij veel op zijn gsm dus keek ik mee en zag ik een vrouwelijke naam. Het zou een lesbische collega van hem zijn, en het had volgens hem niets te betekenen. Opnieuw werd hij heel boos wanneer ik vroeg of ik mocht weten over wat ze het hadden. Zijn reactie baarde me zorgen want normaal gezien zijn we heel open met onze telefoon.
De volgende maanden zijn heel onzeker, hij blijft zeggen dat die collega niets betekent maar een week later blijft hij er toch slapen… Hij vertelt het aan mij, samen met de uitleg dat hij niet goed meer weet wat hij voelt en helemaal in de war is. Maar die collega stelt zeker niets voor. Maanden aan een stuk praten we amper. Hij laat me alleen op vakantie vertrekken, slaapt daarna zes maanden meerdere dagen per week niet thuis, zonder uitleg. Ik voel me achtergelaten in mijn zwangerschap en kan er niet met hem over praten. Ik blijf aanvoelen dat hij toch iets met die collega heeft.
Uit elkaar gaan
Mijn zwangerschap was één grote brok van stress, ik begreep niets van de situatie en vooral: ik herkende mijn vriend niet meer. Hij was plots helemaal apathisch, van de ene week op de andere wou hij niet meer mij praten en ik had geen idee waarom. Zelfs al zijn vrienden herkennen hem niet meer. Hij ging alleen op skivakantie, om zijn zinnen te verzetten. Maar al snel kom ik erachter dat die collega (toevallig volgens hem) in hetzelfde gebied op skivakantie is geweest.
“Wanneer ik zeg dat ik dit ontdekt heb, komen van hem eindelijk de woorden “Ik denk dat we er beter mee stoppen, ik ben je aan het lijntje aan het houden, ik weet niet wat ik wil en dat is niet meer uit te houden voor jou. Ik geloof niet meer in de liefde”.”
Anonieme mama
Een dag later lag hij in bed bij zijn collega, En wie weet hoeveel waren er al geweest. Want ik heb genoeg berichten gelezen dat ze al intiem waren toen er tussen ons nog geen sprake was van definitief uit elkaar gaan.
De bevalling
Ondertussen ben ik bevallen van ons lief kleine meisje. Door de stress is ze zes weken te vroeg geboren. Op de moment dat mijn water brak was hij weer eens een nachtje bij haar. Dus hier zit ik dan: plots een alleenstaande mama. Ik heb zelf altijd gescheiden ouders gehad en ik wou dit echt niet voor mijn meisje. Ik wil er alles aan doen om hier op een goede manier mee om te gaan. Ik wil geen ruzie en wil niet dat onze dochter daar ooit de dupe van is. Alle tips hiervoor zijn welkom, want dit is niet altijd gemakkelijk als het maar van één kant komt.
Onrechtvaardig behandeld
Waar ik heel lang op aan het hopen was, was een sorry van hem. Niet meer om terug samen te komen, want dat zou nooit meer gebeuren. Maar een besef dat hij het niet op de juiste manier had gedaan. Ik wou voelen dat hij mij ooit graag gezien had en dus niet wou dat ik pijn had. Maar hij vindt dat hij geen fouten heeft gemaakt, die collega heeft er niets mee te maken (ze hebben ondertussen wel een relatie) en tot op de dag van vandaag kan hij nog steeds niet even praten met mij of respectvol zijn naar mijn gevoelens. Mijn eerste Moederdag zonder een cadeautje was een heel confronterende dag. Het doet me pijn te weten dat ik onrechtvaardig behandeld ben geweest, maar hier nooit een sorry voor zal krijgen.
Terugvallen op een sterk netwerk
Tot op de dag van vandaag en vanaf het begin van deze situatie, ga ik wekelijks naar de psycholoog. Het klinkt cliché, maar praten helpt nu eenmaal. Ik besef nu meer dan ooit hoe belangrijk dit is. Mijn psycholoog heeft me ook geholpen om meteen veel vrienden in te schakelen tijdens deze zware periode. Ik heb een heel netwerk om me heen gehad en hier ben ik zo dankbaar voor. Het is niet gemakkelijk toe te geven wat er aan de hand was, maar eens ik dit had gedaan had ik alleen maar steun aan iedereen rond me heen. Ik ben zelfs bij verschillende vrienden langdurig mogen verblijven omdat zij me wilden opvangen wanneer hij mij liet vallen.
Ik besef nu pas dankzij alle mensen om me heen dat ik mezelf niets te verwijten heb in deze situatie, dat hij op deze manier telkens van relatie naar relatie is gegaan. Mijn psycholoog was bang dat ik mijn dochtertje misschien niet even graag ging zien, omdat het mij zou doen denken aan hem en de situatie. Maar ik kan je met 100% zekerheid zeggen dat zij mijn licht is in deze situatie. Met mijn dochter op mij typ ik dit verhaal en ik kan niet uitleggen hoe graag ik haar zie.
“Ondertussen voel ik mij al wat beter en we doen het fantastisch met ons tweetjes. Ik was altijd bang om het alleen te doen, het ouderschap. Maar we doen het, en hoe! Ik ben best onzeker door de hele situatie maar hierover kan ik zeggen dat ik dit echt goed aan het doen ben. De nachten zijn héél zwaar alleen, maar ik zou het niet meer anders willen.”
Anonieme mama
Wees kwestbaar
Dus, terug naar mijn vraag wanneer ik dit begon te schrijven: Waarom deel ik mijn verhaal? Ik hoop ermee vrouwen te inspireren, al hoop ik uit de grond van mijn hart dat er niet teveel vrouwen zijn die hetzelfde moeten meemaken. Dit is voor iedereen met liefdesverdriet, dat we mogen helen en verwerken. Voor iedereen die dacht dat ze de persoon hadden gevonden die hen nooit zou kwetsen. Dit is voor alle alleenstaande mama’s, gewild of ongewild. Wanneer je je in het midden van de nacht even alleen voelt, het wordt weer beter wanneer de zon op komt. En dit is ook voor alle vrouwen ‘aan de andere kant’: liefde overvalt je, dat begrijp ik zo ongelofelijk hard, maar hopelijk kan ik je inspireren om het allemaal op een mooie, respectvolle manier te doen.
En het allerbelangrijkste: praat wanneer je het moeilijk hebt. Het is zó prachtig om kwetsbaar te zijn, kritisch naar jezelf te kunnen kijken en alle mensen rond je heen als gelijken te zien. Stap naar een vriendin of familielid, leg de situatie uit aan je dokter of schrijf een brief! Ik had deze periode nooit doorgekomen zonder alle lieve mensen om mij heen (when you know, you know, dankjewel). En ik zeg doorgekomen: want ik ben er nog lang niet, en dat is oké!
Hartelijk dank anonieme mama. Voor het delen van jouw verhaal! Ook jouw verhaal delen op onze mamablog? Dat kan. Stuur een mailtje naar info@ondermamas.be en wie weet featuren we jouw ervaring op www.ondermamas.be
