De term ‘huilbaby’ roept tegenwoordig veel discussie op. Sommige ouders voelen zich onbegrepen of zelfs aangevallen door het gebruik ervan. Het roept bij hen vaak het gevoel op dat het probleem wordt geminimaliseerd, dat zij de schuld krijgen, of dat hun baby huilt zonder reden. Maar wat zit er precies achter deze gevoeligheden?
Drie belangrijke zorgen komen naar voren:
Minimalisatie van de situatie
Ouders van een huilbaby ervaren vaak dat hun probleem wordt onderschat. Vergelijkingen met normale huilmomenten van andere baby’s, zoals “mijn zoontje huilde ook veel” of “we hebben ook veel rondjes gereden in de auto om hem te kalmeren”, kunnen pijn doen. Ze geven het gevoel dat de unieke en intense situatie van een huilbaby niet erkend wordt. Dit voelt alsof hun ervaring, die vaak erg zwaar is, wordt gebagatelliseerd. Ouders hebben vooral behoefte aan begrip, niet aan vergelijkingen.
Schuldgevoel bij de ouders
Ouders voelen zich vaak verantwoordelijk voor het huilen van hun baby, zelfs als ze weten dat dit niet terecht is. De neiging van de omgeving om de oorzaak bij de ouders te leggen, al dan niet expliciet, maakt het probleem erger. Ouders gaan twijfelen aan hun eigen handelen terwijl daar in 99,99% van de gevallen geen enkele reden toe is.
Weetje: Onderzoek wijst uit dat biologische en genetische factoren een belangrijke rol spelen bij het temperament en huilgedrag van een baby.
De aanname dat er geen oorzaak is
Veel ouders hebben moeite met de term ‘huilbaby’, omdat deze suggereert dat het huilen geen oorzaak heeft. In werkelijkheid huilt een baby altijd om een reden. Het probleem met de term is dat het niet meteen duidelijk maakt dat er meestal onderliggende oorzaken zijn, zoals pijn, ongemak of overprikkeling. Dit kan ouders het gevoel geven dat hun situatie niet serieus genomen wordt of dat er niet naar oplossingen gezocht hoeft te worden.
Moeten we de term ‘huilbaby’ vervangen? Er wordt vaak voorgesteld om de term ‘huilbaby’ te vervangen door bijvoorbeeld ‘baby die excessief huilt’. Toch is het goed om even stil te staan bij wat de term nu eigenlijk betekent. Volgens de Van Dale wordt een huilbaby gedefinieerd als “een baby die abnormaal veel huilt”. Deze definitie komt overeen met wat veel ouders bedoelen als ze het hebben over een baby die overmatig huilt. Het is daarom niet nodig om een nieuwe term te introduceren. Wat wél nodig is, is dat de maatschappij de term beter begrijpt en vooral de ernst en impact van het huilen erkent. De discussie over de naamgeving leidt af van waar het echt om zou moeten gaan: het vergroten van begrip en hulp voor ouders met een huilbaby.
Wat kunnen we doen? In plaats van de focus te leggen op de term, moeten we ons richten op het verbeteren van begrip en ondersteuning voor ouders. Ouders van huilbaby’s voelen zich vaak geïsoleerd, onbegrepen en schuldig. Erkenning van hun situatie en het bieden van de juiste hulp kan veel verlichting bieden.
Take-home messages:
- Overmatig huilen heeft vaak een biologische oorzaak. Dat wilt niet zeggen dat er even vaak een direct-aanwijsbare medische oorzaak gevonden wordt. Neurologische onrijpheid, reflux, allergieën of andere fysieke ongemakken kunnen ten grondslag liggen aan overmatig huilen. Medische ondersteuning is cruciaal om fysieke oorzaken te identificeren en te behandelen maar niet-medische ondersteuning is minstens even belangrijk.
- Omgevings- en psychologische factoren spelen ook een belangrijke rol. Het huilen kan ook worden veroorzaakt door externe factoren, zoals prikkelverwerking of voeding. Soms is het een combinatie van meerdere oorzaken, wat het probleem complex maakt.
- Zelf zoek en vind ik de oorzaak voor overmatig huilen vaak in verschillende kleinere deel-oorzaken. Deze deeloorzaken zijn vaak zelfs verbonden met elkaar waardoor een baby en zijn ouders in een vicieuze cirkel belanden. Het opsporen van deze kleinere deel-oorzaakjes kan ervoor zorgen dat de vicieuze cirkel doorbroken wordt.
- Ouders zijn niet de schuldigen. Veel ouders voelen zich schuldig, maar onderzoek toont aan dat genetische en biologische factoren vaak verantwoordelijk zijn voor het huilgedrag van de baby. Dit inzicht kan ouders helpen om hun schuldgevoel te verminderen en met meer rust en vertrouwen de situatie aan te pakken
- Doorbreek het taboe en zoek steun. Huilbaby’s komen vaker voor dan gedacht: ongeveer 20% van de baby’s gaat door een fase van overmatig huilen. Door hierover te praten en hulp te zoeken bij zorgverleners of lotgenoten kunnen ouders zich minder alleen voelen.
Het blijft belangrijk dat de term ‘huilbaby’ niet verdwijnt, maar dat we samen zorgen voor meer begrip en erkenning van de last die ouders dragen. Zo kunnen we hen beter ondersteunen in deze zware periode.
Tot de volgende huil,
Oona
Geschreven door Oona Janssens, vroedvrouw en Doctor gezondheidswetenschappen
Wil je graag meer te weten komen over huilbaby’s en mogelijke oorzaken? Of lees je graag meer over huilen in al zijn facetten? Ik neem je graag mee in de wondere wereld van het huilen waarbij ik probeer om jou op een correcte, wetenschappelijke maar begrijpelijke manier te informeren maar vooral ook om jou bevestiging, erkenning en steun te bieden.
Wist je dat ik ook een boek geschreven heb over huilbaby’s namelijk ‘Huilouders’? Dit boek is verkrijgbaar in de (online) boekhandel Deze onderwerpen en zoveel meer komen hierin aan bod. Hou dus zeker mijn Instagrampagina @huil.hulp verder in de gaten.
