Wanneer het moederschap je van je sokken blaast
Jarenlang ben ik overtuigd geweest van mijn dagdagelijkse invulling, tot ik mama werd. Dit heeft mij zo van mijn sokken geblazen. Als je er een naam op wil kleven dan kan ik zeker de stempel krijgen voor een zware postnatale depressie. Maar wat dan nog, dan zit je daarmee. Voor mezelf wilde ik uitzoeken van waar het kwam, waarom mijn hoofd deed wat het deed, waarom ik mezelf zo moeilijk terug op de rails kon krijgen. En dit weet ik nu, het was heel eenvoudig. Het was durven kijken in mezelf, naar mezelf en dus in de spiegel kijken van het leven. En die spiegel is heel vaak ook je zoon of dochter.
Geloof in energie en verdieping
Ik geloof heel erg in de wereld waar er meer is dan gewoon wij de mens. Ik geloof in energie, in voelen en durven zien wat er nog meer is. Onze lieve schat die als weegschaal geboren werd kan geen mooier evenwicht geven tussen de maagd en de schorpioen. Ik vind het altijd hilarisch als mensen zeggen: “oh maar als ik mijn horoscoop lees dan is er wel altijd iets dat klopt, en dat heb ik zowat bij iedereen”. Ik zie het anders: als je echt leest wat je horoscoop je willen zeggen, doe je dit niet enkel in een krant of tv-boekje. Dan lees je andere zaken die je meer verdieping en duiding geven. Voor iedereen is het anders – voor mij werkt het goed om te durven kijken en aannemen wat moois moeder aarde ons geeft, elke dag opnieuw. In de ratrace van het leven vergeten we dit vaak.
Het begin van inzicht: lezen en leren
Ik ben begonnen met het lezen van één boek over een mama die zelf meerdere postnatale depressies meemaakte, en uiteindelijk was er geen stoppen aan. Omdat het thema zo boeiend is, en zo mooi om te begrijpen waar het vandaan komt, kwam er veel naar boven: trauma, onverwerkte pijnen, patronen, en zoveel meer. Ik kreeg het allemaal op mijn bord. Als kind wilde ik altijd weten waarom iets was zoals het was. Het aanvaarden dat dingen gewoon zijn, vond ik heel moeilijk en dat is in dit proces nog eens intens naar boven gekomen.
Leren loslaten en mild zijn
Nu weet ik, lieve mama, dat het soms gewoon goed is en dat dingen gewoon mogen zijn. Het is zinvol om de zaken soms lucht te geven en niet alles persoonlijk en te intens op te vatten. Direct in je hoofd schieten en alles overdenken is de aller slechtste raadgever die er is in het leven. Maar we doen het allemaal, omdat we het vaak niet anders geleerd zijn. En dan is er nog man versus vrouw – ook dat speelt mee, het brein werkt nu eenmaal anders bij een man en een vrouw. De voelsprieten werken anders, daarom hebben we elkaar ook zo hard nodig. Althans, dat is mijn overtuiging.
Emoties erkennen zonder oordeel
Een depressie is letterlijk een “pressie”: druk voelen, maar het zijn niet je boosheid, verdriet of depressie. Het zijn emoties en gevoelens die je ervaart. Probeer het zelf eens: zeg tegen jezelf “ik ben boos” en daarna “ik voel of ervaar gevoelens van boosheid”. De lading verandert volledig. Het wordt zachter en liefdevoller naar jezelf. Als je daarnaast leert voelen, merk je dat je zoveel meer aankan. Als je lichaam veilig mag berusten in verdriet, boosheid, blijheid en vreugde, dan raak je minder snel uitgeput en opgebrand.
Kleine dingen maken het verschil
Het begint met kleine dingen: laat de was eens liggen als die lieve snoetjes naar jou kijken en met jou willen spelen. Ze willen leren van jou, mama, ze willen je voelen in hun nabijheid, ze willen veiligheid ervaren via jou, en ze willen voelen dat jij er bent in elke stap van hun ontwikkeling. Lieve mama, ook al twijfel je vaak aan jezelf, je bent zoveel meer dan je denkt voor hen, zoveel meer dan wat je ziet als je in de spiegel kijkt!
Liefs, Lola
