Mijn borstvoedingsavontuur is sneller begonnen dan verwacht. Ik was nog volop bezig met een online zwangerschapscursus te volgen en was totaal nog niet aan het topic borstvoeding begonnen. Maar één ding stond al vast, ik ging proberen om borstvoeding te geven en mijn motto was: we zien wel of het lukt. Doorheen de zwangerschap heb ik heel veel de vraag gekregen of ik dit wel wou doen en de verhalen stroomden binnen van vriendinnen waarbij het wel lukte, niet lukte of waarbij het niet liep zoals verwacht en dat bevestigde nog maar eens mijn motto: we zien wel!
Tijdens mijn 27ste week in de zwangerschap voelde ik mij niet goed en ging ik meteen binnen op de materniteit. Daar kreeg ik de diagnose HELLP-syndroom, een zwangerschapsvergiftiging waardoor mijn kindje in de problemen zat. Diezelfde avond kwam mijn dochtertje ter wereld via een spoedkeizersnede en geheel onverwachts en helemaal anders dan gehoopt begon mijn avontuur.
Het kolven kon beginnen
Op de MIC (maternele intensieve zorgen) en de NICU (neonatale intensieve zorgen) stonden de vroedvrouwen en de lactatiedeskundigen dag en nacht klaar om mij te helpen met de borstvoeding. Zij waren een voorstander van het proces. Hoe meer moedermelk de baby kan drinken, hoe beter voor de ontwikkeling en hoe beter voor onze band.
Zo startte ik met een week waarbij ik acht keer per dag kolfde, elk druppeltje was als een druppeltje goud en voelde telkens aan als een overwinning. Ik had ook het gevoel dat dit het enige was dat ik voor haar kon betekenen, dat dit de enige manier was om haar te helpen. Na een weekje startte ik met eenzijdig kolven en na een paar dagen dubbel kolven. Al snel had ik het onder de knie en liep de melkvoorraad op als een goudmijntje. Mijn kindje was zo klein dat het geen flesje kon drinken en niet aan de borst mocht. Alles werd via de sonde gegeven, gestart met acht keer 1ml mamamelk per dag en zo opbouwen. Huid op huidcontact hielp hier enorm, zowel om te binden met mijn kindje maar ook om mijn melkproductie aan te houden.
Rake klappen
“En plots was de eerste tegenslag daar, ik werd ziek en ik had medicatie nodig, antibiotica en bloedverdunners om precies te zijn. Wij waren 2 weken ver in het borstvoedingsavontuur. Moest ik nu al opgeven? Dat wou ik helemaal niet. Ik ging blijven zorgen voor melk voor mijn vechtertje. Gelukkig waren de artsen vol medeleven en werd er druk gebeld om te kijken wat ik wel en niet mocht krijgen. Ik ben hen nog steeds zo dankbaar dat ze hier mee rekening hebben gehouden.”
mama Lizzy
Niet lang daarna kwam de sleur, om de 3 uur kolven, afwassen, steriliseren en de verplaatsing van en naar het ziekenhuis. Het begon op mij te wegen, ik kon niet meer. Ik was op, doodop. De lactatiedeskundigen op de dienst motiveerde mij en keken wat we anders konden doen. Al snel was het duidelijk dat mijn productie zo goed was dat ik de nacht kon maken zonder op te staan om te kolven. Ik kolfde om 22u en stond om 6u ‘s ochtends op om weer te kolven. Af en toe was de druk te hoog en werd ik wakker met een natte pyjama, mijn borsten hadden gelekt zei ik dan tegen mijn man.
Na zeven weken mocht mijn kindje beginnen oefenen aan de borst, eerst gewenning, wat laten zoeken en wat laten aanhangen maar nog niet met de intensie om te drinken. Oh, wat heb ik daar van genoten en net toen we het beiden onder de knie kregen, had ik corona. Een volledige week thuis in quarantaine. Een volledige week niet naar mijn kindje mogen gaan. Mijn hart werd verscheurd, ik heb dagen gehuild tot ik weer naar de dienst mocht gaan. Die ene week heeft ons wel de das omgedaan, het lukte maar niet om te drinken aan de borst, het was te lastig en te vermoeiend voor mijn kindje. Dan ben ik mij maar gaan focussen op de fles zodat we eindelijk naar huis konden gaan.
Borstvoeding op het thuisfront
Eenmaal thuis was het opnieuw zoeken naar een evenwicht tussen het kolven, de fles geven, afwassen, steriliseren enzovoort… Na een maand begon ik van mensen de vraag te krijgen, waarom leg je niet gewoon aan, hoelang ga je dit nog volhouden, stop ermee en geef de fles. Maar ik volharde, ik deed dit voor mijn vechtertje. Ik wou mijn mamamelk aan haar kunnen geven. Na een tijdje was ik het beu, ik kon niet meer en ik was gefrustreerd omdat ik zes keer per dag aan die kolfmachine moest zitten.
Gelukkig besloot ik om mezelf een laat verjaardagscadeau te geven en kocht ik een handsfree kolf aan. En plots had ik mijn vrijheid herwonnen, mijn melkproductie was weer omhoog en ik kon gaan en staan waar ik wou. Als ik dit had geweten in het begin dan had mijn leven er zo anders kunnen uitzien. Dankzij de nieuwe kolf heb ik bijna 8 maand fulltime afgekolfd en daar ben ik trots op. Met mijn voorraad in de diepvriezer heb ik waarschijnlijk nog mamamelk tot mijn kindje één jaar is. Mijn persoonlijk goudmijntje.
“Ik ben dankbaar voor de mensen op de MIC en de NICU maar ook voor de artsen, mijn vroedvrouw aan huis en mijn man om mij te steunen. Mijn avontuur verliep anders dan verwacht maar wat ben ik er toch trots op.”
mama Lizzy
Geschreven door mama Lizzy
Hartelijk dank mama Lizzy. Voor het delen van jouw verhaal! Ook jouw verhaal delen op onze mamablog? Dat kan. Stuur een mailtje naar info@ondermamas.be en wie weet featuren we jouw ervaring op www.ondermamas.be
