Home » Mamablog » Mamablog: mama worden tijdens corona lockdown

Mamablog: mama worden tijdens corona lockdown

Geschreven door mama S.

In Juni vorig jaar startte ons avontuur met een positieve zwangerschapstest, heel onverwachts maar oh zo welkom. De uitgerekende datum bleek 8 maart 2020. De hele zomer lang fantaseerden en droomden we over hoe onze volgende zomer er uit zou zien met een dropje van 4 maand: een reisje naar de Camargue, uitstapjes naar Disneyland, kuieren door stadjes en bossen.

Ons kindje geboren in corona lockdown

Tijdens onze voorbereidingen voor de komst van kleine M. zagen we regelmatig nieuwsberichten voorbijkomen over het coronavirus. Voor ons was dit een ver van ons bed show op dat moment. We zagen de ernst er wel van in maar we hadden geen idee dat het ooit een invloed zou hebben ons eigen leven.

Na een vlotte zwangerschap werd er op 5 maart 2020 beslist om me in te leiden. Ten laatste 6 maart zouden we ons zoontje zien en zouden we voor het eerst mama en papa worden. Na een lange arbeid van 16 uur werd er beslist om over te gaan tot een spoedkeizersnede en om 20u02 was ons zoontje er dan eindelijk. Op de materniteit stond elke voormiddag in het teken van zorg en de namiddag in teken van bezoek. ’s Avonds konden we dan eindelijk samen genieten van ons klein wonder. In de tussentijd lag er ook best veel druk bij mij als mama om de melkproductie op te trekken want M. kwam onvoldoende bij en kreeg niet genoeg voeding binnen. Wat we, ondanks het beperkte nieuws dat we zagen, wel wisten was dat er bij ons in de regio vrij veel mensen positief hadden getest op het coronavirus.

Het corona-effect op mijn leven als mama

De eerste dagen thuis waren niet zoals we ons hadden ingebeeld. België ging in totale lockdown. Kraamzorg kon je niet meer regelen omdat ook daar veiligheidsmaatregelen waren en ze hun personeel niet zomaar konden missen. Mijn melkproductie werd niet beter waardoor onze baby M. maar af bleef vallen. De vroedvrouw kwam wel langs maar enkel om te meten en te wegen, van op afstand hielp ze ons wel met ons borstvoedingsavontuur. Een kolfconsult kon gelukkig nog doorgaan maar ook dat was zeer beperkt. Bezoek mocht niet langskomen waardoor er voor €300 aan suikerbonen op de kast bleven staan en oh ja, ze staan er nog steeds! De grootouders hebben de eerste 3 à 4 maand van M. zijn ontwikkeling gemist en alsof dit allemaal nog niet genoeg was ging mijn wonde exact een week na de geboorte van M. terug open.

“De eerste weken na de geboorte waren heel hectisch, er waren veel twijfels, onzekerheden en we hadden heel erg het gevoel dat we er alleen voor stonden en dat zorgde jammer genoeg ook voor spanning in onze relatie.”

Mama S.

We wouden beide hetzelfde voor onze kleine man en voor elkaar maar door de hele hectiek en te veel stress werd er amper tot niet meer gecommuniceerd. Ik nam alles fout op en zag alles als kritiek. Ik had het idee dat ik het circus draaiende hield en dat ik alles zelf moest doen. Achteraf bekeken heeft vriendlief de benen van onder zijn lijf gelopen voor ons. De bevalling had ook een zwaardere impact op mij gehad als mama dan ik eerst had verwacht waardoor ik dit ook nog aan het verwerken was.

Beperkte nazorg voor mama en baby

Mentaal was het zwaar, maar ook fysiek. Onze zoon M. is een draagbaby en leefde dag in dag uit op ons. Dit alles kwam vooral omdat we het gevoel hadden dat we in de steek werden gelaten door alles en iedereen op vlak van nazorg. Toen de borstvoeding niet liep zoals het moest hebben we grotendeels zelf uitgedokterd: nakolven, extra aanleggen, fenegriek en Lactil slikken, voedingsmiddelen eten die de productie zouden verhogen, … Mijn wonde bleef open en de nazorg was beperkt.

Een bezoekje aan de spoedafdeling waar de verpleging zelf toegaf dat ze nog niet zo veel wisten over het coronavirus en mogelijke besmettingen, een bezoekje aan de gynaecoloog een week later die er zich geen zorgen over maakte en uiteindelijk nog eens een week later werd er beslist om de wonde terug dicht te plakken. M. die niet bijkwam en zijn luiers die alle kleuren kregen van de regenboog. Dit alles werd dubbel zo zwaar omdat onze ouders en kennissen ons enkel van op afstand konden steunen en helpen.

Eindelijk ondersteuning tijdens mijn moederschapsrust

Na regen komt zonneschijn en ook dat hebben we gelukkig mogen ervaren. Zo hectisch en chaotisch als de eerste weken in corona lockdown waren, zo verlossend was het moment waarop hulpverleners terug bereikbaar waren. Meteen werd een afspraak ingepland bij de osteopaat en de lactatiekundige. De nacontrole bij de gynaecoloog, die steeds werd uitgesteld, kon doorgaan en de vragen over mijn wonde werden eindelijk beantwoord. Postnatale kine werd opgestart en last but not least werd het mogelijk om de grootouders, meter en marraine van M. bij zijn groei en ontwikkeling te betrekken.

De weken na de eerste versoepelingen door de regering waren druk. Eindelijk werden we geholpen in onze zoektocht naar de oorzaak van M. zijn lage gewicht en trage groei. Ook hier hadden we het geluk dat door de coronapandemie veel medische ingrepen werden uitgesteld of afgezegd. Na een grondige check-up bleek dat M. zijn lip-, tong- en buccale riempjes te kort waren. Dit kon enkel opgelost worden door te klieven of te laseren, wat botste met mijn mama gevoel. Ik wou onze cocon niet verlaten en zag de medische setting zoals een ziekenhuis nog steeds als een potentiële broeihaard van het coronavirus. Vriendlief stond hier gelukkig wel achter en sleurde ons er voor de zoveelste keer door.

Genieten in mijn corona-bubbel

Toen M. 3 maand werd konden we eindelijk geleidelijk aan beginnen met de eerste familieleden toe te laten in onze bubbel, al bleef ik het als mama heel beangstigend vinden. Het gewicht en de groei van M. werd zorgwekkend waardoor onze zoektocht ook hier verder ging. Na meerdere kinderartsen te bellen werden we gehoord en kregen we als antwoord dat ik moest overstappen op een dieet waarbij ik geen koemelk, soja, ei en paprika mocht eten. Ook dit puzzelstukje maakte het totaalplaatje compleet.

Vanaf dan ging het steeds beter. Als gezin kregen we terug balans in ons leven, M. begon eindelijk zijn achterstand qua groei in te halen, en we leerden leven met het vieze coronabeestje dat op elk moment onze bubbel binnen kan dringen. We leren terug genieten van de kleine dingen en beseffen dat alles plots zo snel gaat nu het normale leven weer zijn gangetje gaat. En laten we de corona lockdown ook eens van een ‘positieve’ kant bekijken, we hebben op deze manier véél meer tijd gehad om M. te leren kennen en van elkaar te genieten!


Hartelijk dank mama S. voor het delen van jouw verhaal! Ook jouw verhaal delen op onze mamablog? Dat kan. Stuur een mailtje naar info@ondermamas.be en wie weet featuren we jouw ervaring op www.ondermamas.be



Deel deze post