Geschreven door mama Jolien
Een kind met multiple allergieën. Het lijkt iets veelvoorkomend en toch zo on(g)bekend? Je hoort wel vaker dat kinderen een KMEA (koemelkeiwitallergie) hebben. Andere melk en klaar! Maar wat als dat maar het topje van de ijsberg is?
Koemelkvrij dieet
Ons verhaal start in maart 2020. Onze dochter is op dat moment 6 weken oud. Ze krijst de hele buurt bij elkaar en als kersverse ouders weten we niet wat we nog meer kunnen doen. We maken een tripje richting de pediater. Het verdict valt snel: “Jullie dochter heeft overduidelijk reflux.”. Met de juiste medicatie keren we terug naar huis. We wisten dat die medicatie tijd nodig had om zijn werk te doen. En vermits we midden in de eerste lockdown vertoefden, namen we die tijd. Het gekrijs verminderde en het lachen kreeg weer meer ruimte.
We hadden terug een vrolijkere baby maar er waren nog steeds momenten dat we voelden dat de reflux niet het enige probleem was. Het werd al snel duidelijk. Onze dochter stond op een dag helemaal vol ‘uitslag’. Of dat dachten wij toch. We planden eerst een tripje naar de huisarts want omwille van Corona hadden we niet veel zin om in een ziekenhuis te vertoeven. De huisarts schrok en vroeg zich af hoelang onze dochter deze uitslag al had. Het was ons wel al opgevallen maar zo fel als die dag was het nog nooit geweest. We werden dan toch maar doorverwezen naar de pediater om verder te onderzoeken wat het juist zou kunnen zijn. In tussentijd moesten we starten met hormoonzalf. De eerste in ons gamma van ondertussen 10 verschillende zalfjes. De pediater schrok zelf ook. Ze had zo’n gevallen wel al eerder gezien maar onze dochter spande wel de kroon. Zowel ik (aangezien ik nog borstvoeding gaf) als mijn dochter werden op een koemelkvrij dieet gezet. Dit moesten we enkele weken volhouden en evalueren of het beter ging met haar huid. Ondertussen werd ook de medicatie verhoogd en keerden we, met een hoofd vol bezorgdheden en vragen, terug naar huis. Na enkele weken koemelkvrij eten, zagen we een lichte verbetering.
Zoektocht naar allergieën
Tot de dag dat we telefoon kregen van de crèche. Onze dochter had aubergine gegeten (ze was toen iets ouder dan 6 maanden) en stond helemaal vol uitslag in haar gezicht. Dit hadden we nog niet gezien. Weer iets nieuws bij op ons lijstje… We beslisten om de aubergine gewoon niet meer te geven. Dit kon toeval zijn.
Op 9 maanden startten we met fruit. Zoals bijna elke ouder gaven we eerst banaan. We verkozen de Rapley-methode en dit kon ze dus lekker zelf eten. Ze vloog als een uitgehongerde gek op die banaan. Ze at hem dan ook helemaal op (tot onze grote verbazing want dit was de allereerste keer dat ze zelf fruit at). Maar die banaan kwam er dan ook weer even snel uit. In eerste instantie dachten wij dat dit kwam door het gulzig eten. Dat maagje schrok zich waarschijnlijk een ongeluk. De tweede keer pakten we het anders aan. Ze kreeg een kwart banaan, niet meer. Dit vulde ik dan aan met borstvoeding. Maar ook dat kwartje van die banaan kwam er weer uit. Naast aubergine, noteerden we ook banaan bij op het lijstje.
Omdat we wisten dat ze gevoelig was voor allergieën gaven we nooit fruitpap. Telkens één soort fruit, gedurende drie dagen. Als er geen reactie was, dan pas gingen we over naar een ander soort fruit. We hadden een valse start. We stoomden dan maar appel en iets later peer. Dit was een succesverhaal. Niet overgeven en geen eczeem. We deden bijna een vreugdedansje. Het volgende op ons lijstje was kiwi. Eerst startten we met de groene maar dat was een even fout verhaal als de banaan. We gaven het zelfs geen tweede kans meer. Kiwi ging resoluut mee op het lijstje.
De pediater werd nogmaals gecontacteerd. Deze keer werd er een bloedafname gepland. Het feit dat ze op zoveel reageerde, maakte de pediater ongerust. Mijn moederhart brak in 1000 stukken bij de eerste bloedafname. Gelukkig weet de verpleging op dat moment hoe ze een mama moeten troosten en geruststellen. Uit de eerste bloedafname werd ons vermoeden voor de verschillende allergieën bevestigd. Maar gele kiwi was dan toch geen probleem en we kregen een ‘go’ om dit te testen. Ze kreeg welgeteld drie keer gele kiwi. Bij de derde keer hadden we de hevigste reactie tot dan toe gezien. Overgeven, bibberen, blauwe lipjes, eczeem over heel haar lichaam. Dat we in paniek waren hoeven we niet te schrijven. Er werd onmiddellijk een afspraak met de pediater vastgelegd en we kregen een epipen (adrenaline injector) voor in de toekomst. Pas dan is de angst groot geworden. Tot op dat moment dachten we er wel te komen met het schrappen van voeding waar ze op reageert. Maar toen viel onze euro dat die reacties ook heel heftig kunnen zijn. We werden extreem voorzichtig. Ze kreeg nogmaals een bloedafname. Deze keer kwam er ook gele kiwi, tarwe en ei uit.
Haar lijstje van allergieën wordt dus alsmaar langer. En de borstvoeding, die ging gewoon door. Ik heb zelf 16 maanden een streng dieet gevolgd. Soms was het moeilijk maar het meeste van de tijd was ik fier. Op haar en op mezelf. Dat we dit deden, samen. Zo was zij niet alleen.
Ondertussen is onze meid bijna 2 jaar. Ze weet perfect wat ze wel en niet mag eten. Er is nog appelsien, mandarijn en penicilline bijgekomen. En we zijn op dit moment ook aan het zoeken naar iets waar ze kort op reageert. Een allergie is spijtig genoeg niet iets heel duidelijk. Het is ook iets dat komt en weer gaat. Een team van pediaters, specialisten, diëtisten maar ook de kinderbegeleidsters helpen ons stap voor stap. Het is zoeken. Vallen en opstaan. En de dag van vandaag makkelijker dan 30 jaar geleden. Maar het is ploeteren en vaak door de bomen het bos niet meer zien. Want je ziet jouw kindje niet graag afzien omdat er weer iets is waar ze allergisch aan is en ze toch per ongeluk gegeten heeft. Het lijkt soms dat je als ouders alleen staat in de strijd tegen al die allergieën. Het is iets wat niet iedereen begrijpt en soms met een te grote korrel zout wordt genomen: “Jaja, geef haar kleine beetjes en ze zal het wel gewoon worden.”. Maar zo simpel is het allemaal niet. Het is een af- en aanrijden naar het ziekenhuis, naar de pediaters, naar de diëtiste, … Het is iets waarvoor je constant moet opletten. En dan gaat ze nog niet naar school …
Hartelijk dank aan mama Jolien voor het delen van haar moedige verhaal. Ook jouw verhaal delen op onze mamablog? Dat kan. Stuur een mailtje naar info@ondermamas.be en wie weet delen we jouw ervaring op onze website.
