Home » Mamablog » Mamablog: bevallen van een premature baby

Mamablog: bevallen van een premature baby

Geschreven door mama Shana

Na 5 maanden ‘oefenen’ kwam dat eerste échte magisch momentje in een zwangerschap: een positieve zwangerschapstest. Wauw. Het wordt een meisje. Ook wauw! De eerste 5 maanden van mijn zwangerschap verliepen goed: heel weinig last van kwaaltjes of moodswings. Daarna kreeg ik wat last van bekkeninstabiliteit en onderging ik een suikertest. Op zich niet leuk, zo’n suikertest, maar in het negatieve probeer ik steeds het positieve te zien: tijdens mijn ‘wachtmomentje’ op de kamer sloten de vroedvrouwen de monitor aan, waardoor ik een halfuurtje kon genieten van ons meisje haar hartslag. Zalig.

Twee weken later werd ik op een ochtend wakker van haar schopjes, wat spontaan een glimlach bij me tevoorschijn bracht. Het was een mooie, warme dag die we gezellig spendeerden met onze familie. Na een dagje rond de barbecue ploften we ons neer in de zetel. Op dat moment werd ik me ervan bewust dat ik ons meisje al enkele uren niet meer voelde. Ik ging op mijn rug liggen en voelde haar perfect liggen. Ik probeerde haar actief te maken maar dat lukte niet. Na een halfuur ben ik op mijn linkerzij gaan liggen. Ook dit had geen effect.

Het was een ingeving, maar ik voelde aan alles dat dit niet goed was. Ik belde onmiddellijk de verloskundige.”

Mama Shana

Naar het ziekenhuis

Mijn vriend en ik reden ‘s avonds laat nog naar het ziekenhuis. Een uurtje later werden we doorverwezen naar een ander ziekenhuis, wat we best zenuwslopend vonden. Daar aangekomen, plaatsten ze me opnieuw aan de monitor en werd er een echo gemaakt. De gynaecoloog vroeg of het gewicht normaal werd geschat waarop mijn vriend en ik tegelijkertijd antwoordden: “dat denk ik wel.” Daarna keken we elkaar bang en vragend aan. De verpleegster vroeg aan mijn vriend welk type kamer wij wouden en op welke naam het kindje geregistreerd zou worden. Wij wisten op dat moment nog altijd niet wat er allemaal aan het gebeuren was… Ik vroeg aan de verpleegster of ik in het ziekenhuis moest overnachten, waarop volgde “Je blijft hier tot aan de bevalling.” Ik had toen nog 11 weken te gaan. Die wilde ik absoluut niet doorbrengen in een ziekenhuis…

Spoedkeizersnede

Uit het niets zei de gynaecoloog dat de bevalling binnen het halfuur zou plaatsvinden. Wat? Hoe? Waarom? Ik was 28 weken en 6 dagen zwanger. Het daaropvolgende halfuurtje beleefden we in een waas. De prikken, het siroopje, de epidurale, alles volgde elkaar zo snel op. Onze dochter moest er zo snel mogelijk uit…

Ons meisje leeft

Enkele seconden later hoorden we haar kort huilen. Beiden werden we zeer emotioneel en lieten onze tranen de vrije loop. Het eerste wat ik tegen mijn vriend zei was: ”ze leeft!” Nadat ik gehecht was, hebben we haar heel kort kunnen zien en aanraken. Liva was 36 cm klein en woog 920 gram.

Nieuws brengen

Mijn mama stuurde rond 5u een berichtje omdat ze wou weten hoe het was met mij en met de baby in mijn buik, althans dat dacht ze. Ik besloot om haar te facetimen want zoiets kon ik onmogelijk via sms doen. Ik vroeg haar om mijn papa wakker te maken en vertelde hen wat er gebeurd was. Mijn vriend reed diezelfde ochtend naar zijn ouders om hen op de hoogte te brengen.

Rond 7u hebben we haar mogen zien. Wat was ze klein! Zo klein, zo breekbaar, zo fragile. Haar huid was bijna doorzichtig. Mijn hart brak om haar zo te zien. Ik had het moeilijk om alles te vatten. Mijn moedergevoel ontbrak en is pas beginnen groeien toen ze haar voor de eerste keer op mij legden, wat na 2 dagen gebeurde. Een heel fijn gevoel, maar ook heel onwennig. Heel het gebeuren was en is nog steeds heel emotioneel.

Praten helpt

Psychologisch is deze vroeggeboorte nog steeds wat lastig. Ik raad het elke ouder aan die dit ook meemaakte om met iemand te praten, vraag hulp aan het zorgend personeel in het ziekenhuis en doe dit meerdere keren als dit nodig zou zijn. Dit gaat je zoveel verder helpen om alles te verwerken. En koester de allereerste momentjes die je samen beleeft, wanneer ze ook komen: het eerste badje, de eerste keer verversen, het eerste flesje, de eerste keer zonder beademing knuffelen, …

“Knuffelen, dat is het enige wat mocht. Dus dat deden we. Elke dag opnieuw, minstens 2 à 4 uur. Dat deed haar ongelofelijk veel deugd, dat merkten we aan alles. Aan haar waarden, het groeien, haar gewicht, … eigenlijk hebben wij iets onbeschrijfelijk zien gebeuren, wat andere ouders niet zien omdat dit allemaal in de buik gebeurt.

Mama Shana

Eindelijk naar huis

In totaal heeft ons meisje 9 weken in het ziekenhuis gelegen. Eerlijk? Na 8 weken had ik het wel gehad. Ik was op, ik was moe en emotioneel trok ik het niet meer. Elke dag op en af naar het ziekenhuis. Thuis niets kunnen doen, ook niet deftig rusten, wat je eigenlijk hoort te doen na een keizersnede. Vanaf het moment dat je wakker wordt, sta je te popelen om naar haar te gaan. We waren heel blij toen we te horen kregen dat ze naar huis mocht, maar we hadden ondertussen ook al geleerd om niet te enthousiast te zijn, want alles kon zo omkeren. We hadden beslist om niemand in te lichten tot we effectief thuis waren zodat we eerst rustig thuis konden komen met ons vechtertje.

Eerste maanden met ons drietjes

De volgende maanden werd het vooral genieten. Genieten met ons gezin. We waren blij dat ons meisje rustig thuis was zonder al het bezoek en de overprikkelingen die daarmee gepaard gaan. Het enige wat ze wou was knuffelen en dat deden we uren op een dag. Lekker gezellig samen tv kijken en genieten van haar blote huidje op jouw huid. Zo’n onbeschrijfelijk gevoel.

Nu is ze 8,5 maanden oud en al zoveel veranderd. Ze doet het super goed. Ze volgt 2 keer per week kiné om haar ontwikkeling te stimuleren. Wij knuffelen nog steeds dagelijks als ze thuiskomt van de opvang en dat vind ze overheerlijk. Dan vertelt ze (lees: brabbelt ze) wat over haar dag en lacht ze. We hebben zo’n happy baby en hiervoor zijn we zo dankbaar.

bevallen prematuur onder mamas

Volg je moedergevoel

Als ik één raad mag geven, dan is het deze: volg je moedergevoel. Dat zit altijd goed! In mijn geval, heeft het onze dochter gered.


Hartelijk dank aan mama Shana voor het delen van jouw verhaal! Ook jouw verhaal delen op onze mamablog? Dat kan. Stuur een mailtje naar info@ondermamas.be en wie weet featuren we jouw ervaring op www.ondermamas.be



Deel deze post