Geschreven door Anoniem
In september 2018 hebben mijn partner en ik beslist om het koperspiraaltje te verwijderen, we waren klaar voor de volgende stap: een kindje. Ikzelf was toen bijna 26 jaar en mijn partner bijna 31 jaar. Ik weet nog heel goed dat ik de eerste maanden wat angstig was. Stel dat ik snel zwanger zou zijn, ben ik er wel echt klaar voor? Kunnen wij dit wel aan?
Naar de gynaecoloog
Een zwangerschap bleef helaas uit. Na een jaar proberen om zwanger te worden, besliste ik om naar de gynaecoloog te gaan. Er werd bloed afgenomen om mijn hormonen te bepalen en er werd onderzocht of mijn eileiders doorgankelijk waren. Bij mijn partner werd er een spermaonderzoek uitgevoerd. Uiteindelijk bleken alle resultaten goed te zijn, er werden geen problemen vastgesteld. Ik heb enkel een onregelmatige cyclus. Aan de ene kant was ik teleurgesteld, want er was niets mis en toch lukte het niet om zwanger te worden.
Er werd voorgesteld om een hormoontherapie op te starten gedurende 6 cyclussen, namelijk Clomid (een medicijn dat uitkomst kan bieden als zwanger worden op de natuurlijke manier niet lukt). Maar toen kwam corona in maart 2020. Op dat moment dacht ik dat het misschien een goed idee was om nog even te wachten tot corona voorbij is, want het is niet veilig genoeg. Daarom stelde ik de hormoontherapie uit, maar corona bleef echter heel lang duren. In afwachting van de hormoontherapie besliste ik wel om gebruik te maken van ovulatietesten, maar telkens zonder succes.
Clomid behandeling
Ik besliste om uiteindelijk toch te starten met de behandeling in oktober-november 2020. Clomid van dag 3 tot dag 7 van de cyclus en op dag 12 naar de gynaecoloog voor follikelmeting (een inwendige echo om te zien hoeveel eicellen er zich in de eierstokken bevinden). De eerste keer reageerde ik goed op de hormonen, er waren twee eitjes gerijpt. Ik was wel wat geschrokken, wat als ik nu zwanger ben van een tweeling? Kan ik dat wel aan? Maar er was opnieuw geen zwangerschap.
Ondertussen werd iedereen in mijn omgeving zwanger. De een al sneller dan de ander. Onder andere mijn twee schoonzussen. Mijn ene schoonzus was na tweemaal proberen zwanger en de andere was onverwacht zwanger. Ik was blij voor hen, maar teleurgesteld dat het bij ons niet lukte.
Miskraam
De Clomid, de consultaties en de ovulatietesten werden mijn nieuwe routine. Soms moest ik tot 3-maal in een week terug naar de gynaecoloog, omdat de eitjes nog niet groot genoeg waren. En dan was er plots in januari een licht streepje te zien op mijn zwangerschapstest. Ik kon het niet geloven, was het echt zover? Was ik eindelijk zwanger? Een licht streepje, ben je dan wel zwanger? Ik maakte een afspraak bij de gynaecoloog, want mijn huisarts was in verlof. Op de inwendige echo was er nog niets te zien, het was nog te vroeg. Er werd wel bloed afgenomen.
Al snel ging het geluk over naar intens verdriet. Ik kreeg telefoon van de gynaecoloog dat het zwangerschapshormoon niet voldoende gestegen was en ik dus wellicht een miskraam zou krijgen. Na 3 dagen moest ik terug bloed laten afnemen om zeker te zijn. Maar het was niet meer nodig. De dag nadien kreeg ik hevige buikpijn en veel bloedverlies, het was duidelijk: een miskraam. De pijn samen met al het verdriet was de hel. Die avond kwamen er vrienden om iets te drinken, ik heb nog even getwijfeld om alles te annuleren, maar ik dacht het zal mijn gedachten wat verzetten. Niets was minder waar, want onze vrienden lieten weten dat ze in verwachting waren van hun eerste kindje, net op de dag van mijn miskraam.
Positief proberen blijven
Ik probeerde mijn miskraam van een ‘positieve’ kant te bekijken. Er is al eens een bevruchting geweest, dus het is wel degelijk mogelijk.
Ondertussen heb ik mijn laatste dosis Clomid ingenomen en heb ik binnenkort een afspraak in een andere fertiliteitskliniek om eventueel verdere stappen te ondergaan. Bang voor wat er ons nog allemaal te wachten staat. Zal ik ooit wel zwanger worden? Hoe gaat mijn partner reageren? Ik heb wel het geluk dat ik er makkelijk over kan spreken met familie, vrienden en collega’s. Ik kan ergens terecht, maar wat ze ook zeggen of doen, heb ik het gevoel er helemaal alleen voor te staan. Ik heb het gevoel dat de tijd langzaam weg tikt, samen met de kansen om zwanger te worden ...
Hartelijk dank aan deze anonieme mama voor het delen van jouw moedige verhaal Ook jouw verhaal delen op onze mamablog? Dat kan. Stuur een mailtje naar info@ondermamas.be en wie weet featuren we jouw ervaring op www.ondermamas.be
