Na twee gezonde jongens wilden we graag nog een derde kindje. Ons gezind voelde nog niet compleet en we wouden er graag nog ééntje bij. Enkel liep dat niet zoals verwacht.
Geen makkelijke zwangerschappen
De zwangerschappen van onze twee jongens verliepen niet zo rooskleurig als bij iedereen. Bij Elias had ik de laatste drie maanden bloedklonters in mijn placenta en moest ik platliggen. Daarnaast was ik zowel bij Elias als bij Noah negen maanden aan een stuk misselijk en moest ik veel overgeven. Bij Noah kon ik na verloop van tijd zelfs geen plat water meer binnen houden. Ja, ik was één van die vrouwen die dat negen maanden aan een stuk hebben. Ondanks deze moeizame zwangerschappen wilden we er graag nog een kindje 🥰
Ik wou zo graag een dochter
Ik had heel graag een meisje gehad. Voor alle duidelijkheid ben ik superblij met onze twee prachtige zonen, maar ik wou zo graag weten hoe een meisje van ons twee er zou uitzien. In november 2022 was ik zwanger en ons geluk kon niet op. We waren al gesprekken aan het voeren of we deze keer het geslacht wel willen weten of niet. Bij de twee jongens wisten we het pas als ik reeds bevallen was. Dat had zo zijn charme. Maar mijn wens naar een meisje groeide en dus sloeg de twijfel toe. Maar dat gesprek was van korte duur. Eind november ben ik ons kindje verloren. Onze wereld stortte in. Ik probeerde het verdriet in een hoekje te stoppen en er niet te veel aan te denken. Ik hield me bezig tot ik moest gaan slapen en dan begon de molen in mijn hoofd te draaien.
“Ik piekerde me suf en ik was vooral kwaad op mezelf en mijn lichaam. Ik kon al twee kinderen op de wereld brengen, waarom lukt het me nu niet om dit kindje te houden? “
mama Shana
De droom naar een derde kindje bleef op de achtergrond groeien. Enkel veranderde die een beetje. Het moest niet meer per se een meisje zijn. Gewoon één gezond kindje was meer dan voldoende. Na de eerste miskraam volgde er nog één. Ik was opnieuw teleurgesteld in mijn lichaam en sloot me af van iedereen en van mijn partner.
Zo bang om mijn baby te verliezen
Eind februari had ik opnieuw een positieve test in mijn handen, maar ik kon niet meer blij zijn. Ik probeerde wat afstand te bewaren van de baby in mijn buik omdat ik bang was voor een nieuwe teleurstelling. Bij elke pijnlijke steek die ik voelde, sloeg de angst me om het hart. Ook mijn man blokte ik af. Hij mocht bijvoorbeeld mijn buik niet insmeren, want ik wou niet dat er een band werd gecreëerd. Ik was tenslotte die cruciale twaalf weken nog niet voorbij. Na die twaalf weken begon ik de baby in mijn buik stelselmatig toe te laten en te aanvaarden. Het was een proces van vallen en opstaan. Iedere keer als ik tegen de baby sprak, bleef in mijn achterhoofd spoken om de band nog niet te groot te maken. We waren er ondertussen wel uit om het geslacht nog niet te weten. Tenzij onze oudste zoon het voor dertig weken wel wou weten. Anders blijft het voor iedereen een verrassing tot ik beval.
Omgaan met alle stress
Rond vijftien weken had ik de baby al meer aanvaard, maar had ik opnieuw meer pijn in mijn buik. Vragen waar ik mee worstelde en waar ik bij mijn gynaecoloog over sprak. Maar op zestien weken was alles in orde met de baby, dus ik moest me geen zorgen maken. Dus ik stak het op de stress om het kindje opnieuw kwijt te geraken, de stress op het werk, de stress voor mijn studies en om alles te combineren met een huishouden en een gezin. Maar de pijn bleef duren en was soms niet te harden. Als ik even platlag, was het dragelijk. Tot het moment dat ik opnieuw rechtstond. Tijdens de twintig weken echo uitte ik opnieuw mijn bezorgdheden aan de gynaecoloog. Maar alles was in orde met de baby. Als het bleef duren, zou ze bij de volgende echo wel even grondiger kijken. De pijn bleef duren en elke vezel in mijn lijf schreeuwde dat er iets niet normaal was.
“Op 23 weken trok ik zelf aan de alarmbel en ging ik langs bij de dokter. Ik moest meteen stalen binnenbrengen om te laten onderzoeken. Eindelijk werd er naar mijn klachten geluisterd.”
mama Shana
Na 24 weken werd duidelijk dat er twee bacteriën in mijn lichaam zitten die er zo snel mogelijk uit moeten of ze kunnen tot een vroeggeboorte leiden. Er is ook meteen medicatie opgestart en na een paar dagen moest ik nieuwe stalen binnenbrengen om te zien of de medicatie aanslaat. Mijn gevoel klopte dus en dat bewijst nog maar eens dat het moederinstinct het sterkste is dat er bestaat. De medicatie sloeg gelukkig aan, de pijn werd iets vager en ondertussen ging het leven voort.
Platte rust
Het bleef nog steeds ontzettend druk, want ondanks dat het nu vakantie is wat mijn studies betreft, nemen we de zolder onder handen. Daar willen we een deel opslagruimte en een deel kinderkamer van maken. Dus dan kwam elektriciteit leggen, gyproc plaatsen, plamuren, vloer leggen en een valse wand plaatsen bij op onze planning. Een heleboel te doen dus en ik hielp mee waar ik kon. Tot ik plots op 30,5 weken weeën kreeg. Veel te vroeg dus. Maar het vervaagde, dus ging ik wel nog steeds gaan werken. Een week later kwam het verdict: de baby zit veel te laag, dus ben ik aangewezen op platte rust. Nu breekt een onzekere periode aan. Een periode waarin ik bij iedere pijnscheut of wee bang zal zijn en blijf hopen dat de baby in mijn buik blijft zitten. Ook al blijft platte rust heel moeilijk voor mij en voel ik me schuldig ten opzichte van mijn partner en mijn kinderen, toch doe ik het in de hoop dat de baby nog even in mijn buik blijft, want ondertussen ben ik al gehecht aan dit kleintje en droom ik van ons gezin met drie kinderen.
Hartelijk dank aan mama Shana voor het delen van haar verhaal. Ook jouw verhaal delen op onze mamablog? Dat kan. Stuur een mailtje naar info@ondermamas.be en wie weet featuren we jouw ervaring op onze website.
